David Geens – De kunst van het mogelijke

Benedikt had al voor de verkiezingen aangekondigd dat bij verlies voor de GVP, voor hem het verhaal ten einde zou zijn. Zes jaar oppositie in Maldegem, zes jaar oppositie in Knesselare, hij was en is moegestreden en daar heb ik alle begrip voor.

Benedikt heeft ook een moeilijk politiek jaar achter de rug. Iedereen weet dat “de vijf” vertrokken zijn om persoonlijke conflictredenen met Benedikt en dat ze dit nooit onder stoelen of banken hebben gestoken.

Tegelijk weet ik persoonlijk ook dat het hem professioneel alsmaar beter voor de wind gaat en zijn advocatenpraktijk steeds verder groeit, een heel stuk verder dan dat ik hem 2 jaar geleden hoorde plannen. Dat alles had er al toe geleid dat hij een stap opzij had gezet en lijstduwer werd.

Nu neemt hij moegestreden afscheid van de Knesselaarse politiek, samen met André Martlé.

“Na de verkiezingen heb ik de uitslag meteen aan de kant gelegd en was het voor mij duidelijk dat politiek in Knesselare niets voor mij is. Ik heb zes jaar keihard gewerkt als oppositieman, maar blijkbaar is daar geen waardering voor. In Knesselare worden niet de werkers, maar wel de volksvrienden beloond in de politiek. Knesselare is de derde slechtst bestuurde gemeente in Vlaanderen. Maar toch geeft de kiezer Tanghe en zijn ploeg de kans om verder te doen. Op die manier wil ik echt niet meer aan politiek doen. Mijn gezin heeft mij door de politiek al veel moeten missen en het is nu tijd om die verloren tijd in te halen.”

(bron: Het Laatste Nieuws)

Ook André Martlé stopt met de Knesselaarse politiek, na drie legislaturen mee aan de kar getrokken te hebben. André is nog zeven jaar voorzitter geweest, eerst van Volksbelangen, nadien van de pas opgerichte GVP.

Ik begrijp ten volle hoe ze zich nu voelen en waarom ze deze beslissing hebben genomen. Dat doet echter geen afbreuk aan het feit dat ik dit jammer vind en niet graag afscheid neem van mensen met een politiek inzicht dat onze gemeente goed kan gebruiken.

Ik wil ook benadrukken dat dit alles gebeurd is in samenspraak met het bestuur van onze partij. Benedikt en André laten de GVP niet zondermeer in de steek en ze keren de GVP zeker niet de rug toe. Beiden willen ze in de eerste plaats plaats maken voor nieuwe mensen die nu de fakkel van hen kunnen overnemen en met vernieuwde energie en moed aan een nieuwe oppositielegislatuur willen en kunnen beginnen.

Daarom wil ik hen bedanken. Na zulke ontgoocheling vergt het ook moed om dit te doen. Per slot van rekening hadden ze ook gewoon kunnen gaan zetelen aangezien ze rechtstreeks verkozen zijn. Je moet moed hebben om te zien dat er nood is aan iets anders, aan mensen die ondanks de kleine fractie die we maar zullen vormen, er toch zullen voor zorgen dat een volstrekte meerderheid niet afglijdt tot een Zuid-Amerikaanse dictatuur.

Maar vooral ook bedankt voor het geleverde werk van al die jaren. Het heeft niet mogen lonen zoals we gehoopt hadden, maar er zijn mensen die het zeker naar waarde weten en zullen weten te schatten.

Ik heb altijd al de kriebels gekregen als ik merkte dat men in het onderwijs nogal makkelijk een watervalsysteem gebruikt in de aard van “probeer eerst ASO, als dat niet lukt, zak je naar het technische en desnoods het beroeps“…

Waarbij men dus ook in één klap het beroepsonderwijs degradeert tot een vuilbak, spijtig genoeg.

Persoonlijk heb ik alleen maar bewondering voor mensen die een vak aanleren. Ik heb zelf twee linkerhanden en bewonder al de vaklui die ik hier aan het werk heb gezien bij de bouw van ons huisje.

Daarom ook wil ik een lans breken om in het onderwijs beter gericht de classificatie te doen in plaats van een waterval systeem.

Want we merken in onze economie al wel de keerzijde.

Wie klaagt er niet over de wachttijden als je een vakman nodig hebt? Men roept nu al moord en brand over de Polen die “hier het werk komen afpakken”, maar zijn we eigenlijk als individu niet blij als een Pool hier ons “vuil” werk komt opknappen?

Daarom ben ik zo enthousiast over het project van het Vrij Technisch Instituut van Aalst.

Het VTI is begonnen aan de bouw van een houten huis in Zonnegem. Opdrachtgevers Johan Strickaert en echtgenote Miriane De Kegel wilden al langer een houten huis en geven nu de vijfde-, zesde- en zevendejaars van de afdeling hout de kans om een schat aan praktijkervaring op te doen.

De familie betaalt de materiaalkosten, architect én een onkostenvergoeding aan de school. Het lijdt geen twijfel dat ze daarmee een financiële besparing doen. En ze moesten bereid zijn een schooljaar tijd te kunnen hebben voor hun woning af is.

De zevendejaars hebben inmiddels de ruwbouw af (een foto kan je vinden op een pagina van Het Nieuwsblad). De vijfdejaars maken in het schoolatelier de ramen, de zesdejaars staan in voor deuren, trap en keuken.

Dit vind ik dus een superinitiatief. Deze leerlingen komen op de arbeidsmarkt mét ervaring, ze zullen gegeerd zijn door de bouwsector.

Juist daarom hoop ik dat de bouwondernemingen dit niet als concurrentie beschouwen. OK, de ganse sector verliest een opdracht van één huis, maar de waarde van afgestudeerde medewerkers met een brok ervaring, zal economisch meer waarde hebben.

Ik vind het positief dat de Bouwunie dit project steunt en ik hoop dat er nog bouwbedrijven in de toekomst bereid zullen gevonden worden meer van zulke projecten te ondersteunen. En dat ook de onderwijsinstellingen actief op zoek gaan naar zulke gelegenheden.

Een ander voordeel is immers dat de schoolmoeheid van die jongeren wordt weggewerkt. Dat merk je aan de reacties van enkele van hen in de krant:

Jeroen Coen uit Erpe vindt werken op een echte werf leuker en meer motiverend dan in het schoolatelier. ,,Op school maken we een werkstukje dat daarna tot brandhout wordt herleid. Hier bouwen we iets op dat we jaren later nog kunnen bekijken. De uren vliegen hier sneller voorbij dan op school.”

(Bron: Het Nieuwsblad)

Misschien zat daar anders wel één of meerdere jongeren tussen die de school de rug zouden toekeren en zonder diploma zouden op de arbeidsmarkt komen. Dus ook voor de overheid is dit een financieel en economisch goede zaak want met zekerheid zijn hier een aantal jongeren behoudt voor werkeloosheid en gaan ze integendeel nu goed hun boterham kunnen verdienen als vaklui.

Dat is het eerste wat me door het hoofd schoot toen ik vanmorgen de foto in Het Laatste Nieuws zag.

Freddy wordt uiteraard burgemeester. Liliane blijft ook op post en Frans, die was niet te stuiten om uit het schepencollege te houden.

Vanuit de oude GVP worden nu Herlinde en Erné beloond met een schepenambt en Johan haalt zijn felbegeerd OCMW-voorzitterschap binnen.

Mijn voorspellingen komen dus allemaal uit.

Het was uiteraard de beste tactiek om het GVP-gedachtengoed massaal in het bestuur te krijgen: gewoon er voor zorgen dat beide kampen geïnfiltreerd geraken 😉

Het enige wat ik niet voorspeld had was dat Fons De Neve het postje zou krijgen dat ik beloofd was als ik mee was overgestapt, namelijk het voorzitterschap van de gemeenteraad.

Alleszins, nu maar hopen dat de drie GVP’ers eigenlijk nog dezelfde ideeën hebben als vroeger en zullen doen wat ze toen gezegd hebben; in dat geval is er nog een toekomst weggelegd voor onze gemeente.

Ik kijk nu al uit om in de oppositie te zitten als grote waakhond van dit nieuwe schepencollege. Ik beloof plechtig al hun daden met argusogen te onderzoeken en ex-GVP of niet, als het fout zit, dan zal het hier op deze blog te lezen zijn.

Maar in afwachting: proficiat aan de nieuwe – ex-Gemeentebelangen en ex-GVP mooi hand-in-hand samen – schepenen, voorzitter en burgemeester.

Michael Waldman van de Universiteit van Cornell meent een statistisch verband te hebben ontdekt tussen autisme en (veel) TV kijken bij jonge kinderen.

In Amerika is het aantal gekende gevallen van autisme de laatste 25 jaar sterk gestegen. In 1970 had men een cijfer van 1 op de 2500 kinderen, nu is dat al 1 op de 170 (in België zijn deze cijfers trouwens vergelijkbaar).

Vanuit die vaststelling meende professor Waldman misschien een verband te zien met dezelfde periode waarin TV en computerspelletjes een hoge vlucht namen.

Als ouder van een autistische jongen, trok dit kleine nieuwsfeit mijn aandacht, want ik herinner me ook nog dat ik mij soms druk maakte dat Laurens vele uren naar TV keek als peuter…

Prof Waldman is eigenlijk professor in management. Dus met deze thesis zit hij ver buiten zijn vakgebied. Hij heeft eerst geprobeerd zijn stelling te “verkopen” aan enkele dokters, maar toen niemand reageerde is hij dan maar zelf met cijfermateriaal aan de slag gegaan.

Concrete cijfers over het tv-gebruik van peuters (de leeftijd waarop autisme vaak wordt gediagnosticeerd) zijn er niet. Dus moest Waldman een omweg verzinnen om te kijken of er een verband bestaat tussen de hoeveelheid tv die baby’s en peuters kijken, en autisme.

Hij deed dat door de aantallen gevallen van autisme in drie staten van de VS te koppelen aan de hoeveelheid neerslag, in de veronderstelling dat kinderen als het regent vaker binnen zitten en dus tv kijken.

Op zich al een omstreden manier om zijn stelling te koppelen aan de cijfers, dus deed hij een dubbelcheck. In Amerika kent men kabeltelevisie als iets anders zoals wij dat gewoon zijn. Kabeltv staat daar gelijk aan veel meer zenders die je anders niet kan krijgen. Kabeltv is dan ook een synoniem voor zware TV-kijkers in de States.

Ook daar stelde hij vast dat gebieden met meer kabelabonnementen ook meer gevallen van autisme tellen.

Een testgroep vormde hij door te vergelijken met de Amishgemeenschap, waar tv uit den boze is. Volgens de verhoudingen die gelden in de VS, zouden honderden amish-kinderen aan autisme moeten lijden. Waldman telde er maar tien.

Persoonlijk vind ik het ook allemaal wat overroepen. Waldman zegt zelf in zijn rapport (dat je hier kan terugvinden) dat het een statistisch verband is. Een opmerkelijk verband, maar ook niet meer dan cijfermatig. En met cijfers kan je veel aantonen, zeker economen.

We mogen ook niet vergeten dat de definitie van autisme doorheen al die jaren breder is geworden en dat iedereen nu gewoon beter op de hoogte is. In de jaren negentig is men pas in het onderwijs en bij de toenmalige PMS-centra (nu CLB) zich bewust geworden dat sommige moeilijke kinderen wel eens in meerdere of mindere mate autisme zouden kunnen hebben. Ook ouders zelf kennen het probleem beter. Al was het maar dankzij de film Rain Man.

Maar volgens Waldman is dit niet voldoende om de groei van het aantal gevallen te verklaren. Hij linkt 40% van de stijging aan het meer TV-kijken (gebaseerd op zijn regencijfers) en 17% aan de stijging van kabelabonnementen.

In Time Magazine verscheen onmiddellijk een kritisch artikel, waar enkele geneesheren gaten prikten in de voorbarige conslusies. “Misschien ontdekken we op een dag dat een bepaalde schimmel die meer voorkomt in gebieden waar meer neerslag valt een mogelijke oorzaak is bij jonge kinderen,” zegt Pat Levitt (geneticus Vanderbilt University).

Tegenargument is dat men recent ondekte dat kinderen met autisme afwijkende activiteit vertonen in het hersengedeelte dat visuele input verwerkt en dat net deze delen zich normalerwijs heel sterk ontwikkelen in de eerste drie levensjaren (bron: The American Journal of Psychiatry: Abnormal Variability and Distribution of Functional Maps in Autism: An fMRI Study of Visuomotor Learning).

Het is dan wel een opmerkelijke vraag of snelbewegende, felgekleurde beelden (typisch voor peuterprogramma’s) net deze delen van ontwikkeling zouden verstoren. Voor alle duidelijkheid: prof Waldman probeert geenszins een verklaring te vinden, hij werpt alleen de vraag op, omwille van de statistiche overeenkomst.

“Televisie kijken hoeft er helemaal niets mee te maken te hebben“, reageerde een orthopedagoog in Nederland. “Een kind dat door de regen binnenzit heeft ook meer kans op conflicten met zijn ouders. Als datzelfde kind lekker buitenspeelt zullen zijn ouders minder snel problemen opmerken.“

Craig Newschaffer, epidemioloog van Drexel University, gaf nog een stuk kritiek: “Men gaat voorbij aan het feit dat er aanvaardbaar bewijs is dat het pathologisch proces dat autisme veroorzaakt al in de baarmoeder begint.“

Een team onder leiding van Levitt publiceerde deze week in Proceedings of the National Academy of Science een artikel waarin ze aantoonden dat een vrij vaak voorkomende genenvariatie – ze komt ongeveer voor bij 47% van de bevolking – in verband staat met een verhoogd risico op autismespectrumstoornissen (ASS zoals de stoornis correct ggenoemd wordt). Mensen met twee kopieën van het betrokken gen hebben dubbel zoveel kans op ASS, mensen die het gen slechts één keer hebben, hebben ook maar een klein beetje meer risico om ASS te hebben.

Intrigerend is dat dit gen de code bevat voor een proteïne die niet alleen in de hersenen voorkomt, maar ook een rol speelt in het immuunsysteem en het spijsverteringsstelsel – twee zaken waar autisten vaak ook problemen mee hebben (zoals ook bij Laurens).

Levitt schat dat misschien 5 tot 20 genen mee aan de basis voor ASS kunnen liggen. Volgens hem zijn er dus vele wegen die kunnen leiden tot autisme, waaronder bepaalde genencombinaties en omgevingsfactoren. Dat autisme dus enkel door de Teletubbies zou veroorzaakt worden, gaat volgens hem te ver.

Persoonlijk stel ik me ook de vraag, net zoals kinderpsychiater Lieve Swinnen (auteur van “Je Kind op de Sofa, een boek dat het taboe op psychische problemen bij kinderen probeert aan te pakken – meer info vind je hier) in Het Laatste Nieuws of men oorzaak en gevolg niet omdraait. Misschien zijn kinderen met ASS minder creatief in hun geest op die leeftijd dan andere kinderen en kiezen ze daarom zelf om meer TV te kijken.

Ik vind dat Waldman alleszins het krediet verdient een cijfermatig interessant gegeven naar boven te halen. Het verdient alleszins de kans om verder onderzocht te worden door de medische wetenschap om na te gaan wat oorzaak en wat gevolg is.

We hebben al de buren gehad die kinderen niet meer willen laten spelen, maar in het Verenigd Koninkrijk heeft men nu ook iemand verboden om Kerstmis te vieren op zijn speciale manier.

De Engelse zakenman Vic Moszczynski hangt al drie jaar op rij minimaal 22.000 kerstlichtjes aan zijn huis, maar dit jaar moet hij het noodgedwongen met 300 doen.

De zakenman begon 18 jaar geleden met enkele lampjes, maar door de jaren heen bleef zijn hobby maar groeien. Zulke bezienswaardigheid lokt natuurlijk veel volk en het is die drukte die de buurt zover hebben gedreven om via de rechtbank het kerstlichtverbod op te leggen. Volgens de vordering waren er zelfs huwelijken die er aan kapot zouden gaan moest het verbod er niet gekomen zijn.

Ik vind dit wederom een mooi voorbeeld van het principe dat iemands vrijheid stopt daar wie die van een ander begint. Natuurlijk is het niet leuk voor de buurt om in een rustige straat te wonen waar plots enkele weken lang files staan, autobussen in lange rijen staan aan te schuiven en tuintjes die herschapen worden tot publieke storten en WC’s door onwelvoegelijke nachttoeristen.

Op zich zijn dus niet de lampjes van mijnheer Moszczynski het probleem, wel van de ongemanierdheid van de voyeuristische andermansnestbevuilende bezoeker.

Jammer. In de eerste plaats voor Moszczynski die zich beknot voelt in zijn hobby, maar ook jammer omdat in het verleden hij op die manier al tot 80.000 € heeft ingezameld voor goede doelen. 300 lampjes zullen spijtig genoeg dat effect niet hebben.

bron: Daily Telegraph (met foto)

Ja hallo zeg. Gisteren schreef ik nog maar over het onvermogen van de socialisten én van paars omtrent hun bestuurscapaciteit – wat ze nu zelf inzien en dus ministeriële taken laten uitvoeren door crisismanagers – en wat lezen we dan enkele uren later? Ook de VLD-top vindt de eigen politici/voorzitter/partijleiding niet meer capabel genoeg om een politieke strategie uit te tekenen.

Neen, daarvoor hebben ze nu een strategisch manager.

Communicatiespecialist Noel Slangen wordt de nieuwe strategische manager van de VLD. Hij heeft een contract van zes jaar ondertekend.

Het is voor het eerst in zijn carriere dat hij niet als communicatiestrateeg in de politiek aan de slag gaat. Hij zal zich nu ook met de organisatie en met inhoudelijke standpunten van de VLD bezighouden. In de praktijk zal Slangen net onder voorzitter Bart Somers opereren.

(bron: Belga/Metrotime)

Wat moeten we hier nu van denken? Kan de VLD nu zichzelf nu nog de partij van de burger noemen? Hun eigen democratisch verkozen voorzitter en rechtstreeks verkozen bestuur, zijn niet meer de mensen die de strategische beslissingen gaan nemen…

En dat het de VLD top menens is, kan je afleiden uit het feit dat Slangen een contract heeft gekregen van zes jaar. Dus zes jaar lang bepaalt Slangen – die al langer dan vandaag te kennen heeft gegeven een eigengereide houding aan te nemen – de strategische koers van de VLD…

Pikant detail: pas sinds zijn benoeming is Slangen ook VLD lid geworden. Dus een buitenstaander maakt het mooie weer voortaan bij de VLD.

Nu ja, ik vermoed dat de VLD verblindt werd door het succes van Patrick in Antwerpen met zijn presidentiële campagne. Patrick is een flamboyante bedrijfsleider van… jawel, een reclamebureau. Daarvoor was hij directeur van Dimarso, jawel, dat bureau dat gekend staat om zijn beruchte peilingen.

In 1995 heeft Patrick eerst gewoon als reclamejongen gewerkt voor de SP. Na vier jaar werd hij voorzitter. Hij heeft de .a bij de SP gezet…

Niet te verwonderen dus dat de VLD uit hetzelfde vaatje tapt. Hun reclamejongen wordt meteen strategisch manager. De poespas van een verkiezing tot voorzitter of tot de partijtop, die wordt burgerdemocratisch-referendaal achterwege gelaten. Een voorzitter met volmachten mag toch wel eens gewoon zijn zin doen, of niet?

Slangen staat symbool voor de ‘vermarketing´ van de politiek. Een evolutie waarbij de verpakking en de ‘perceptie´ belangrijker zijn dan de inhoud en de realiteit.

Een goeie analyse vind ik op de blog van Eric Van Rompuy:

Slangen was de vader van de opendebatcultuur en de beloftecultuur. Een nuchter bilan over cijfers (zoals 60% werkzaamheidgraad in België, 45,4% fiscale en parafiscale druk, 1,5% structureel begrotingstekort) moest worden ontweken door het formuleren van nieuwe doelstellingen. Dat wordt dan “bevlogenheid en ambitie’ genoemd.

In 2004 heeft de Slagenstrategie niet meer gewerkt. De leugens van de modelstaat waren doorprikt en het nuchtere, zakelijke imago van Leterme maakten Verhofstadt´s blufretoriek totaal ongeloofwaardig.

Slangen verklaarde toen dat het zijn laatste campagne was voor de VLD. Ook hier wordt geen woord gehouden. Verhofstadt en Slangen willen in 2007 een remake van de paarse campagne met als boodschap: geen ommekeer naar de vroegere tijden van de CVP. Kies absoluut voor de moderniteit.

(bron: Be Free – Eric Van Rompuy)

Men predikt bij de VLD dan wel de opendebatcultuur, maar men beoefent de eigen religie weinig of niet. Het ligt immers voor de hand dat Slangens eerste strategische zet het buitenwerken van duivel Dedecker was. Het is een publiek geheim dat de nagelnieuwe strategisch manager bijzonder gelukkig zou zijn met een defenestratie van senator JMD.

Ik vind het ook opmerkelijk dat de media geen aandacht hebben voor het feit dat iemand die nog niet zo lang geleden aan justitie ontsnapte – enkel en alleen door verjaring van het dossier (en we zouden slecht zijn als we zouden denken dat het de politiek dus goed uitkwam) – in een dossier omtrent corruptie afspraken bij overheidsopdrachten begin jaren negentig.

Leuk om lezen is ook hoe collega’s en professoren over Slangen denken. Lees de reactie van VUB-professor Frank Thevissen in Knack op LVB.net.

Kortom, als afsluiter is er nog de lezersbrief van Koen Vastmans in De Standaard van 17 oktober 2006.

Men oogst wat men gezaaid heeft. Al jaren heeft de Belgische politiek last van regulitis. Men vond het zelfs nodig om een staatssecretaris van eenvoud te benoemen omdat in België ieder probleem opgelost worden met tonnen papieren regels.

Zijn er eigenlijk nog vragen waar geen regel over bestaan? Regels over hoe bomen planten, omgaan met je buren, hondenpoep, bouwen, bedrijven, belastingen… Het wordt te veel…

En nu bezwijkt ook de overheid onder het kreunende gewicht van alle regels in verband met onze fiscaliteit…

Ik moet eerlijk toegeven: ik ben geabonneerd op Tips en Advies Belastingen om nog te kunnen volgen. Ik heb een accountant onder de arm om alles fiscaal in orde te krijgen – niet dat er bij veel geoptimaliseerd moet worden, maar ik kan er zelf niet meer aan uit.

Ik heb me daar al vaak slecht bij gevoeld. Slecht omdat ik geld moet betalen om zeker te zijn dat ik in orde ben. Ik betaal mijn gewetensrust om te kunnen gaan slapen dat ik de keizer geef wat de keizer toekomt.

Maar sinds dit weekeinde kan ik nu stiekem lachen, want nu weet ik dat zelfs de keizer niet meer weet wat hem toekomt.

De fout van 900 miljoen is al een tijd gekend en als Belg lachen we er eens goed mee. Maar op zich is het wel schrijnend om vast te stellen dat niemand nog een stuk software kan schrijven die foutloos alle belastingen berekend. Want weet u waar het fout gelopen is? In het controlesysteem…

Omdat er zoveel fouten kunnen voorkomen (meestal menselijke fouten), is er een systeem die afwijkende bedragen (te groot, te klein, in verhouding met bepaalde andere cijfers, etc…) moet blokkeren en signaleren. Door de tijdsdruk echter – herinner u dat de inkohiering amper nog tijdig binnen door de wet gestelde termijn ging gebeuren – heeft men dat controlesysteem moeten uitschakelen. Waarom? Waarschijnlijk omdat het te veel (terecht) tegenhield, waardoor er weer te veel manueel moest gedaan worden.

Beter dan te laat inkohieren (en dus niks krijgen volgens de wet), heeft men bij de belastingen gedacht om dan maar beter fout te inkohieren. Dan waren de (foute) aanslagen alleszins buiten en was het aan de belastingsplichtige om te reageren, ja zelfs om bezwaar in te dienen.

Het gaat nu dus zo ver dat Freya “ik weet de vierkantswortel van 25 niet” Vandenbossche meent dat het tijd is voor een heuse crisismanager bij de fiscale diensten:

“Ik merk vooral op dat de onderdelen van die administratie goed werk leveren, maar stel ook vast dat het af en toe fout loopt in de communicatie tussen die onderdelen.”

Van den Bossche vindt het dan ook gemakkelijker dat “iemand extern” eens naar die processen kijkt. “Als je er middenin zit, zie je niet altijd dat het fout loopt.”

Volgens Van den Bossche is het idee van een crisismanager misschien ook toepasbaar voor andere beleidsdomeinen.

(bron: VRTNieuws.net)

Tiens, is dat niet de taak van een minister? Is een minister niet de persoon die het beleid uitstippelt, extern eens naar zijn administratie kijkt? Is dat niet de persoon die moet inzien wanneer er iets foutloopt?

Ik ben het dan voor één keer eens met Quickie die dat niet nodig vindt. Als minister van eenvoud vindt hij dat de regels gewoon eenvoudiger moeten. The man has got a point…

Belangrijker vind ik de mededeling van Marc Nijs van het ACV:

Marc Nijs van het ACV zegt dat de managers bij Financiën hun job niet doen en dat een crisismanager daar niets aan kan veranderen.

“Bovendien kan een crisismanager de wet niet wijzigen”, zegt Nijs, “en heel veel problemen hebben net te maken met de fiscale wetgeving en het personeelsstatuut”.

“Als men het probleem van Financiën wil aanpakken, zal de regering dat op een andere manier moeten doen.”

(bron: VRTNieuws.net)

Voor mij is dat laatste enkel een bevestiging dat paars het gewoon niet kan. Onckelinx kan geen misdadigers opsluiten, Reynders kan geen belastingen innen (men noemt het zelfs éénmalige inkomsten om beter belastingen te innen), Flahaut kan geen vliegtuigen laten vliegen, Dewael geen politie besturen, Verhofstadt, tja, die kan kan wel zeveren…

Misschien is het daarom wel een goede beslissing om managers in te huren om te doen wat de ministers zouden moeten doen: besturen…

Geef die managers een contract van bepaalde duur: zowat van een half jaar. En laat ons hopen dat in juni volgend jaar er terug deftige bestuurders verkozen worden.

Afgelopen weekend stelde ik vast dat verkiezingskoorts nogal hardnekkig kon zijn – althans dat dacht ik aangezien ik al de ganse week een beetje ziekjes rondliep en zondag het echt niet meer kon houden. Na 2 dagen onderzoek in een Gents ziekenhuis bleek dat het geen verkiezingskoorts was, maar wel een ernstige darmontsteking. Waarschijnlijk zal de stress van de afgelopen weken en het jachtig en ongezond eten en bijhorend leven er geen goed aan gedaan hebben.

Ik vond het wel grappig om vanop mijn ziekenhuisbed vast te stellen dat de verkiezingskoorts wel degelijk in het land is gebleven. Dat was onmiddellijk duidelijk bij het horen en lezen van de beleidsverklaring van de paarse premier Verhofstadt.

En het optreden van buurman Pieter De Crem was evenzeer het bewijs dat ook hij reeds aangestoken is van de verkiezingskoorts. Ik had gedacht dat zijn roemtochten doorheen Aalter hem misschien (tijdelijk) zouden verlost hebben van deze akelige ziekte, maar spijtig voor hem en zalig voor zijn toehoorders is dat niet gebeurd.

Het is toch wel hallucinant als we de beleidsverklaring van de paarse regering nalezen. Het is duidelijk dat Verhofstadt en Vande Lanotte een eigen inkleuring geven (waarschijnlijk een bont en blauwe) aan het woord voluntarisme.

De tegenstelling tussen de paarse meerderheid en de oranje oppositie (ik laat Vlaams Belang buiten beschouwing – die vormen een oppositie pur sang) is deze keer wel heel scherp afgelijnd. Beide kampen beweren van mekaar dat ze liegen.

Leugens zitten er wel degelijk in de beleidsverklaring van Verhofstadt. Zijn fabeltje over de groei van de werkgelegenheid is er al één, maar zijn zwanezang van dalende belastingen is echt niet meer geloofwaardig. De zogenaamde milieutaksen kosten ieder gezin gewoonweg 200 euro extra per jaar (bron: VRTNieuws.net). Geen ekele belastingsverlaging van Reynders heeft ons al zoveel opgebracht. De OESO studie toont het onomkeerbaar aan: de belastingsdruk is recent in ons land gestegen van 45% naar 45,4%. Enkel Zweden en Denemarken doen het nog slechter. En ter info: in dit cijfer zijn de nieuwe taksen nog niet inbegrepen!

Zelfs de Groenen juichen niet om deze milieutaks (rats, ik was al vergeten dat Groen! ook in de oppositie zat):

“Deze maatregel heeft alles te maken met belastingen, niets met milieu,” stelt Groen!-voorzitter Vera Dua. “De heffing op verpakkingen zoals de federale regering nu voorziet, dient enkel om federale inkomsten te verwerven. De berg verpakkingen mag niet afnemen, want dan zijn er minder inkomsten voor de paarse regering! Dat is een perverse redenering. Verhofstadt en Tobback misbruiken het milieu als melkkoe,” concludeert Vera Dua.

(bron: website Groen!)

Ter info: wist u dat België nog in een lijstje op kop loopt? 93% van onze verpakkingen worden reeds op milieuvriendelijke wijze gerecycleerd. Dat is dus het bewijs dat deze nieuwe taks niet is ingefluisterd door een bezorgdheid om het milieu, enkel om de portemonnee.

Een samenvatting waar ik me kan in vinden, kan je lezen in het artikel “Het voluntarisme herontdekt”.

Ik zou daarop willen aanvullen dat enkele opmerkingen van Pieter De Crem er recht op zaten. Je kan er enkele van mee genieten op de videouitzendingen van VRTNieuws.

Leuk vond ik ook deze:

Herinnert u zich nog hoe Freya Van den Bossche een halfjaar geleden euforisch in deze Kamer kwam melden dat ze 12 miljoen euro had losgepeuterd bij de petroleumreuzen? Toen wij dat weglachten, riep ze: ‘Ja maar, weten jullie hoeveel geld dat is, 12 miljoen euro? Dat is 500 miljoen Belgische frank. Een aanzienlijk bedrag.’ Wel, minister Reynders van Financiën kwam door een rekenfoutje onlangs 900 miljoen euro tekort. Kijk, dát noem ik nu een aanzienlijk bedrag. 36 miljard Belgische frank, dat is Freya maal 72, hé! En hoe werken we dat weg? Bij een pak frieten, in één nachtelijke vergadering. Dat bedoel ik met de Fabeltjeskrant. Zoiets had Meneer de Uil nooit zelf kunnen verzinnen.

(bron: Het Laatste Nieuws 19/10/06)

Opvallend is ook dat men een goed nieuws show tracht uit te brengen, die de regering zelf geen pijn doet. Zo probeert men de huurders te paaien door de huurwaarborg terug te brengen naar twee maanden. Dat verhuurders daardoor nog selectiever zullen worden in hun keuze aan wie ze verhuren en aan wie niet, dat hebben de liberalen én socialisten wel weer even vergeten. Uiteindelijk zal deze maatregel volgens mij contraproductief werken en zeker niet bijdragen tot meer verdraagzaamheid van Guy “ik kijk naar de toekomst” Verhofstadt.

Ook het nieuws over de strafuitvoeringsrechtbanken – die voortaan minister Onckelinckx van nog meer Hoxha stommiteiten moet besparen – is lachwekkend, als je de dag nadien in De Morgen het volgende leest:

De Hoge Raad voor de Justitie (HRJ) vreest dat de strafuitvoeringsrechtbanken, die vanaf januari in werking treden, mogelijk overbelast zullen worden. Er zullen namelijk meer zaken behandeld moeten worden door evenveel magistraten. Dat meldt de Hoge Raad voor de Justitie bij de presentatie van haar jaarverslag 2005.

Verhofstadt is dus strijdvaardiger dan ooit, net zoals De Crem. Verhofstadt loste trouwens ook enkele schoten voor de boeg naar Vlaams minister-president Leterme. De verkiezingsstrijd is dus duidelijk ingezet.

Ik hoop alleen dat de wakkere burger zal beseffen wat voor een wakke kartonnen doos, bijeengehouden met wat koorden (dixit Gerolf Annemans van het VB) deze beleidsverklaring is. De afgelopen jaren heeft paars zoveel dingen al beloofd, die er nooit gekomen zijn. Denk maar aan de miljoenen van Freya’s stookolieproducenten, van de afschaffing van de solidariteitsbijdragen (die dus nog altijd moet gebeuren, ondanks de belofte uit 2003) en zo veel meer…

Ook de begrotingen in evenwicht moeten met enige kilo’s zout genomen worden: de eenmalige maatregelen swingen de pan uit en vooral het effect van de rente mag niet uit het oog verloren worden. Gedurende de legislaturen van paars stond de rente historisch laag. Een jaarlijkse meevaller van 6 tot 7 miljard euro die vanaf nu zal minderen.

Er is dus nog veel werk aan de winkel en zowel Leterme als De Crem hebben nog enkele zware maanden voor de boeg om Vlaanderen duidelijk te maken dat het tijd is voor verandering. Of zoals Eriv Van Rompuy zegt: “Doorgaan Yves”.

Nog amper een week geleden leek het een plausibel scenario te worden: een 9-9-1 uitslag, voorspelden velen in onze gemeente en Groen! zou op de wip zitten.

Dat zulke positie echt een wipplank is die eender welke richting kan uitslaan, is gisteren op twee plaatsen bewezen: in Zomergem en in Maarkedal.

Wat is winnen en wat is verliezen?

De VLD “wint” in Zomergem de verkiezingen, want ze halen 43,41% van de stemmen tegenover 42,67% voor de CD&V.

Maar de VLD verliest 1.2% tegenover de verkiezingen van 2000. SP.a en Groen! gaan samen 3.1% achteruit tegenover de opgetelde scores van SP en Agalev opgeteld in 2000.

De politieke traditie wil echter dat de grootste partij het initiatief mag nemen in gesprekken om een coalitie te vormen. Dus de Zomergemse VLD was aan zet.

Gisteren was de kogel door de kerk. De VLD gaat samen met Groen!/SP.a in zee. De roodgroenen krijgen daar een mooie beloning voor. Annemie De Bie wordt schepen van ruimtelijke ordening, mobiliteit, natuur en Noord-Zuidbeleid – stevige groene beleidsthema’s dus. Maar in een kartel ben je met tweeën in bed, dus de VLD vormt geen coalitie met twee partijen, maar met drie, dus ook de derde partner heeft recht op een mandaat. De socialistische Johan De Muynck wordt OCMW-voorzitter in Zomergem.

Politiek heeft soms rare kronkels. Zomergem heeft een schepen die het vertrouwen kreeg van 232 mensen én een OCMW-voorzitter die slechts 92 mensen wist te bekoren – Johan De Muynck is niet eens verkozen. Even opvallend is het vast te stellen dat de stemmenkampioen Tony Vermeire van CD&V (1.413 voorkeursstemmen) nu in de oppositie moet gaan zetelen, terwijl een kartel met slechts één zitje toch twee mandaten binnenhaalt.

Zomergem is dus een voorbeeld waar alle verliezers samen sterker staan dan de winnaar.

De Zomergemse VLD heeft daarbij waarschijnlijk puur uit het eigenbelang gerekend. Nu hebben ze 2 mandaten moeten afstaan, maar de burgemeesterssjerp is behouden. Scheep gaan met de CD&V zou hen meer gekost hebben, waaronder normalerwijze de sjerp.

De toekomst zal moeten uitwijzen of men in Zomergem niet een groot risico heeft genomen. Een krappe meerderheid van slechts 1 zetel op overschot in een tripartitecoaliatie, dat is dansen op een slappe koord.

Een coalitie CD&V/VLD was misschien stabieler geweest: samen hadden ze 86% van de kiezers achter zich en een ruime meerderheid van 18 zetels tegenover één oppositiezetel.

Onwaarschijnlijk om zo’n coalitie te vormen, denkt u misschien?

In Maarkedal maakt men het wel mee. Daar was de verdeling VLD 8, CD&V 8 en Pro Maarkedal 1 zetel. Stijn Decordier van Pro Maarkedal – medewerker van SP.a-voorzitter Johan Vande Lanotte – dacht gisteren nog de tweede helft van de legislatuur de sjerp over te nemen, maar VLD en CD&V/N-VA hebben er samen een monstercoalitie gesloten.

De wip is daar dus zo hard neergekomen dat de wipzitter er een pijnlijk zitvlak heeft aan overgehouden.

De vraag die je kan stellen is welke keuze de meest democratische is?

Kiezen voor een monstercoalitie is immers kiezen om een overgrote meerderheid van de kiezers te vertegenwoordigen. Dat zou een beleid moeten oplveren dat gedragen kan worden door de meerderheid van de bevolking.

Maar ook een oppositie speelt een rol als waakhond in een democratie en kan je verwachten van een gemeenteraadslid die moederziel alleen zit – geen medefractieleden, zelfs geen andere gelijkgestemde oppositieleden – dat die een behoorlijke oppositie voert?

Rekening houdend dat een raadslid uit een meerderheidspartij traditiegetrouw enkel ja moet stemmen op de voorstellen van het college, verliest een gemeenteraad een behoorlijk stuk van zijn democratische controleopdracht.

Het is ook moeilijk om het democratisch te noemen dat er mandaten worden gegeven aan niet-verkozenen. Zij werden te licht bevonden door de burger, maar moeten nu dan toch eiding geven aan een publieke instelling.

Voor mijn Zomergemse partijgenoten heb ik nog een kleine boodschap: voer een degelijke oppositie. Als een lijst die zo weinig belang heeft bij de kiezer zo zwaar gaat wegen op het beleid, dan worden meer dan waarschijnlijk de coalitiepartners over zes jaar afgestraft. Als de groene schepen in Zomergem onverzettelijk groen gaat handelen op ruimtelijke ordening en mobiliteit, dan is er geen sprake van een compromis zoals dat noodzakelijk is in een coalitie. Dan zullen de scheepgegane partners mekaar kapotregeren. Er is enkel een geduld van zes jaar voor nodig.

Een leuke noot tussendoor…

Pieples is een site van enkele enthousiastelingen die op basis van een foto een tekening maken, met een eigen smaak en vaak uitzonderlijke extra toetsen.

Een karikatuur kan je het niet noemen, een portrettekening evenmin. Het zich ergens tussenin.

Een tijdje geleden zond ik mijn foto in en ziehier het resultaat.

De originele foto is de foto die je rechts kan bewonderen.

Ik voel me enigzins Mr Proper met een citroengeurtje 😆

Wie zijn of haar foto wil laten pieplen, surf snel naar http://www.pieples.be/