David Geens – De kunst van het mogelijke

Persoonlijk vind ik dat de huisarts een cruciale rol speelt in ons verzorgingssysteem, zeker als eerstelijnshulp.

Daarom is het belangrijk dat er een goede spreiding is. De overheid erkent dit probleem ook en heeft daarom het Impulseo fonds in het leven geroepen.

Dankzij dit fonds kunnen jonge artsen die zich in een probleemgebied vestigen, een premie krijgen van 20.000 euro en een goedkope lening van maximaal 45.000 euro.

Een probleemgebied is volgens het RIZIV iedere huisartsenzone waar men minder dan 90 huisartsen per 100.000 inwoners telt.

Ik sprak met enkele jonge huisartsen en verscheidene van hen vertelden me dat men ofwel best rekent op een familiale overname (van vader op zoon/dochter zeg maar) of dat een financiële input zoals van Impulseo echt wel nodig is om te kunnen starten.

Dus het is uitermate van belang om te weten of je als gemeente op die lijst staat of niet.

Voor alle duidelijkheid: Knesselare en omgeving staat niet op deze lijst.

En dat verwondert me. Per slot van rekening hebben we een dalend aantal huisartsen in onze gemeente. Vorig jaar stopte een huisarts en een andere denkt stilaan aan pensioen.

Omgerekend kan je stellen dat we in Knesselare slechts 1 dokter hebben per 1333 inwoners. Het Vlaamse gemiddelde situeert zich rond een dokter per 970 inwoners. Je zou dus kunnen stellen dat als iedere inwoner gemiddeld 4 keer per jaar een huisarts nodig heeft, onze huisartsen zich dagelijks moeten kapot werken om iedereen te zien.

Aangezien ik ook sprak met een jonge huisarts in opleiding met interesse voor Knesselare, ben ik dieper in de cijfers gaan spitten en heb ik eens de actieve huisartsen geteld in onze huisartsenkring. Dit heb ik eens uitgetekend per 1000 inwoners om de cijfers te kunnen vergelijken met de impulseo-criteria.

Onze huisartsenkring strekt zich uit over Aalter, Beernem, Knesselare en Maldegem.

In totaal kom ik dus omgerekend in de zone op 85,63 artsen per 100.000 inwoners. Onze zone zou dus op de lijst van kwetsbare gebieden moeten staan (quod non).

Zelfs binnen deze zone zie je grote verschillen. Aalter staat op kop met een cijfer van 94,6, terwijl Knesselare slechts 75 haalt.

Het weze dus duidelijk dat er best iets gedaan wordt om onze gemeente aantrekkelijk te maken voor minstens één nieuwe jonge huisarts.

Ik ga de komende weken dan ook proberen contact te leggen met de bevoegde instanties om meer uitleg te krijgen en eventueel de situatie recht te zetten. Misschien kunnen we dan rekenen op aflossing van de wacht.

Voor het te laat is en we in de rij moeten staan aan de Knesselaarse wachtruimtes.

Als professionele gebruiker moet je soms heel aandachtig blijven bij alles wat bij De Post verandert. Niet alleen de tarieven, maar ook de producten en werkwijzes.

Neem als voorbeeld Taxipost. Eerst zelfstandig, dan kwam er kilopost om pakjes per post te versturen en nu is Taxipost weer integraal onderdeel van De Post en bestaat kilopost niet meer.

Tegelijk verbeterde men het systeem om je pakjes te volgen. Ieder pakje krijgt een etiket met een barcode. Sinds dit jaar kan je zelfs online die etiketten aanmaken en aankopen via het eShipper systeem. Werkt allemaal prima (na wat kinderziektes in het begin).

Maar vandaag stuitte ik toch weer op het feit dat een logge machine zoals De post moeite heeft om zichzelf te laten volgen. Ik gebruik sinds kort een frankeermachine en dus wil ik zo weinig mogelijk nog naar De Post gaan. Dus heb ik oa etiketten voor aangetekende zendingen nodig en etiketten voor pakjes te verzenden.

Via de search functie op de site van De Post vind je niks. Pas na een bezoekje aan het postkantoor krijg je een URL waar je Taxipost etiketten kan bestellen om te gebruiken met frankeermachines.

Professioneel, niet?

Jaja, tot de volgende stap. Ik vul mijn machinenummer in en ik krijg <%media(20090811-taxipost-etiket.pdf|dit resultaat)%>: een ordinaire programmeerfout, want een frankeermachinenummer bestaat altijd uit 4 letters en 5 cijfers, dus nogal dom dat je dit veld dan als integer wil behandelen. Testing en debugging, het gebeurt bij De Post ofwel niet ofwel in het productiesysteem blijkbaar.

Gelukkig had ik op die pagina van taxipost iets zien staan wat “Gebruikershandleiding bij frankeermachines” noemt. Straf dat dit hier staat en nergens een link van op de site van De Post in het hoofdstuk over frankeermachines.

In die pdf lees je op pagina 28 dat je materiaal kan bestellen op www.depost.be/materiaal.

OK, volgende poging, misschien kan ik daar ook de briefjes voor aangetekende zendingen downloaden.

Het formulier zelf klikt nogal wanordelijk open, maar daar worstel ik me maar door.

Het <%media(20090811-boogiewoogie.pdf|resultaat)%> nadien was echter een giller: this application is not yet in use en de pagina heeft als titel “Boogie Woogie”…

OK, men programmeert bij de Post dus duidelijk in verschillende diensten en rechtstreeks op het productiesysteem.

Gelukkig zijn er nog hier en daar kantoren: daar hebben ze me dan maar etiketten meegegeven, maar wel met de waarschuwing dat er binnenkort nieuwe uitkomen voor frankeermachines. Zucht…

Vandaag verscheen in Het Laatste Nieuws dit artikel:

Ik reageer nog even op de bewering van de burgemeester:

De laagste bieder kon niet sluitend aantonen dat de technische fiche conform het bestek was.

Ieder heeft recht op zijn verweer maar de waarheid moet verteld worden.

In het definitief verslag van 18 maart 2009 van het studiebureau staat letterlijk te lezen:

Het feit dat de aan Koeltechniek Verstraete opgevraagde fiches weliswaar voldoen aan de bestekbeschrijving…

De waarheid is dat ze niet volledig waren bij de indiening van de offerte maar dat het studiebureau om verduidelijking heeft gevraagd én gekregen.

Verder wil ik nog aanstippen dat de rechter het college een veeg uit de pan heeft gegeven omtrent een ander aspect. Vele opdrachten werden in stukken gekapt zodat ieder stuk onder de 67.000 euro zou uitkomen. Op die manier kan er onderhands gegund worden.

Maar in dit dossier heeft de gemeente gekozen voor een opdrachtgever die 75.000 euro vroeg. Dus ook de gunningsvoorwaarden waren niet wettelijk.

Kortom, het college mag zich weren: voor deze fout zijn ze zwaar op de vingers getikt.

Het gemeentebestuur van Knesselare krijgt een boete voor fouten in het dossier van de uitbreiding van het gemeentehuis. Bij een van de opdrachten ging de aanbesteding niet naar de goedkoopste aannemer en die trok naar de rechtbank. Die geeft de aannemer nu gelijk.

Bij de toewijzing van een van de opdrachten kreeg de goedkoopste aanbieder de opdracht niet toegewezen, iets wat bij een openbaar bestuur nochtans verplicht is. Het college vond de offerte te verdacht goedkoop en koos toch een ander. De rechtbank legt de gemeente Knesselare nu een fikse boete op.

“Het klopt dat de gemeente gedagvaard werd en zich heeft neergelegd bij het vonnis”, reageert burgemeester Fredy Tanghe (Groep 9910).

“Op advies van de ontwerper en studiebureau hebben we destijds niet de laagste inschrijver aangesteld. De laagste bieder kon niet sluitend aantonen dat de technische fiche conform het bestek was. Het schepencollege bekijkt nu in hoeverre wij de schadeclaim kunnen verhalen op de ontwerper of studiebureau. Het dossier is nog niet afgerond, maar wij staan recht in onze schoenen.”

David Geens (GVP) denkt daar anders over. “Het schepencollege is persoonlijk in de fout gegaan”, zegt Geens. “De gemeente zit niet alleen met een duurdere factuur, maar moet nu ook nog eens een schadeclaim betalen. Eigenlijk zou ik moeten voorstellen dat de schepenen dit uit eigen zak betalen.”

(JSA)

© 2009 Het Laatste Nieuws

De gemeente Knesselare werd een tijdje terug veroordeeld. Bij de bouw van het stuk nieuw gemeentehuis werden de vele opdrachten opgesplitst zodat het mogelijk was dat het college eigenhandig kon beslissen wie welke opdracht mocht uitvoeren.

Bij de toewijzing van één van die opdrachten is het ernstig uit de hand gelopen. De goedkoopste aanbieder kreeg het project niet toegewezen. Zogezegd omdat het college de offerte “verdacht” goedkoop vond.

Nu geef ik toe dat ik zelf in zakendoen mijn wenkbrauwen frons en achterdochtig wordt als er iemand iets gevoelig goedkoper aanbiedt dan de rest. Dan beschouw ik het als mijn taak die offerte grondig te onderzoeken.

Maar als alles blijkt te kloppen, dan kan je op die manier gouden zaken doen. Zeker in deze crisisperiode is het niet abnormaal dat een aanbieder goedkoper gaat werken onder de normale prijs omdat dit toch beter is voor zijn zaak.

Als koper kan je daar enkel maar van profiteren.

Tenzij je natuurlijk om andere redenen bepaalde aanbieders wil voortrekken. Soms heb je met een bepaalde leverancier een band die je wil behouden. Als zakenman is zoiets je eigen keuze; als je bereid bent meer te betalen in ruil voro bepaalde hand- en spandiensten, dan is dat je goed recht.

Maar niet als je met openbare financiën werkt. Dan ben je verplicht zuinig te werken met ons zuur verdiend en betaald belastingsgeld.

Iedere vorm van favouritisme moet dan uit de weg gegaan worden. Een gezonde kritische instelling zoals hierboven beschreven is zeker nodig, maar als alles in orde blijkt, dan moet je kiezen voor de beste prijs/kwaliteitsverhouding die geld bespaart.

Ons college heeft dat niet gedaan. De reden – daar heb ik ook het raden naar. Ik kan alleen vaststellen dat vaak bevriende aannemers opnieuw voorkomen in de lijstjes. Aannemers die ook zakelijke banden hebben in onze gemeente met lokale bedrijven die misschien in ruil in onderaannaming taken hebben mogen verrichten.

Is dit corruptie? Ik denk echt niet dat één van onze schepenen rechtstreeks zijn zakken vult, dat hoor je mij zeker niet zeggen. Is favouritisme een vorm van zachte corruptie? Als dit ten koste gaat van de openbare financiën dan is het alleszins verwerpelijk.

Het is dan ook goed dat een benadeelde aannemer zich eens niet bij de typische Knesselaarse situatie heeft neergelegd en naar de rechtbank is gegaan met zijn verhaal.

De rechter heeft een duidelijk standpunt ingenomen: alles in acht genomen is een gemeentebestuur verplicht de goedkoopste aanbieder te nemen. Dat dit niet gebeurt is, heeft er toe geleid dat de benadeelde aannemer een schadevergoeding krijgt van de gemeente.

En op dat punt wringt natuurlijk het schoentje. Het college is hier persoonlijk in de fout gegaan en heeft de gemeente reeds opgezadeld met een duurdere factuur. Nu moeten we ook nog eens de schadevergoeding en de advocaat- en gerechtskosten uit de openbare kas betalen.

Moesten we niet in een volstrekte meerderheid zitten, dan zou het misschien een haalbare kaart zijn om voor te stellen dat het college de schadevergoeding uit eigen zak moet betalen, aangezien zij de fout hebben gemaakt.

Nu is dit echter zinloos. Als ik dit punt op de gemeenteraad zou brengen, er zou enkel wat gescholden en gevloekt worden, maar bij de stemming zou het toch meerderheid tegen minderhoud worden.

Ik vond het alleszins belangrijk genoeg om publiek te maken zodat u ook weet dat er met uw geld gebeurt.

Joëlle Milquet blijft de Waalse benuttingsstrategie verder uitmelden (sic).

Ze heeft inmiddels een nieuw “crisisplan” klaar: begeleiding voor 50-plussers, 2000 euro (door de federale overheid betaalde) lastenverlaging voor 45-plussers die hun job zijn kwijtgeraakt, ….

Kortom een reeks maatregelen die eigenlijk regionale bevoegdheden zijn. Slim gezien natuurlijk om dat onder het mom van de crisis nu perse federaal te willen regelen.

Zo trekt ze ten eerste stilzwijgend een regionale bevoegdheid terug naar het federale niveau. Dit is een voorbeeld van de usurpatie waar de N-VA voor waarschuwde. Eenmaal die stap gezet, zal het federale niveau dit niet makkelijk opnieuw lossen. Ik denk dat men op termijn dit dan terug zal federaliseren met als argument “het is de facto toch al terug federaal”.

Een ander voordeel is natuurlijk dat de Walen dan wederom zelf niet moeten betalen voor hun falend werkgelegenheidsbeleid. De federale pot wordt toch grotendeels door inkomsten uit Vlaamse arbeid gespekt. En het merendeel van het geld kan naar Wallonië vloeien want daar zijn de meeste werklozen die in aanmerking komen voor deze plannen.

Als je dan weet dat De Standaard deze week becijferde dat de federale overheid maar 40% meer kan betalen van haar uitgaven, dan kan je niet anders dan vaststellen dat de Walen echt met vuur spelen. Bart De Wever had geen ongelijk toen hij stelde dat de Walen aan de lege federale uier willen blijven trekken.

Dit alles is natuurlijk enkel mogelijk omdat Van Rompuy Un volledig door franstaligen wordt gedomineerd.

Ik kan enkel maar hopen dat de Vlaamse overheid deze keer ook eens het spel van conflicten zal gebruiken: een terechte “ho maar, dit is regionaal beleid”…

Dat is althans mijn conclusie bij het verhaal dat maandag in De Standaard verscheen.

Er zouden immers twee topambtenaren tegelijk benoemd worden: de directeur-generaal bij de RVA en de directeur-generaal bij Pensioenen. Mooi in een taalevenwicht: een Franstalige bij de RVA en een Vlaming bij Pensioenen.

Maar wat blijkt nu? De adjunct op Pensioenen is ook al een Vlaming, dus “no passeran” voor nog een Vlaming aan de top van Pensioenen. Dat moet een Franstalige worden, want de regels zeggen dat de DG en adjunct van een verschillende taalrol moeten zijn.

Men kan dus nu de examens opnieuw doen, want men gaat dus inderdaad op zoek naar een Franstalige DG.

Maar omgekeerd heeft men niet gewacht om de DG bij de RVA te benoemen. Dat is gebeurd.

Met dus als resultaat dat de regering Van Rompuy Un twee Franstalige topambtenaren gaat benoemen en geen enkele Vlaming.

Waar is het taalevenwicht dan plots gebleven?

Valt het mij alleen op dat dit enkel kan omdat we een Franstalige meerderheidsregering hebben? Eerst het verplichte taalevenwicht inroepen op niveau van de DG en zijn adjunct om wetens nillens binnen een paar maanden de taalpariteit onder topambtenaren te negeren?

Zo wordt er stilaan weer een stuk gefranconiseerd. Alle stappen van de Franstaligen lijken alsmaar in die richting te gaan: uitbreiding van Brussel, een corridor, goedkeuring van het minderhedenverdrag, uitverkoop van nationale economieën aan Franse staatsinstellingen, …

Wie binnenkort niet Franstalig is, zal het moeilijk krijgen om nog een topfunctie te krijgen in het bankwezen, energiesector en nu duidelijk ook al in de ambtenarij.

Mogen we dan eens duidelijk stellen dat we weer eens in het zak worden gezet?

Ik heb de afgelopen twee maand eens alle magazines die ik beroepshalve krijg toegestuurd aan de kant gelegd.

Vandaag heb ik die stapel eens opgeruimd. Aangezien ik pragmatisch groen ben, doe ik braaf overal de plastiekjes die rond die boekjes zitten apart weg.

Ik stond zo verbaasd over de hoeveelheid dat ik er een foto heb van gemaakt:

Daarom dat ik mij nu afvraag: is dat echt nodig dat al die magazines onder folie worden verzonden?

Deze week konden we nog lezen dat wegwerpzakjes verdwenen zijn uit het shopbeeld door de dreigende ecotaks. Is het misschien eens tijd om al die magazine-uitgevers en mailing bedrijven aan te porren om niet meer onder folie te verzenden?

Het kan anders. Ik denk dan spontaan aan kmo-insider; die komt telkens in een papieren oranje omslag. Die valt tenminste onmiddellijk op tussen de rest.

Werk aan de winkel voor een ijverige parlementariër dus.

In de verdere uitbouw van groene energie krijgen we vaak te horen dat het energienetwerk een enorme uitdaging vormt. ons huidig distributienetwerk van hoogspanning naar midden- en vervolgens laagspanning is volledig gebouwd op het idee om de elektriciteit van grote centrales verder te verdelen tot in de huiskamer.

Nu consumenten ook producenten worden, is dit topdown netwerk niet uitermate geschikt om omgekeerd te werk te gaan. De Vlaamse overheid heeft in haar plan “Vlaanderen in actie” een punt opgenomen omtrent de uitbouw van een Smart Grid. De uitbouw van een Smart Grid wordt trouwens gezien als een belangrijke motor voor de economische heropleving.

Persoonlijk geloof ik heel sterk in de uitbouw van een groene economie, vooral in de stroomsector. Dit gaat hand in hand met de verdere uitbouw van onze kenniseconomie. Ik zit zelf middenin een infrastructuursector van deze informatietechnologie die veel stroom gebruikt: datacenters.

In de VS bijvoorbeeld verbruiken alle datacenters samen reeds 1,2% van de stroomproductie. Dat is evenveel als alle kleurtelevisies in dat land samen. En het verbruik groeit elk jaar met minimaal 15%.

Persoonlijk ben ik binnen onze datacenters er van overtuigd dat de meest groene kilowattuur de niet-verbruikte kwh is. Als datacenter moet je dus vooral op zoek naar initiatieven die het verbruik beperken. Maar dat doen we volop en door de groei van de IT-noden neemt het verbruik toch toe, want deze noden stijgen sneller dan de verhouding rekenkracht/stroom.

De laatste dagen heb ik dankzij mijn vakantie toevallig redelijk wat windmolens zien staan. Windenergie zit duidelijk in de lift. Het valt me wel op dat ze enorm verspreid staan in ons land. Drie daar, vier ginder. Soms in havengebieden wel wat meer… Simpel is het natuurlijk niet in een dichtbevolkt land.

En blijft altijd het volgende probleem: daar waar er plek is, is er meestal lokaal geen nood aan veel stroom. Daarom lijkt het me logisch dat we ook eens nadenken over hoe we productie en verbruik dichter bij mekaar kunnen brengen.

In mijn economische sector las ik net over een goed voorbeeld. In Texas gaat men een datacenter bouwen vlak naast een windmolenpark. Baryonex Corportation heeft een concessie gekregen voor een windturbinepark van 8250 hectare. Daar gaan ze 100 windturbines bouwen die samen zo’n 150 megawatt aan stroom zullen genereren.

Naast het turbinepark komt er een datacenter van 2500m². Op die manier moet de stroom niet ver getransporteerd worden en behoud men een efficiëntie van 95%.

Slim gezien natuurlijk. Zo vermijd men dure upgrades van een elektriciteitsnet in een ruraal gebied.

Blijft natuurlijk de kwestie van de perioden dat er te weinig windenergie is. Men kan moeilijk een datacenter laten stilvallen. Bij Barynex blijft men daarover een beetje vaag. In de eerste plaats zal men energie uit het lokale net halen, later plant men energie op te slaan en nog uit te breiden met zonnepannelen.

Omgekeerd zal de energie die te veel geproduceerd wordt, wel aan de lokale gemeenschap verkocht worden.

Interessant is ook de manier waarop de concessie betaald moet worden. In het begin moet Baryonex 3,5% van de elektriciteitsproductie afstaan aan het Texas General Land Office, die deze zal verkopen aan Texaanse scholen aan interessante prijzen. De financiële opbrengsten zullen ook op hun beurt in het scholenfonds gestort worden.

En zo is de cirkel rond: groene economie ondersteunt de uitbouw van de informatietechnologie en het geld wordt gebruikt om jonge mensen op te leiden die dan waarschijnlijk later weer een groei kunnen betekenen voor de kenniseconomie.

Ik vind dit een voorbeeld om in gedachten te houden als we in Vlaanderen werk gaan maken van een groene economie en meer speciaal van VL.Energie, het Vlaamse energiebedrijf.