David Geens – De kunst van het mogelijke

De laatste dagen heb ik nog wat persknipsels verzameld.

Er zit er één bij die enkele mooie bedenkingen geeft. Het gaat niet over het Schipdonkkanaal, maar wel over het Deurganckdok in Doel en over de toegevoegde (economische) waarde van scheepvaart. Ik citeer enkele zaken om tot nadenken of discussie aan te zetten. Het volledige artikel is verschenen in Knack van 1 augustus 2007.

GEERT NOELS: De Nationale Bank heeft in een studie van enkele weken geleden nog maar eens bevestigd dat de niet-maritieme cluster in de haven veruit de belangrijkste is voor werkgelegenheid en toegevoegde waarde. En net die heeft het moeilijk. De petrochemie en de automobielsector hebben een economisch hefboomeffect dat volgens sommige schattingen wel tien keer hoger is dan dat van de pure logistiek. De ene job is dus niet economisch gelijkwaardig aan de andere. Toch wil ons land zich nu uitgerekend in logistiek specialiseren. Pure logistiek heeft weinig toegevoegde waarde, is ecologisch gezien erg nadelig en vraagt enorme investeringen in infrastructuur.

Zoals het Deurganckdok, dat nu al 650 miljoen euro heeft gekost of drie keer meer dan gepland?

NOELS: Die investering leidt dan nog tot een ketting van andere investeringen. In totaal worden de kosten geschat op wel 3 miljard euro, de jaarlijkse onderhoudskosten van enkele tientallen miljoenen euro’s niet meegerekend. Het dok legt enorm beslag op onze beperkte open ruimte, ook al wegens alle bijkomende ontsluitingsinfrastructuur, en het heeft erg negatieve effecten op de mobiliteit in deze cruciale economische regio. Andere activiteiten met een hoge toegevoegde waarde, zoals de chemie- en de automobielsector, worden juist op de helling gezet door de onbereikbaarheid als gevolg van al die containers op de weg. Dat is het verdringingseffect.

Ook de ecologische kosten zijn aanzienlijk en werden vroeger nooit meegerekend. Het vrachtwagenverkeer weegt natuurlijk op het milieu. Maar wat minder bekend is, is dat de scheepvaart in ons land verantwoordelijk is voor de helft van alle CO2-uitstoot. De binnenscheepvaart is minder milieuvriendelijk dan men hem voorstelt, omdat men met oude, vervuilende boten werkt.

© 1/8/07 Knack

We kunnen enkel maar hopen dat de haalbaarheidsstudie een werkelijke kosten/batan analyse is waarbij echt alle kosten en de werkelijke baten worden gerekend.

Bovenstaande citaten geven duidelijk aan dat de kosten soms veel verder gaan dan (moedwillig?) werd aangerekend in studies, maar dat tegelijk de baten van pure logistiek veel minimaler zijn plus dat ze ook nog eens ten koste gaan van jobs die veel meer waard zijn.

Nog een ander artikeltje over Hansbeke bij meer lezen…

In Hansbeke is men blijkbaar min of meer voorzichtig vorostander van de verbreding:

Verbindingsweg moet wachten op breder kanaal

Gemeente hoopt op meer waterrecreatie als werken klaar zijn

Landegem/Hansbeke

De afschaffing van verscheidene overwegen in Hansbeke wordt opgevangen door de aanleg van een nieuwe weg langs het Schipdonkkanaal, maar een bouwvergunning blijft uit. «Het is wachten op de studie over de verbreding van het kanaal», zegt burgemeester Roger Boone (CD&V). «Net op deze plaats is er sprake van een rangeerstrook, waar de schepen elkaar kunnen kruisen. Daarvoor zou over een afstand van een halve kilometer een verbreding van 40 meter nodig zijn.» Het gemeentebestuur schiet de plannen niet bij voorbaat af. «Misschien biedt dit wel kansen voor extra waterrecreatie.»

Vorig jaar viel de beslissing om twee overwegen af te schaffen, als er onder meer een weg kwam langs het Schipdonkkanaal tussen de Brouwerijstraat en het spoorwegviaduct in Landegem. Net daar knelt nu het schoentje. «Een bouwvergunning is er nog niet, het probleem situeert zich op het niveau van de provincie en de afdeling Bovenschelde van Waterwegen en Zeekanaal», zegt burgemeester Boone.

«De mogelijke verbreding van het Schipdonkkanaal om scheepvaartverkeer tot 4.400 ton toe te laten, heeft voor onze gemeente geen gevolgen, maar het inplanten van een rangeerstrook voor de schepen wel. Over een lengte van een halve kilometer is een verbreding van het kanaal nodig zodat de boten elkaar zouden kunnen kruisen. Men kiest ervoor om dit in te planten waar weinig gebouwen staan, dat is de reden waarom het wachten is op de aanleg van de weg. Voor de verbindingsweg is dit niet onoverkoombaar», denkt Boone.

«Die kan altijd mee opgeschoven worden, maar we moeten waken over de leefbaarheid van de omgeving.» Op dit moment kijkt het gemeentebestuur de kat uit de boom, een standpunt is nog niet ingenomen. «Ik verwacht niet dat onze stem luid zal doorklinken, maar het is niet noodzakelijk louter negatief voor onze gemeente. Extra watersportmogelijkheden kunnen bijvoorbeeld een extra troef zijn.»

© 13/8/07 Gaetan Regniers Het Laatste Nieuws

Vandaag is een dag dat ik me moeilijk kan concentreren, mijn gedachten meer ronddwalen op de strooiweide in Lochristi dan dat ze bij mij horen…

Het is vandaag twee jaar geleden – is het nog maar twee jaar? het gemis doet het zoveel langer lijken – dat mijn beste vriend Joris is overleden, na een slepende ziekte die hem meer dan welkom was…

Joris was op zijn zachts gezegd een rare kerel; hij zou nu glimlachen bij het compliment want voor hem was abnormaal zijn de norm.

Ik herinner me nog altijd de eerste keer dat ik hem zeg. Ik was toen manager bij Artcom en we hadden net beslist om onze eerste werknemer aan te trekken, als webmaster. Joris was één van de sollicitanten. En als een sollicitant uit de gruize massa moet opvallen, wel, dat was Joris goed gelukt. Half lang haar, grote en extreem magere kerel, in een uniform van Securitas. Waarvoor hij zich excuseerde, want hij moest na het gesprek nog vertrekken naar zijn job als nachtwaker. Maar computer sen vooral het internet was zijn grote hobby en zijn gedrevenheid ging steil omhoog naarmate hij zijn gezapig Gents accent minder onder controle hield.

Uiteindelijk ging de keuze tussen Joris en een pas afgestudeerde informaticus. Het is Joris geworden en ik heb het me raar maar waar dikwijls beklaagd, maar nooit spijt van gehad.

Want Joris was, zoals reeds gezegd, raar en moeilijk, maar getalenteerd en gedreven. Een combinatie die mij ook nogal eens verweten werd en wordt…

Misschien is het daarom dat we nachten konden samenwerken, urenlang alle mogelijke opties uitwerken en dingen bouwen die in die jaren nog niet gebouwd waren. En dat we ook ruzie konden maken, waarbij ik meerdere malen Joris letterlijk buitensmeet.

En toch… Zelfs na Artcom, wie liep ik weer tegen het lijf in mijn volgend project? Joris natuurlijk, zonder dat het gepland was, maar duidelijk wel voorbestemd. Een vriendschap gebaseerd op wederzijds respect. Ik bleek trouwens één van de weinigen te zijn die met Joris kon omgaan en waarmee Joris op zijn beurt kon omgaan.

Op zijn zachts gezegd een rare vriendschap, maar wel een hechte vriendschap zoals ik er nog niet te veel heb meegemaakt.

Joris was dan geniaal in zijn werk, als moeilijk karakter wilde het hem prive minder voor de wind gaan en zijn koppigheid – die quasi geen gelijke kent, ook mijn koppigheid niet – heeft hem letterlijk levensmoe gemaakt. Ik heb ooit vanuit het ziekenhuis zelf een reddingsoperatie op getouw gezet omdat hij een zelfmoordpoging aan het ondernemen was. Hij heeft toen geluk (in zijn ogen pech) gehad dat ik zelfs vanuit het ziekenhuis om middernacht nog mijn email las. Anders was zijn zelfmoordemail pas ’s anderendaags – zoals bedoeld – ontdekt…

Toen hij het vonnis kreeg een hartkwaal te hebben, is dat zijn kans geweest om te ontsnappen. Hij koos ervoor geen behandeling te krijgen en heeft zoch losgemaakt van de wereld. Hoezeer het me nog altijd pijn doet om hem los te laten, ik weet dat hij nu gelukkiger is dan zijn laatste anderhalf jaar.

Ze zeggen altijd dat iemand leeft zolang hij herinnerd wordt. Ik ben er zeker van dat Joris, die meer op het internet leefde dan in de echte wereld, het verdient om niet enkel in mijn hoofd herinnerd te worden, maar ook in de bits en bytes op dit internet. De mensen die hem online gekend hebben, zullen aan dit berichtje genoeg hebben om nog eens aan Ophidia te denken…

Smetje, vergeten ben je nog niet…

Er zijn emailmarketeers die het toch wel echt niet begrepen hebben over hoe om te gaan met goeie emailmarketing. Luon met zijn emailgarage kan best nog heel wat meer advertenties en tips weggeven hiervoer…

Vandaag kreeg ik een mailtje van DVDPost met de vraag of ik mijn mening wilde geven over hun diensten.

Ik ga vaak op zulke vragen in omdat ik zelf graag feedback krijg, maar bij deze heb ik toch meer op de email gereageerd dan op hun inhoudelijke vragen:

Ten eerste zou ik liever – als het zo ver is – begraven worden en niet verast.

En ten tweede, dus met stellige zekerheid inmiddels, zeker niet in 2006.

Dit is duidelijk een mailtje dat uit een script komt dat al lang aan de aandacht van de sysadmin van DVDPost ontsnapt is, zowat sinds eind 2005 schat ik…

Deze zomer is er eentje van het culinaire genot in ons gezinnetje. Nu de kindjes wat groter worden en het iets beter verdragen dat er iemand anders dan mama en papa op hun letten, kunnen Isabel en ik eens wat vaker de deur uit om onze smaakpapillen te laten verwennen.

Dit weekend was het recht in de roos bij Alain Meessen in Oedelem.

Wie houdt van echt lekker tafelen, openstaat voor combinaties van tientallen ingrediënten in één gerecht, waarbij ieder ingrediënt soms zo supersubtiel wordt in ondergebracht, wie daarbij graag een bijzondere wijnkeuze kan appreciëren, die kunnen we aanraden om bij Petra en Alain te gaan eten.

Kies dan in één klap voor het verrassingsmenu met aangepaste wijnen. Pure verwennerij is dat…

Na een apéritif maison op het gezellige terras met aperitiefhapjes die eigenlijk door de naam “hapjes” oneer worden aangedaan, hebben wij kunnen genieten van gebakkenganzenlever met perzik en munt. Ganzenlever staat er vast op het verrassingsmenu en mag terecht één van Alains specialiteiten genoemd worden. Geen kant-en-klare fois-gras, maar huisbereid met een eigen kruidenmix en iedere keer verrassend met andere smaakcombinaties.

Er was ook een kreeftenmenu deze keer en het was duidelijk dus kreeftenmaand. Ons tussengerecht was een heerlijke combinatie van stukjes kreeft.

Het volgend gerechtje was er eentje met slibtongetjes die gewoon gesmolten zijn op mijn tong.

En het hoofdgerecht: een spiesje van kwartel met warme groentjes.

Het dessert: dat verklap ik niet; een verrassingsmenu moet een verrassing blijven.

Voor wie echt culinair wil genieten: Bruggestraat 259 in Oedelem.

Artikel in Gastronomen.net: klik hier

Mijn goeie vriend Luc Lampaert heeft zich blijkbaar geamuseerd om van de weinige mooie dagen van deze zomer volop te genieten.

Hij heeft me een reeks foto’s bezorgd van het Schipdonkkanaal voor al diegene die het kanaal zelf niet kennen te laten zien welke prachtige natuur en landschap dreigt te verdwijnen.

De ganse reeks staat bij meer lezen.

[foldergallery folder=”wp-content/uploads/media/schipdonkkanaal/reportage/” title=””]