David Geens – De kunst van het mogelijke

Sinds 2005 moeten regerings- en parlementsleden, provinciegouverneurs, burgemeesters, schepenen en OCMW-voorzitters hun mandaten en bijhorende vergoedingen aangeven bij het Rekenhof.

De mandatenlijst moet publiek bekend gemaakt worden, de bijhorende vergoedingen worden onder gesloten omslag bewaard bij het Rekenhof. We hebben terecht geen zaken met wat iemand verdiend, maar we hebben als kiezer wel het recht te weten waar onze beleidsmakers allemaal bij betrokken zijn. Kwestie van tegenstrijdige belangen te kunnen ontdekken.

Dit jaar zijn er 300 politici die hun lijst niet hebben ingediend en hun mandaten dus niet publiek kenbaar willen maken. Op een totaal van 7700 politici valt dat dus wel mee. De aandacht gaat dus naar wie er niet op staat, want die heeft misschien iets te verbergen.

Onze Knesselaars college telt iemand die inderdaad verborgen wil blijven. Herlinde Trenson prijkt mooi tussen de namen die nu een boete riskeert tot 5500 euro.

Ons college moet zelf maar eens nadenken of het deontologisch aanvaardbaar is dat een schepen aanblijft die zich onttrekt aan verplichtingen die rechtstreeks met haar mandaat te maken hebben. Tenzij ze alsnog de lijst publiek bekend maakt, misschien er toch niks dat de moeite is om te verbergen.

Tien jaar lang hebben de kinderen op de Hoogte en uit de omgeving kunnen genieten van een stukje grond met enkele speeltuigen.

In tegenstelling tot wat veel mensen dachten, was deze grond geen gemeentelijk bezit, maar wel privébezit. De eigenaar wist tien jaar geleden bij de verkaveling echter al dat hij een tijd lang geen gebruik zou maken van de grond. De gemeente sloot vervolgens een overeenkomst om de grond te mogen gebruiken als speelpleintje. De gemeente moest instaan voor de speeltuigen en het onderhoud.

Maar aan dat ravottend plezier komt nu een einde. Binnenkort starten de bouwwerken en dus liet de gemeente de speeltuigen verwijderen.

We kunnen dit jammer vinden, maar we moeten in de eerste plaats de eigenaar dankbaar zijn om dit tien jaar lang mogelijk te maken.

Aangezien de gemeente in deze verkaveling geen openbaar kavel heeft zoals op De Wijngaard, zal er dus geen nieu speelplein komen. De speeltuigen worden gestockeerd en waar nodig hersteld. Waar en wanneer ze opnieuw zullen gebruikt worden, is momenteel nog een vraagteken.

Even een kort overzicht: gemeenten moeten streven naar zo weinig mogelijk restafval per inwoner. Tegelijk kunnen we er van uit gaan door steekproeven dat kleine zelfstandigen & KMO’s vaak te weinig bedrijfsafval hebben om een aparte container te zetten en een afzonderlijk contract met een afvalverwerker af te sluiten.

Iedere gemeente is trouwens wettelijk gemachtigd om op te treden als ophaler van bedrijfsafval.

Dus als je dat allemaal optelt, kom je in een slimme gemeente als de onze uit op de KMO-zak. Kost evenveel, gewoon een andere kleur en enkel te verkopen aan BTW-plichtigen. Leuk meegenomen voor de gemeente is dat ze dus per KMO-zak 15kg minder in hun restafval moeten rekenen en voor de belastingsplichtige is het leuk dat hij een factuur krijgt zodat hij zijn kosten kan bewijzen in zijn boekhouding.

Nu was het ons al een paar keer ter ore gekomen dat men op het gemeentehuis een lijst bijhield hoeveel rollen je ieder jaar kocht. Logisch enerzijds, want zo kunnen ze weten hoe ze de weging van het afval (want oranje en witte zakken gaan in dezelfde vuilniswagens) moeten aanpassen.

Verrassend was echter dat je als BTW-plichtige maar 10 rollen per jaar kon krijgen.

Na dat geverifieerd te hebben, stelde ik op de laatste gemeenteraad de vraag waar die beperking vandaan kwam. Want in het reglement dat op de gemeenteraad was gepasseerd, stond er geen beperking.

De burgemeester en secretaris vielen bijna uit hun stoel van verbazing. Zij wisten van niets. Ze zagen ook niet in waarom ze dat zouden beperken want hoe meer witte zakken, des te beter voor de afvalcijfers.

Maar kort daarna wist ik de feiten te achterhalen: het mag dus niet van OVAM. Zij stellen dat wie meer dan 100 zakken per jaar nodig heeft, best wel in aanmerking komt om een aparte ophaling te laten verzorgen. Desnoods door de gemeente, maar dan moet die het apart ophalen en aanrekenen.

Die brief was dus wel bij de financieel beheerder terecht gekomen en die had de instructies aan haar diensten doorgegeven, maar dat nieuws was dus niet tot bij de beleidsmakers gevloeid.

En aangezien ik nu toch aan het speuren was: goed nieuws voor de belastingsplichtigen die dachten dat ze dus maar enkel 10 rollen konden kopen en in hun boekhouding steken. Je kan op de financiële dienst ook oranje zakken gaan kopen en een factuur vragen. Kwestie van je witte noch oranje zakken in het zwart te moeten doen.

Facebookgroep over vlaggenverbod opgericht

David Geens uit Knesselare, die in juni op de Senaatslijst van N-VA stond, heeft de Facebookgroep ‘Wij willen weten waarom de Vlaamse Leeuw verboden werd tijdens de Tour’ opgericht.

“Tijdens de aankomst van de tourrit op zondag 4 juli nam de politie in Brussel een pak leeuwenvlaggen in beslag”, zegt David Geens.

“Andere vlaggen werden ongemoeid gelaten. Dit zou op bevel van de Brusselse burgemeester gebeurd zijn. Wij willen weten op basis van welk reglement dit uitgevoerd werd. Deze aanslag op ons nationaal symbool mag ook niet zonder gevolg blijven in het Vlaams Parlement.”

De Facebookgroep telt ondertussen zowat 600 leden.

(JSA)

© 2010 De Persgroep Publishing

Eind vorige maand besliste het College van Burgemeester en Schepenen van Knesselare dat de aanvraag voor een milieuvergunning Vlarem klasse II voor de landingsbaan en bijhorende vliegactiviteiten, niet ingewilligd kon worden.

De redenen hiervoor aangehaald zijn het negatief advies van Bosbeheer en het ontbreken van een scherpe milieutoets.

Ik vroeg de burgemeester tijdens de laatste gemeenteraad naar welke gevolgen dit zou hebben, maar hij weigerde antwoord te geven. Hij verwees er enkel maar naar dat de vliegclubs nog bepaalde acties zullen ondernemen. Zij kunnen immers nog – en terecht, want we leven in een rechtsstaat – in beroep gaan tegen deze negatieve beslissing of een nieuwe verbeterde aanvraag indienen.

Onze burgemeester was slim genoeg om zelf geen standpunt in te nemen. Jarenlang heeft hij (stilzwijgend) de vliegactiviteiten toegelaten, pretenderend niet te weten dat er eigenlijk een vergunning nodig was. Je kent het wel: kop in het zand en “waar is er een probleem? Ik zie er geen”-houding.

Nu heeft hij zelf de vergunning moeten weigeren. Dat kan niet anders betekenen dan dat er voldoende redenen waren om dat te doen. Want hij heeft nooit onder stoelen of banken gestoken dat hij pro was.

Daarom zwijgt hij nu op mijn vraag. Hij weet dat hij als burgemeester in principe activiteiten zonder vergunning moet verbieden, maar is daartoe uiteraard niet geneigd.

Nu kan ik daar deze keer begrip voor opbrengen: we moeten het systeem laten malen zoals het maalt. Als de cubs in beroep willen gaan of op zoek willen gaan naar een compromis, dan ben ik de eerste om dat te steunen. In afwachting daarvan moeten we als overheid ook geen pesterijen toepassen door het vliegen (tijdelijk) te verbieden.

Wel moet duidelijk zijn dat er uiteindelijk een oplossing moet gevonden worden. Als die er niet komt, dan zelfs struisvogel Fredy zijn kop uit het zand moeten halen en optreden als burgemeester.

Ik zelf ga binnenkort eens luisteren naar het verhaal van de vliegclubs zelf en hen eens aangeven waar het voornaamste bezwaar tegen hun activiteiten vandaan komt. Praten is de eerste stap in het vinden van een vergelijk.

Ivan De Vadder, renomeerd politiek journalist bij de VRT, zal het mij vergeven dat ik de titel van zijn recent boek gebruik voor deze blogpost. Dit komt voornamelijk omdat ik het grotendeels eens ben met zijn stelling dat de kiezer op zoek is naar eerlijkheid en geloofwaardigheid in de politiek.

De Vadder maakt onder andere de vergelijking met de stellingen van Fons Van Dijck in de “Kracht van Wit”, een ander boek dat ik een paar maand geleden met veel interesse heb gelezen en in wiens stellingen ik me kon vinden.

De N-VA heeft deze verkiezingen gewonnen omdat zij het best aan deze onderstroom gestalte kon geven. De consequente houding van de N-VA zal mijn inziens in nog veel nabeschouwingen opduiken. Je kon het trouwens ook lezen in de analyse van Servais Verheirstraeten van CD&V over hun nederlaag. Ze moesten eindelijk gewoon eens het zeggen en doen meer in overeenstemming brengen om geloofwaardiger te worden.

Het is die recht-door-zee-heid die mij zo beviel in de partij na mijn overstap. Eindelijk dacht ik te kunnen bewijzen dat politiek ook gewoon gezond boerenverstand volgde. Ik was ook niet alleen in mijn mening. Lees ook maar eens de redenen na waarom blogger Luc Van Braekel, sinds jaar en dag een kennis van me, voor de N-VA heeft gestemd.

Maar nu de overwinningsroes achter de rug is, wil ik toch even mijn mening geven over enkele teleurstellingen die ik heb opgelopen. En aan de reacties te merken, al heel wat andere N-VA-leden en -kiezers met mij.

Het begon al een jaar geleden met het eerste witte konijn: Philippe Muyters. Een minister benoemen die zich niet aan de kiezers heeft gepresenteerd, is geen unicum. Kris Peeters (CD&V) is zelfs minister-president geworden voor hij verkozen is geweest door het volk. Tot daar aan toe, dacht ik nog. Het volk verkiest de wetgevende macht en het zijn de gekozen vertegenwoordigers die het vertrouwen geven aan de uitvoerende macht.

Toch was ik teleurgesteld dat men iemand van buiten de partij nam. Volgens mij was er voldoende talent te vinden in een pak rechtlijnige politici die actief zijn bij de N-VA.

Bij de lijstvorming kwamen de teleurstellingen nogal snel op mekaar. Zo was er weer een groot wit konijn. Siegfried Bracke werd lijsttrekker voor Oost-Vlaanderen, zonder reeds in het bezit te zijn van een lidkaart en evenmin voorzien van een aanbeveling of goedkeuring van de lokale besturen. Een beetje take it or leave it. Een zwakkere voorzitter dan Bart De Wever zou zoiets er nooit doorgekregen hebben in deze partij van caractériels.

Ook de rest van de lijst had wel wat minpunten. Zo vond ik het jammer dat in West-Vlaanderen een zittende minister de lijst zou trekken, wetende dat hij niet zou gaan zetelen. Dus was het ook duidelijk dat sowieso de eerste opvolger effectief zou zetelen. En wie was dat? De woordvoerder van de minister.

De lijsten waren trouwens dik bevolkt door cabinetards. Ook dat werd door de kritische leden geslikt, de lijstvorming moest immers snel gaan door de plotse val van de regering. A la guerre comme á la guerre, zei de voorzitter. Jan Jambon vulde nog aan dat we niet heiliger dan de paus moesten zijn.

Alle, kom, tot daar aan toe. We vertelden immers “eerlijk” dat Bourgeois en Muyters niet zouden gaan zetelen. Wel lastig dat we steeds in het verleden andere partijen op zulke praktijken hadden aangesproken.

Het is ook de buitenwereld niet ontgaan. De kranten schreven deze week allemaal dat de N-VA kampioen is in het aantal schijnkandidaten. Op de 41 verkozenen sturen we immers 8 mensen die niet rechtstreeks verkozen waren van dag één naar het parlement. Beetje haaks op de partij die altijd pleitte voor eerlijke politiek en dit jaar een brochure onder de titel “geloofwaardigheid” uitgaf.

Volgende moeilijk te slikken moment: de ministers nemen ontslag om hun eed af te leggen om dan terug minister te worden. Was dat nu nodig?

Na gesprekken met de Koningsstraat ook daar weer een uitleg voor gekregen. Ergens zat er een lijn in maar dit is toch al van de politic politicienne. Het ranzige kantje van de politiek, om één van onze ministers te citeren.

En nu gisteren weer een wit konijn: Huub Broers wordt gecoöpteerd als senator. De N-VA coöpteert dus iemand in een wetgevende kamer die zich daarvoor niet eens kandidaat had gesteld. Waar zijn we mee bezig?

En dan nog Huub Broers… Hij mag het kartel dan altijd goed gezind zijn geweest, bij het uiteenvallen ervan is hij toch maar mooi bij CD&V gebleven. Op dat beruchte congres waar ik mijn klep heb opengetrokken, heb ik hem niet gehoord.

Ook vorig jaar gaf hij kritiek op CD&V, maar zijn partij in de steek laten, deed hij niet. Ik schreef er nog over onder “Te laat Broers, veel te laat”.

Maar nu krijgt hij een mooi postje aangeboden en komt hij wel overgelopen. Zegt al veel over zijn motivatie.

Winnende partijen trekken altijd een pak losers aan. Als arrondissementeel secretaris zie ik in eigen regio de laatste weken constant een stroom aan meldingen binnenkomen van lokale beroemdheden die “eens willen praten”. Al bij de lijstvorming kwamen ze uit alle hoeken en gaten gekropen en het is er niet beter op geworden. In Nevele gaan nu zelfs twee, eigenlijk zelfs drie groepen vechten over wie de echte N-VA is. In De Pinte komen zelfs mensen naar ons toe die ooit de partij de rug hebben toegekeerd toen het slecht ging.

Als dit zo doorgaat, dan zijn de caractériels binnenkort in de minderheid bij de N-VA. Waar de rechtlijnigheid en de geloofwaardigheid van de partij dan blijft, is mij nog een raadsel.

Ik ben er van overtuigd dat als het zondag opnieuw verkiezingen moesten zijn, we minder dan 20% zouden scoren. Ik voel in de straat dat het begrip voor de N-VA wegsmelt als sneeuw voor de zon.

Ik vraag me af hoe lang de basis van rechtlijnige militanten dat nog gaat pikken. Ik ben het er alleszins niet mee eens en ik zal dus zeer kritisch toekijken wat er gebeurt. En dat zal ik in alle rust doen, want mijn teleurstelling is van die aard dat ik mezelf een politiek sabbatjaar toeken in de hoop dat sommige geesten terug tot rust komen en de oude rechtgeaardheid van de partij terug komt bovendrijven.

Voor wie deze kritiek niet in dank afneemt: ik blijf aan eerlijke politiek doen. Ik zal altijd conseauent mijn gedacht zeggen en kritisch zijn. Niet alleen tegenover politieke tegenstanders, maar ook tegenover de eigen partij, als dat nodig is.

Politiek is de kunst van het mogelijke maar het moet volgens mij mogelijk zijn om dat op een eerlijke en geloofwaardige manier te doen, net zoals Ivan De Vadder daartoe oproept.

Want het laatste wat ik wil, is dat er myxomatose uitbreekt bij de N-VA met al die konijnen.

Ik geef toe dat ik als N-VA’er – je kent dat type wel, beetje caractériel, nogal rechtlijnig en zo – er mee in mijn maag zat: die “stoelendans” van Geert Bourgeois en Philippe Muyters.

Ik heb er zelfs enkele mensen op aangesproken, maar door die gesprekken ben ik gaan inzien dat het niet zo verkeerd is als het wel lijkt.

Een normaal scenario is immers dat je kandideert voor een bepaald parlement en als je verkozen bent, dat je gaat zetelen. Als je vervolgens minister wordt, laat je je gedurende je ministeriële ambtstermijn tijdelijk vervangen.

Neem als voorbeeld Frank Vandenbroucke, een kanshebbende minister. Hij zat in het Vlaams Parlement maar kwam op voor de Senaat en is verkozen. Dus heeft hij deze week ontslag genomen in het Vlaams Parlement en heeft gisteren de eed afgelegd in de Senaat.

Als hij binnen enkele weken minister wordt, wordt hij tijdelijk vervangen in de Senaat. Als hij minister af is, keert hij terug naar de Senaat.

Is er veel verschil met Geert Bourgeois. Zat in het Vlaams Parlement, werd minister en werd opgevolgd.

Kwam nu op voor de Kamer, werd verkozen en legde de eed af. Vrij rechtuit, niet? Verkozen worden en dan dat mandaat opnemen. Voor alle duidelijkheid: Geert kan dus niet teurg naar het Vlaams Parlement, daaruit heeft hij nu definitief ontslag genomen.

Aangezien hij minister is, laat hij zich zolang vervangen in de Kamer.

Veel verschil zit er niet tussen die beide scenario’s.

Als je de opmerking maakt van het jobhoppen: ook dat geldt in dit voorbeeld voor Frank Vandenbroucke. Hij was ook verkozen in het Vlaams Parlement en vervult daar het mandaat van de kiezer niet.

Kortom, het probleem zit in het hoppen: als je verkozen bent voor een mandaat, is er geen verplichting om dat mandaat te volbrengen. Je kan altijd voor een andere job kiezen (als andere verkozene of eventueel zelfs buiten de politiek).

Ook ik ben er geen voorstander van dat politici op lijsten gaan staan zonder dat ze de intentie hebben om daadwerkelijk te gaan zetelen. Maar zo lang dit niet voor iedereen wettelijk geregeld wordt, spring je als partij echt niet ver met als enige de ‘properste’ uit te hangen. En wij willen nu kost wat kost ons inhoudelijk project uitwerken, dat is waar de Vlamingen voor getekend hebben.

Daarom hebben we voor de verkiezingen besloten om al onze kopmannen mee in de verkiezingsstrijd te gooien. Immers, ‘eerlijk’ ten onder gaan zou bij deze toch erg belangrijke verkiezingen, een gemiste kans geweest zijn. Dat Philippe Muyters zich als lijstduwer van de senaat na een jaar als minister een eerste keer aan de kiezer presenteerde, leek ons sowieso een eerlijk keuze.

Het lijsttrekkerschap van Geert Bourgeois lag moeilijker, maar hij is door de partij uitdrukkelijk gevraagd om dit te doen. Simpelweg omdat we door de vervroegde verkiezingen geen tijd hadden om nog een andere kopman in West-Vlaanderen klaar te stomen voor deze immense uitdaging.

Ik geef toe dat het een minder fraai kantje is aan de politiek. Het is nu des te opvallender omdat het om zittende ministers gaat, hoewel er niet zo veel verschil is met andere hoppers. Het zou mooier zijn dat er niet gehopt zou worden.

De N-VA heeft daarvoor trouwens vorige legislatuur een wetsvoorstel ingediend, maar dat werd niet gesteund door de partijen die vandaag van leer trekken in het Vlaams Parlement.

Trouwens, al die oppositiepartijen hebben ook boter op hun hoofd: allemaal hebben ze verkozenen die nu van het Vlaams niveau wegglippen naar het federaal niveau.

Ik ben eens benieuwd of ze binnenkort het vernieuwde wetsvoorstel van de N-VA dat dergelijke verschuivingen onmogelijk maakt, zullen steunen. We zullen dan zien wie inhoudelijk het rechtlijningst is.

Afgelopen zondag was het een feestdag voor vele wielerliefhebbers. De Tour reed van Rotterdam naar Brussel.

Traditioneel een moment waarop veel liefhebbers afzakken met hun vlag. Zeker het wielergekke Vlaanderen is dan massaal aanwezig met hun zwartgele leeuwenvlag.

In Brussel was dat duidelijk niet naar de zin van de Franstaligen. Op bevel van de burgemeester Freddy Thielemans werden daar de leeuwenvlaggen in beslag genomen door de politie.

Je zou nog verwachten dat dit misschien voor de veiligheid was, maar neen, andere vlaggen werden ongemoeid gelaten, zo berichtte de Vlaamse Volksbeweging:

Zondag 4 juli deed de Tour de France Vlaanderen aan en dat het een feest moest worden, was ook voor de Vlaamse Volksbeweging duidelijk. Vrijwilligers waren maanden in de weer om vele duizenden papieren leeuwenvlaggetjes te kleven om de toeschouwers mee te verblijden en ook grotere leeuwenvlaggen gaven mee kleur aan dit sportieve volksfeest.

Iedereen blij, denk je dan, maar in Brussel toch niet helemaal. De koning kwam er op bezoek en blijkbaar is onze vorst niet erg gesteld op Vlaamse leeuwen. Gevolg: politieagenten die zich – in opdracht van Brussels ketje en PS-burgemeester van Brussel Freddy Thielemans – nuttig mochten maken met het afnemen van de papieren leeuwenvlagjes van enthousiaste kinderen en volwassenen. Een blunder van formaat van Thielemans en Albert II die minstens de indruk wekt dat het Belgische koningshuis met een grote afkeer voor Vlaanderen en zijn symbolen kampt. Gelukkig lieten de wielerfans het niet aan hun hart komen en kon het feest gewoon doorgaan! Getuige de beelden van de doortocht in Meise op Sporza: http://www.sporza.be/permalink/1.818374.

Alleen al om onze vrienden Freddy Thielemans en Albert II een plezier te doen, roepen we nog eens op om zondag 11 juli ’s avonds op de Grote Markt in Brussel te vieren, de leeuwenvlag in de hand.

In de pers is er echter weinig aandacht aan gegeven aan deze toch wel zeer frappante gebeurtenis.

Enkel in Het Belang van Limburg vond ik een artikel terug:

Ook op het Internet is er niet veel terug te vinden. Zo las ik wel het ooggetuigenverslag van Yves Lambrechts.

Dezelfde Yves Lambrecht en het VVB hadden vandaag wel een lezersbrief in het Nieuwsblad:

Voor de rest echter oorverdovende stilte omtrent dit schandalig optreden.

Daarom heb ik een facebook groep opgericht om zoveel mogelijk mensen te vinden die willen dat er een onderzoek komt naar het waarom van dit gebeuren.

Ik spreek persoonlijk een aantal kersvers verkozenen aan in de hoop dat zij wat dieper gaan graven.

Ik ben geen typische vendelzwaaiende vlaamsnationalist, maar ik strijd wel tegen onrechtvaardigheid. Door enkel de Vlaamse Leeuw te viseren, heeft men bewust een symbool van Vlaanderen willen aanvallen. En dat terwijl het Brussels Gewest volledig in Vlaanderen ligt en enkel overleeft dankzij de financiële bijdragen van Vlaanderen.

Kortom, burgemeester Thielemans zou het wat mij betreft eens mogen uitleggen. Als u het daar mee eens bent, sluit u dan aan op onze facebook groep en nodig zoveel mogelijk andere mensen uit.

Hebt u het ook gelezen in Het Laatste Nieuws?

Peter Van Hecke, Open VLD-gemeenteraadslid in Maldegem, heeft op de Maldegemse gemeenteraad aan schepen Taeldeman de vraag gesteld omtrent haar opinie en houding in verband met de verbreding van het Schipdonkkanaal.

Een antwoord heeft Peter nooit gekregen:

Parlementair werk schepen onder vuur

Het dossier van het Schipdonkkanaal veroorzaakte tijdens de jongste gemeenterad een felle woordenwisseling tussen schepen Valerie Taeldeman en oppositieraadslid Peter Van Hecke (Open Vld). Die laatste wilde tekst en uitleg waarom schepen en Vlaams parlementslid Valerie Taeldeman (CD&V) eind mei niet aanwezig was op een commissie van het Vlaams Parlement over de verbreding van het Schipdonkkanaal. Van Hecke wou uitleg op de gemeenteraad, maar burgemeester Johan De Roo noemde de vraag onontvankelijk, omdat de werking van het Vlaams parlement niet in de gemeenteraad moet besproken worden.

“Ongehoord”, vond Peter Van Hecke. “Het dossier van het Schipdonkkanaal is belangrijk voor Maldegem. Ik mag toch wel weten waarom onze vertegenwoordiger in het parlement niet aanwezig was op de commissie?”

Taeldeman verdedigde zich: “Ik ben blij dat collega Van Hecke mijn agenda zo op de voet volgt”, zei ze. “Op de commissie van 27 mei stonden geen nieuwe elementen over het dossier op de agenda. Er zijn nog steeds lopende studies, dus nu wordt niets beslist. Mocht collega Peter Van Hecke denken dat ik niets doe in het Vlaams parlement: ik lanceerde dit jaar al drie voorstellen van decreet, 37 amendementen, vijf moties, 14 vragen om uitleg in de commissies en 64 schriftelijke vragen. Allemaal te volgen op mijn persoonlijke website.”

(JSA)

© 2010 De Persgroep Publishing

Peter heeft overschot van gelijk. Weer typisch voor burgemeester Johan De Roo om verstoppertje te spelen (op dat punt komt hij goed overeen met onze Knesselaarse burgemeester).

Waar is de tijd dat een lokale burgemeester of schepen zich liet afvaardigen naar het parlement om de lokale vertegenwoordiger te zijn en de lokale belangen hogerop te verdedigen?

Wel euh, nog geen maand geleden… Ik citeer uit Het Nieuwsblad van 15 mei 2010:

Door haar kandidatuur wil Taeldeman naar eigen zeggen in de eerste plaats de partij steunen. ‘Als geëngageerd schepen en Vlaams volksvertegenwoordiger kan ik niet van aan de zijlijn toekijken.’

Kortom, als het verkiezingen zijn, is het normaal dat je als kandidaat opkomt in je eigen regio. Maar daarna de belangen van je regio verdedigen hoort daar niet meer bij?

De schaamte voorbij, noem ik zoiets. Ik zelf steek nooit onder stoelen of banken dat ik aan Vlaamse of federale verkiezingen deelneem om zo contacten te leggen die kunnen helpen bij de uitoefening van een gemeentelijk mandaat. Noem mij maar van de ouderwetse stempel. Dienstbetoon in de vorm van kruiwagen spelen voor een job of een vergunning, da’s niet aan mij besteed, maar dienstbetoon in de letterlijke zin van het woord “ik betoon dienst aan mijn kiezers” door hun belangen te verdedigen, verdomme ja…

En als schepen Taeldeman dan lokaal niet wil antwoorden, wel dan verdient ze lokaal geen enkele stem meer. Als ze al niet meer opdaagt voor één van de weinige dossiers die zo belangrijk zijn voor het Meetjesland…

Dus Peter: groot gelijk jongen. Vertel het maar eens rond in Maldegem wat hun “lokale” volksvertegenwoordiger uitvreet in Brussel.

De volgende gemeenteraad gaat door op woensdag 7 juli 2010 om 20u in de raadszaal van het gemeentehuis.

De dagorde:

1. Spreekrecht burgers;

A-punten

2. Rekening 2009 – gemeente

3. Budgetwijziging nr 1 – gemeente

4. Rekening 2009 – OCMW

5. Retributie op vuilniszakken – aanvulling evenementszakken (240 L)

6. Reglement gebruik lokalen – Tarieven

7. Aanpassing subsidiereglement sportclubs

8. Wegen- en rioleringswerken Maldegemseweg – Kouter – H. Sakramentstraat – Knokseweg

9. Wegen- en rioleringswerken Maldegemseweg – Aalterseweg – Hoekestraat

10. Onteigeningen Aalterseweg – Veldstraat tgv rioleringswerken

11. Woonbehoeftenstudie

12. Reglement sociaal wonen

13. Aanpassing huishoudelijk reglement gemeenteraad

14. Straatnaamgeving – definitieve beslissing

C-mededelingen

D-punten – mondelinge vragen van raadsleden