David Geens – De kunst van het mogelijke

Ik heb de afgelopen twee maand eens alle magazines die ik beroepshalve krijg toegestuurd aan de kant gelegd.

Vandaag heb ik die stapel eens opgeruimd. Aangezien ik pragmatisch groen ben, doe ik braaf overal de plastiekjes die rond die boekjes zitten apart weg.

Ik stond zo verbaasd over de hoeveelheid dat ik er een foto heb van gemaakt:

Daarom dat ik mij nu afvraag: is dat echt nodig dat al die magazines onder folie worden verzonden?

Deze week konden we nog lezen dat wegwerpzakjes verdwenen zijn uit het shopbeeld door de dreigende ecotaks. Is het misschien eens tijd om al die magazine-uitgevers en mailing bedrijven aan te porren om niet meer onder folie te verzenden?

Het kan anders. Ik denk dan spontaan aan kmo-insider; die komt telkens in een papieren oranje omslag. Die valt tenminste onmiddellijk op tussen de rest.

Werk aan de winkel voor een ijverige parlementariër dus.

In de verdere uitbouw van groene energie krijgen we vaak te horen dat het energienetwerk een enorme uitdaging vormt. ons huidig distributienetwerk van hoogspanning naar midden- en vervolgens laagspanning is volledig gebouwd op het idee om de elektriciteit van grote centrales verder te verdelen tot in de huiskamer.

Nu consumenten ook producenten worden, is dit topdown netwerk niet uitermate geschikt om omgekeerd te werk te gaan. De Vlaamse overheid heeft in haar plan “Vlaanderen in actie” een punt opgenomen omtrent de uitbouw van een Smart Grid. De uitbouw van een Smart Grid wordt trouwens gezien als een belangrijke motor voor de economische heropleving.

Persoonlijk geloof ik heel sterk in de uitbouw van een groene economie, vooral in de stroomsector. Dit gaat hand in hand met de verdere uitbouw van onze kenniseconomie. Ik zit zelf middenin een infrastructuursector van deze informatietechnologie die veel stroom gebruikt: datacenters.

In de VS bijvoorbeeld verbruiken alle datacenters samen reeds 1,2% van de stroomproductie. Dat is evenveel als alle kleurtelevisies in dat land samen. En het verbruik groeit elk jaar met minimaal 15%.

Persoonlijk ben ik binnen onze datacenters er van overtuigd dat de meest groene kilowattuur de niet-verbruikte kwh is. Als datacenter moet je dus vooral op zoek naar initiatieven die het verbruik beperken. Maar dat doen we volop en door de groei van de IT-noden neemt het verbruik toch toe, want deze noden stijgen sneller dan de verhouding rekenkracht/stroom.

De laatste dagen heb ik dankzij mijn vakantie toevallig redelijk wat windmolens zien staan. Windenergie zit duidelijk in de lift. Het valt me wel op dat ze enorm verspreid staan in ons land. Drie daar, vier ginder. Soms in havengebieden wel wat meer… Simpel is het natuurlijk niet in een dichtbevolkt land.

En blijft altijd het volgende probleem: daar waar er plek is, is er meestal lokaal geen nood aan veel stroom. Daarom lijkt het me logisch dat we ook eens nadenken over hoe we productie en verbruik dichter bij mekaar kunnen brengen.

In mijn economische sector las ik net over een goed voorbeeld. In Texas gaat men een datacenter bouwen vlak naast een windmolenpark. Baryonex Corportation heeft een concessie gekregen voor een windturbinepark van 8250 hectare. Daar gaan ze 100 windturbines bouwen die samen zo’n 150 megawatt aan stroom zullen genereren.

Naast het turbinepark komt er een datacenter van 2500m². Op die manier moet de stroom niet ver getransporteerd worden en behoud men een efficiëntie van 95%.

Slim gezien natuurlijk. Zo vermijd men dure upgrades van een elektriciteitsnet in een ruraal gebied.

Blijft natuurlijk de kwestie van de perioden dat er te weinig windenergie is. Men kan moeilijk een datacenter laten stilvallen. Bij Barynex blijft men daarover een beetje vaag. In de eerste plaats zal men energie uit het lokale net halen, later plant men energie op te slaan en nog uit te breiden met zonnepannelen.

Omgekeerd zal de energie die te veel geproduceerd wordt, wel aan de lokale gemeenschap verkocht worden.

Interessant is ook de manier waarop de concessie betaald moet worden. In het begin moet Baryonex 3,5% van de elektriciteitsproductie afstaan aan het Texas General Land Office, die deze zal verkopen aan Texaanse scholen aan interessante prijzen. De financiële opbrengsten zullen ook op hun beurt in het scholenfonds gestort worden.

En zo is de cirkel rond: groene economie ondersteunt de uitbouw van de informatietechnologie en het geld wordt gebruikt om jonge mensen op te leiden die dan waarschijnlijk later weer een groei kunnen betekenen voor de kenniseconomie.

Ik vind dit een voorbeeld om in gedachten te houden als we in Vlaanderen werk gaan maken van een groene economie en meer speciaal van VL.Energie, het Vlaamse energiebedrijf.

Ieder jaar kijk ik weer uit naar de toespraak van de koning. Ik ga dan op zoek naar de motieven van de mensen die zijn pen vasthouden. In de toespraak van dit jaar meen ik vooral de hand van Herman Van Rompuy te herkennen, hoewel de toespraak niet in een haiku is gegoten.

Als we de toespraak even analyseren door Wordle, zien we meteen welke woorden veel gebruikt worden:

Duidelijk is dat de financiële crisis centraal staat. Opvallend is dat de koning hier voornamelijk het woord “ethiek” mee verbindt. Daarin zie ik duidelijk de hand van de oude vos Van Rompuy samen met bloedbroeder Van Ypersele.

Ik vind het ook duidelijk in het laatste hoofdstuk. We mogen niet te veel energie en tijd verliezen met de staatshervorming. De Coburgs blijven toch allemaal in hetzelfde bedje ziek: ze vrezen voor hun job.

In die zin is het quasi pijnlijk dat de vorst woorden in de mond gelegd krijgt over de bonussen van topbankiers en -managers, en dat terwijl de Koninklijke Schenking, de Civiele lijst en de dotaties even schaamtelijk buiten schot blijven.

Bedankt, heel erg bedankt:

» Aan alle kiezers die voor N-VA hebben gestemd, in Oost-Vlaanderen en de rest van Vlaanderen. Ik ben vandaag wakker geworden en ik zag meteen een stralend geel zonnetje schijnen. Dat doet deugd.

» Aan mijn echtgenote en kinderen, die me zo vaak hebben moeten missen de afgelopen weken en soms met een overmoeide papa in huis moesten samenleven en dan nog eens bijspringen in allerlei campagneklusjes.

» Aan de helpers in deze campagne. Bijzondere dank aan het campagneteam Koen, Gert, Rufij, Guido, Joeri en Isabel. Het was onze eerste N-VA campagne samen. Binnenkort bij beter weer doen we eens een BBQ om te feesten en bij te praten. Dan kunnen we ook al afspreken wat we beter kunnen bij de volgende campagne.

» Aan al de kiezers die de moeite deden om het vijfde bolletje op de lijst te kleuren. De resultaten zijn nog niet definitief, maar ik merk al wel dat ik in ons arrondissement Gent-Eeklo een hoge score haal en bij de top van onze kandidaten thuis hoor. En dat terwijl ik nog maar 8 maand N-VA-lid ben. Dit is een hart onder mijn riem, een signaal om duidelijk door te gaan en me te blijven inzetten, zowel op gemeentelijk vlak als binnen de N-VA.

» Aan mijn collega’s en vennoot die me vaak hebben moeten missen omdat ik op markten en dergelijke stond. Ze hebben mijn afwezigheden goed opgevangen in het bedrijf.

Nu wacht Bart De Wever een belangrijke taak. De kiezer heeft duidelijk aangegeven dat een consequente houding belangrijk is. We moeten nu de ingeslagen weg verder in, zonder idioot te doen.

Te vaak is al gezegd dat N-VA te weinig compromisbereidheid heeft. Niets is minder waar.

We weten maar al te goed dat een coalitie geven en nemen is. Toch kan het voor de N-VA niet anders zijn dan dat de basisgedachte is om de Vlaamse bevoegdheden expansief te gebruiken. Vlaams kindergeld en een Vlaamse hospitalisatieverzekering zouden zeker in de komende legislatuur moeten uitgebouwd worden.

Persoonlijk duim ik voor een CD&V – VLD – N-VA coalitie. De kiezer heeft duidelijk rechts gestemd. Ik ben ook blij dat Vlaams Belang sterk wordt teruggedrongen. De kiezer heeft duidelijk begrepen dat zij geen recepten aandragen die de problemen in Vlaanderen kunnen oplossen.

Wordt gevolgd de komende dagen en weken, nu ga ik weer aan de slag, maar met een gelukzalig gevoel van dankbaarheid.

Ik ben papa van Laurens (6 jaar) en Lucas (4 jaar).

Laurens gaat naar Sint-Gregorius in Gentbrugge, een school voor buitengewoon onderwijs, want hij heeft een Autisme Spectrum Stoornis (ASS).

Wij hebben “geluk” gehad. Toen Laurens een jaar werd, hadden we een sterk vermoeden. Omdat hij zo jong was, hadden we snel de diagnose.

Ik ben iemand die niet bij de pakken blijft zitten en heb Laurens toen onmiddellijk op allerlei wachtlijsten geplaatst.

Daar zat ons geluk, want nu vijf jaar later is er voor hem eindelijk plek in het MPI Sint-Gregorius. Wat zou er gebeurd zijn als we het pas hadden geweten als hij vijf jaar? Ik mag er niet aan denken…

Ik vertel u dit omdat ik zelf uit eerste hand kan getuigen dat de wachtlijsten voor personen die extra ZORG nodig hebben, misdadig lang zijn.

Daarom ben ik ook binnen de N-VA vooral bezig met deze problematiek. Ik kan zeggen dat het voor de N-VA een belangrijk punt in het programma is om deze wachtlijsten versneld weg te werken.

Samen met mijn echtgenote zijn we reeds actief in organisaties die hiervoor aandacht vragen, maar ik zou graag de kans krijgen om dit vanuit de kern aan te pakken: in het Vlaams Parlement.

Als u dit een belangrijk thema vindt, mag ik dan om uw steun en stem vragen aanstaande zondag? Ik zou heel graag de kans krijgen effectief mijn schouders hieronder te kunnen zetten.

Als je het artikel “Ze zijn zo lief voor mekaar” vandaag leest in De Stanaard, moet je toch wel beseffen dat je stem zondag op zich heel simpel wordt.

Ben je tevreden over de huidige regering en wil je terug een regering onder CD&V vlag, dan moet je voor 1 van de drie grote partijen stemmen.

Dan krijg je meer van hetzelfde: een regering die gewoon leuk is en op de zaken let zoals een schepencollege met geld genoeg. Dankzij voldoende geld heeft deze regering vier jaar lang vlot geregeerd. Er was voor ieder van de drie partijen wel iets om als buit binnen te halen en naar de achterban te verkopen.

In deze tijden van crisis merk je op zes maand tijd dat een klassieke tripartite een statusquo inhoudt. Er is te weinig manouvreerruimte om ieder wat te gunnen en dus gun je de ander ook niks. Resultaat: een stilstaande regering. Zowel op Vlaams als federaal vlak.

De CD&V heeft dit heel goed begrepen. Ze doet haar uiterste best om in deze verkiezingscampagne heel stilletjes te zijn. Het meest opmerkelijke feit is het meermaals gelijk geven van N-VA om zo niet te veel kiezers aan de vroegere kartelpartner kwijt te geraken.

Als je dit dus goed vindt, moet je enkel kiezen of je iets meer nadruk op lastenverlaging dan zel op sociale uitkeringen wil. Dan kies je respectievelijk VLD of SP.A. Als je niet kan kiezen, mik dan op het stilstaande bolletje van CD&V.

Ben je echter voor een andere toekomst, dan moet je zeker kiezen uit iets anders. In een poging om het duidelijk voor te stellen, deel ik het als volgt in:

Wil je een pak meer belastingen om je groene geweten te sussen en mee te helpen aan een iets betere zereld, dan moet je Groen stemmen. Want laat ik daarin eerlijk zijn: ze hebben goede ideeën, maar ze moeten toegeven dat de mens bij hen niet op de eerste plaats komt tenzij om geld te geven aan het milieu.

Als je een blanco proteststem overweegt, dan kan je blanco of Vlaams Belang stemmen. Of evengoed LDD. Alle drie zullen ze een signaal geven, maar weinig veranderen. Er zullen pagina’s vol geschreven worden indien LDD en VB monsterscores halen, maar ze zijn niet in staat tot regeren. Roepen is makkelijk, regeren is dat niet. Met kritiek alleen kom je er niet, ze missen beiden opbouwend materiaal.

SLP is echt een verloren stem. Zelfs als signaal zal het niet kunnen tellen. Wie links stemt, stemt beter of Groen of SPA (alnaargelang bovenstaande); dan zal die stem tenminste nog iets uitmaken.

Of N-VA als je echt iets wil zien veranderen. N-VA gaat niet voor de grote staatshervorming maar wel voor het volle gebruik van de Vlaamse bevoegdheden. We doen dan gewoon waar we goed in zijn en gebruiken ons Vlaams geld voor Vlaamse noden op een efficiënte manier. Efficiëntie wil niet zeggen dat we de solidariteit opblazen. Maar wel dat we onze eigen acccenten leggen, zoals een Vlaamse energiemaatschappij, Vlaams kindergeld en een Vlaamse hospitalisatieverzekerring.

Kortom, als je het mij vraagt: de beste verandering in uz dagelijks leven is een keuze voor de N-VA.

Waarom nog wachten tot 7 juni als je nu al kan stemmen?

Of wil je nog kunnen plakken maar zit je zonder affiches?

Alle redenen zijn goed om deel te nemen aan de Adhese peiling van de blogosfeer.

Beweeg gewoon met je muis over het vierkante bannertje links in het menu en kies welke affiches je wil plakken.

Op het moment dat ik dit schrijf, is de voorlopige uitslag als volgt:

Elk uur worden de resultaten aangepast en deelnemen kan inmiddels op heel wat blogs.

Je kan elke dag ook op een vraag antwoorden. Vandaag is de vraag “welke politicus mogen ze geketend de zee in drijven?”. Voor wie dat wil: mijn naam staat ook in het lijstje dus hou je niet in als je die wil aanklikken.

Ik ben eens benieuwd wat de resultaten vanop mijn blog zullen zijn.

Zorg is voor mij persoonlijk als N-VA-kandidaat een zeer belangrijk thema in de huidige campagne naar aanleiding van de Vlaamse verkiezingen.

De huisartsen zijn perfect geplaatst om het belang ervan aan te voelen: elke dag opnieuw komen ze in contact met gezondheidsproblemen bij alle leeftijdscategorieën. De overheid miskent te vaak hun belangrijke taak.

Vlaanderen heeft belangrijke bevoegdheden in verband met thuiszorg, geestelijke gezondheidszorg, ouderenzorg en palliatieve zorg. Er moet daarvoor meer geld vrijkomen eerder dan jobkortingen te verhogen op een ogenblik dat het economisch minder goed gaat. Wellicht vallen er straks heel wat ontslagen en duiken er – tengevolge daarvan – nog extra gezondheidsproblemen op.

Uit contacten met verscheidene huisartsen weet ik dat de voorkeursbehandeling van de Franstaligen, die de studierichting geneeskunde willen beginnen, als zeer oneerlijk worden ervaren bij veel Vlaamse huisartsen.

Vanuit N-VA wil ik proberen de andere partijen te overtuigen dat een ingangsexamen, alleen voor Vlaamse kandidaat-artsen, niet correct is.

De Vlaamse leden van de Planningscommissie Medisch Aanbod zijn akkoord. Er moeten dringend maatregelen komen, die het beroep aantrekkelijker maken. De numerus clausus mag niet verder door de Franstaligen uitgehold worden.

Het ondersteunen van alle huisartspraktijken – en niet alleen de groepspraktijken – kan nu reeds vanuit de Vlaamse begroting. Dit moet nu eindelijk gebeuren.

De ongelijke toegang tot de huisartspraktijk versus de spoedgevallendiensten kan niet langer: iedereen – en niet enkel wie sociaal achtergesteld is – moet in dezelfde voorwaarden in de eerste plaats beroep kunnen doen op de huisarts. Uitbreiding van de Regeling Derde Betalende kan daarbij een nuttig instrument zijn.

N-VA eist een stevige “injectie” van middelen om eindelijk de wachtlijsten in de gehandicaptenZORG te doen verdwijnen. Meer dan

10.000 gehandicapten blijven wachten op voor hen absoluut noodzakelijke voorzieningen. Aan dit onrecht moet onmiddellijk een eind gemaakt worden.

Er dienen sterkere stimuli te komen, die de zieke overtuigen EERST beroep te doen op een GMD-houdende HUISARTS.

In verband met de belangrijke functie van de huisarts in een ruimer preventiebeleid moet de Vlaamse regering resoluut deze bevoegdheid terugeisen en Minister Onkelinx “halt” toeroepen.

Onder meer daaraan wil ik – in regelmatige samenspraak met Vlaamse huisartsen – hard werken de komende jaren.

Al vanaf de paarse regeringen hebben de franstaligen in ons land een de facto overwicht gehad in de federale regering. Verhofstadt heeft heel wat bonuspunten verkocht om premier te kunnen zijn en momenteel leidt CD&V de regering Van Rompuy Un.

Tijdens die 10 jaar lijkt het mij soms dat er vernuftig werk is gemaakt van een economische destabilisering van Vlaanderen. De laatste tijd zelfs in versneld tempo. Ik geef een aantal voorbeelden.

In 2005 werd Electrabel verkocht aan de Franse groep Suez, via een opstapje langs Tractebel en de Waalse Albert Frère. Daarmee verwierf de Franse staat een greep op 91.5% van de Belgische elektriciteitsproductie. Een beetje veel en om dat te sussen werd een deel overgedragen aan SPE.

Maar begin deze maand raakte bekend dat het Franse Electricité de France (EDF) het belang in SPE overneemt. Daarmee komen we tot de vaststelling dat de Franse overheid die 85% van EDF bezit en met 36% de grootste aandeelhouder is van Suez, de Belgische elektriciteitsmarkt volledig (97.1%) controleert.

Afhankelijk zijn van één land voor je energievoorzieningen kan gevaarlijk zijn. Kijk maar naar het spel dat Rusland en Oekraïne hebben gespeeld.

Was het visionair van de N-VA om al in februari een voorstel te doen rond een Vlaamse energiemaatschappij?

Ik denk dat we dit echt als speerpunt moeten hanteren indien de N-VA gevraagd wordt om mee een regering te vormen.

Anderzijds moeten we ook de banken bekijken. Dexia en Fortis zijn ook al in Franse handen gevallen en de federale regering houdt wel heel sterk vast aan het feit dat ze KBC willen helpen, maar dan in ruil voor een pak aandelen. Probeert men zo onze Vlaamse bank ook in handen te krijgen om nadien verder te versassen naar het zuiden?

Een derde voorbeeld vind je bij de luchthavens. Op Zaventem worden steeds meer restricties ingevoerd, vooral onder druk van het Brussels Gewest met zijn strenge geluidsnormen, onder druk van enkele franstalige partijen opgelegd.

Maar in Wallonië zelf kan alles. In Bierset mag men onbeperkt landen en opstijgen, ook gedurende de nacht. Let wel, die nachtvluchten laat men dan voornamelijk over Vlaamse gemeenten vliegen. Wel de lusten, niet de lasten.

De Waalse luchthavens Bierset en Charleroi zitten echt op jacht om maatschappijen weg te lokken van het moeilijke Zaventem naar twee luchthavens in handen van de Waalse overheid waar alles kan en mag.

Ik moet er geen tekening bij maken dat we hier over vele tienduizenden jobs praten.

Kortom, sommigen mogen de mond vol hebben over solidariteit, maar we moeten ook onze ogen openen voor de realiteit.

Vlaanderen lijkt wel in de uitverkoop te staan. Zou het te ver gezocht zijn om te denken dat hier een weldoordachte strategie achterzit om, indien Vlaanderen zich onafhankelijk zou verklaren, het te isoleren op enkele cruciale sectoren?

Mijn verre familie Gaston Geens zaliger krijgt binnenkort een standbeeld. Zijn uitspraak “We zullen moeten bewijzen dat wij wat we zelf doen beter doen” is vaak misvormd tot “wat we zelf doen, doen we beter”, maar misschien moeten we nu eens zeggen “we doen het beter zelf”.

Als bedrijfsleider van een KMO zit ik natuurlijk op de eerste rij om zelf te zien wat de gevolgen zijn van de crisis. Ons bedrijf groeit nog, trager dan vorig jaar, maar er is nog een kleine groei, dus ik mag nog niet klagen.

Een punt wat ik wel vaststel, is dat op twee maand tijd de betalingen enorm achter lopen. Het bedrag aan openstaande debiteuren is met 175% gestegen, de energie om in te vorderen bijna verdrievoudigd. Advocaten en deurwaarders mogen dus in hun handen wrijven.

Als ik dan naar klanten bel, is de meest gehoorde uitvlucht (maar wel de waarheid, vrees ik) “jamaar, mijn klanten betalen ook niet”…

Vorige maand zat ik aan een rondetafelgesprek met andere dotcom-bedrijfsleiders en het is duidelijk een wijd verspreid fenomeen. Ook binnen VOKA en zo heb ik collega-ondernemers aangesproken en overal klinkt hetzelfde liedje.

En er is ook een duidelijke trend: de grote bedrijven, met de multinationals op kop, zijn de slechtste betalers. Daar is het begonnen, al in november-december. Nu is dat dus doorgesijpeld op kmo-niveau.

Resultaat: nu komen de kmo’s onderling in betalingsproblemen en zal je zien dat structureel gezonde kmo’s over kop gaan door liquiditeitsproblemen.

Als je dan in de kant leest dat InBev gewoon hun leveranciers voor het blok zet en betalingstermijnen van 120 dagen eist, dan tikt die tijdbom plots zoveel harder, want vele andere bedrijven zullen volgen.

Afgelopen weekend sprak ik nog met Jan Jambon over de kredietcrisis. Ondanks de beloften van de banken-CEO’s in de bankencommissie, is het op het terrein te merken dat je als bedrijf minder makkelijk én vooral minder krediet krijgt. En dat terwijl liquiditeit een belangrijk wapen wordt om te overleven.

Als bedrijfsleider ben ik economisch liberaal ingesteld, met smaak voor een goed correctiemechanisme van de overheid. Niet de ganse economie moet totaal vrij zijn (ik ben tegen diverse liberaliseringen van gemeenschappelijke dienstverlening zoals elektriciteit, post, …).

Nu in tijden van crisis is het gepast dat een overheid strenger optreedt. Liefst op Europees niveau. Hier is nu de kans aan Europa om eens haar nut aan de economie en dus aan de burger te tonen, die de afgelopen twee jaar dat nut betwijfelt heeft in verschillende neen-referenda.

Misschien moeten we het Franse voorbeeld vormen en gedurende twee jaar een wettelijke beperking op betalingstermijnen zetten, bijvoorbeeld 60 dagen maximaal. Zeker in Vlaanderen als kmo-land is zulkle maatregel wenselijk.

Want economie, zo herinner ik mij nog al lang vervlogen lessen, is de wetenschap van geld te laten omgaan. Stilstaand geld is verloren geld. Dus hoe beter de roulatie van de monetaire stromen in de economie, des te beter zal de economie zijn.

We moeten vanuit de politiek (mijn andere hobby) durven zeggen dat de pure vrije markt gefaald heeft. We stonden te juichen bij de implotie van het communisme, nu juicht niemand. Daar is ook geen reden toe, maar we moeten het wel durven toegeven.

Dus moet de overheid nu ook durven terugkeren op sommige stappen in het vrijemarktmodel dat Europa ons heeft opgelegd. Er zijn dwingende sturende maatregelen nodig en die zullen geld kosten. Niets doen zal ons meer kosten.

En laat ons daarbij goed het oog houden op welk niveau dat we dat doen: heel wat maatregelen zijn wenselijk op Europees niveau, de rest aan lokale maatregelen worden best door Vlaanderen en Wallonie apart genomen. Want de problemen en uitdagingen zijn zo verschillend dat als we enkel globale (Belgische) maatregelen zullen nemen, ze nooit juist kunnen zitten. Het Vlaamse kmo-land heeft andere katten te geselen dan het Waalse industriegebied.