David Geens – De kunst van het mogelijke

Ivan De Vadder, renomeerd politiek journalist bij de VRT, zal het mij vergeven dat ik de titel van zijn recent boek gebruik voor deze blogpost. Dit komt voornamelijk omdat ik het grotendeels eens ben met zijn stelling dat de kiezer op zoek is naar eerlijkheid en geloofwaardigheid in de politiek.

De Vadder maakt onder andere de vergelijking met de stellingen van Fons Van Dijck in de “Kracht van Wit”, een ander boek dat ik een paar maand geleden met veel interesse heb gelezen en in wiens stellingen ik me kon vinden.

De N-VA heeft deze verkiezingen gewonnen omdat zij het best aan deze onderstroom gestalte kon geven. De consequente houding van de N-VA zal mijn inziens in nog veel nabeschouwingen opduiken. Je kon het trouwens ook lezen in de analyse van Servais Verheirstraeten van CD&V over hun nederlaag. Ze moesten eindelijk gewoon eens het zeggen en doen meer in overeenstemming brengen om geloofwaardiger te worden.

Het is die recht-door-zee-heid die mij zo beviel in de partij na mijn overstap. Eindelijk dacht ik te kunnen bewijzen dat politiek ook gewoon gezond boerenverstand volgde. Ik was ook niet alleen in mijn mening. Lees ook maar eens de redenen na waarom blogger Luc Van Braekel, sinds jaar en dag een kennis van me, voor de N-VA heeft gestemd.

Maar nu de overwinningsroes achter de rug is, wil ik toch even mijn mening geven over enkele teleurstellingen die ik heb opgelopen. En aan de reacties te merken, al heel wat andere N-VA-leden en -kiezers met mij.

Het begon al een jaar geleden met het eerste witte konijn: Philippe Muyters. Een minister benoemen die zich niet aan de kiezers heeft gepresenteerd, is geen unicum. Kris Peeters (CD&V) is zelfs minister-president geworden voor hij verkozen is geweest door het volk. Tot daar aan toe, dacht ik nog. Het volk verkiest de wetgevende macht en het zijn de gekozen vertegenwoordigers die het vertrouwen geven aan de uitvoerende macht.

Toch was ik teleurgesteld dat men iemand van buiten de partij nam. Volgens mij was er voldoende talent te vinden in een pak rechtlijnige politici die actief zijn bij de N-VA.

Bij de lijstvorming kwamen de teleurstellingen nogal snel op mekaar. Zo was er weer een groot wit konijn. Siegfried Bracke werd lijsttrekker voor Oost-Vlaanderen, zonder reeds in het bezit te zijn van een lidkaart en evenmin voorzien van een aanbeveling of goedkeuring van de lokale besturen. Een beetje take it or leave it. Een zwakkere voorzitter dan Bart De Wever zou zoiets er nooit doorgekregen hebben in deze partij van caractériels.

Ook de rest van de lijst had wel wat minpunten. Zo vond ik het jammer dat in West-Vlaanderen een zittende minister de lijst zou trekken, wetende dat hij niet zou gaan zetelen. Dus was het ook duidelijk dat sowieso de eerste opvolger effectief zou zetelen. En wie was dat? De woordvoerder van de minister.

De lijsten waren trouwens dik bevolkt door cabinetards. Ook dat werd door de kritische leden geslikt, de lijstvorming moest immers snel gaan door de plotse val van de regering. A la guerre comme á la guerre, zei de voorzitter. Jan Jambon vulde nog aan dat we niet heiliger dan de paus moesten zijn.

Alle, kom, tot daar aan toe. We vertelden immers “eerlijk” dat Bourgeois en Muyters niet zouden gaan zetelen. Wel lastig dat we steeds in het verleden andere partijen op zulke praktijken hadden aangesproken.

Het is ook de buitenwereld niet ontgaan. De kranten schreven deze week allemaal dat de N-VA kampioen is in het aantal schijnkandidaten. Op de 41 verkozenen sturen we immers 8 mensen die niet rechtstreeks verkozen waren van dag één naar het parlement. Beetje haaks op de partij die altijd pleitte voor eerlijke politiek en dit jaar een brochure onder de titel “geloofwaardigheid” uitgaf.

Volgende moeilijk te slikken moment: de ministers nemen ontslag om hun eed af te leggen om dan terug minister te worden. Was dat nu nodig?

Na gesprekken met de Koningsstraat ook daar weer een uitleg voor gekregen. Ergens zat er een lijn in maar dit is toch al van de politic politicienne. Het ranzige kantje van de politiek, om één van onze ministers te citeren.

En nu gisteren weer een wit konijn: Huub Broers wordt gecoöpteerd als senator. De N-VA coöpteert dus iemand in een wetgevende kamer die zich daarvoor niet eens kandidaat had gesteld. Waar zijn we mee bezig?

En dan nog Huub Broers… Hij mag het kartel dan altijd goed gezind zijn geweest, bij het uiteenvallen ervan is hij toch maar mooi bij CD&V gebleven. Op dat beruchte congres waar ik mijn klep heb opengetrokken, heb ik hem niet gehoord.

Ook vorig jaar gaf hij kritiek op CD&V, maar zijn partij in de steek laten, deed hij niet. Ik schreef er nog over onder “Te laat Broers, veel te laat”.

Maar nu krijgt hij een mooi postje aangeboden en komt hij wel overgelopen. Zegt al veel over zijn motivatie.

Winnende partijen trekken altijd een pak losers aan. Als arrondissementeel secretaris zie ik in eigen regio de laatste weken constant een stroom aan meldingen binnenkomen van lokale beroemdheden die “eens willen praten”. Al bij de lijstvorming kwamen ze uit alle hoeken en gaten gekropen en het is er niet beter op geworden. In Nevele gaan nu zelfs twee, eigenlijk zelfs drie groepen vechten over wie de echte N-VA is. In De Pinte komen zelfs mensen naar ons toe die ooit de partij de rug hebben toegekeerd toen het slecht ging.

Als dit zo doorgaat, dan zijn de caractériels binnenkort in de minderheid bij de N-VA. Waar de rechtlijnigheid en de geloofwaardigheid van de partij dan blijft, is mij nog een raadsel.

Ik ben er van overtuigd dat als het zondag opnieuw verkiezingen moesten zijn, we minder dan 20% zouden scoren. Ik voel in de straat dat het begrip voor de N-VA wegsmelt als sneeuw voor de zon.

Ik vraag me af hoe lang de basis van rechtlijnige militanten dat nog gaat pikken. Ik ben het er alleszins niet mee eens en ik zal dus zeer kritisch toekijken wat er gebeurt. En dat zal ik in alle rust doen, want mijn teleurstelling is van die aard dat ik mezelf een politiek sabbatjaar toeken in de hoop dat sommige geesten terug tot rust komen en de oude rechtgeaardheid van de partij terug komt bovendrijven.

Voor wie deze kritiek niet in dank afneemt: ik blijf aan eerlijke politiek doen. Ik zal altijd conseauent mijn gedacht zeggen en kritisch zijn. Niet alleen tegenover politieke tegenstanders, maar ook tegenover de eigen partij, als dat nodig is.

Politiek is de kunst van het mogelijke maar het moet volgens mij mogelijk zijn om dat op een eerlijke en geloofwaardige manier te doen, net zoals Ivan De Vadder daartoe oproept.

Want het laatste wat ik wil, is dat er myxomatose uitbreekt bij de N-VA met al die konijnen.

Ik geef toe dat ik als N-VA’er – je kent dat type wel, beetje caractériel, nogal rechtlijnig en zo – er mee in mijn maag zat: die “stoelendans” van Geert Bourgeois en Philippe Muyters.

Ik heb er zelfs enkele mensen op aangesproken, maar door die gesprekken ben ik gaan inzien dat het niet zo verkeerd is als het wel lijkt.

Een normaal scenario is immers dat je kandideert voor een bepaald parlement en als je verkozen bent, dat je gaat zetelen. Als je vervolgens minister wordt, laat je je gedurende je ministeriële ambtstermijn tijdelijk vervangen.

Neem als voorbeeld Frank Vandenbroucke, een kanshebbende minister. Hij zat in het Vlaams Parlement maar kwam op voor de Senaat en is verkozen. Dus heeft hij deze week ontslag genomen in het Vlaams Parlement en heeft gisteren de eed afgelegd in de Senaat.

Als hij binnen enkele weken minister wordt, wordt hij tijdelijk vervangen in de Senaat. Als hij minister af is, keert hij terug naar de Senaat.

Is er veel verschil met Geert Bourgeois. Zat in het Vlaams Parlement, werd minister en werd opgevolgd.

Kwam nu op voor de Kamer, werd verkozen en legde de eed af. Vrij rechtuit, niet? Verkozen worden en dan dat mandaat opnemen. Voor alle duidelijkheid: Geert kan dus niet teurg naar het Vlaams Parlement, daaruit heeft hij nu definitief ontslag genomen.

Aangezien hij minister is, laat hij zich zolang vervangen in de Kamer.

Veel verschil zit er niet tussen die beide scenario’s.

Als je de opmerking maakt van het jobhoppen: ook dat geldt in dit voorbeeld voor Frank Vandenbroucke. Hij was ook verkozen in het Vlaams Parlement en vervult daar het mandaat van de kiezer niet.

Kortom, het probleem zit in het hoppen: als je verkozen bent voor een mandaat, is er geen verplichting om dat mandaat te volbrengen. Je kan altijd voor een andere job kiezen (als andere verkozene of eventueel zelfs buiten de politiek).

Ook ik ben er geen voorstander van dat politici op lijsten gaan staan zonder dat ze de intentie hebben om daadwerkelijk te gaan zetelen. Maar zo lang dit niet voor iedereen wettelijk geregeld wordt, spring je als partij echt niet ver met als enige de ‘properste’ uit te hangen. En wij willen nu kost wat kost ons inhoudelijk project uitwerken, dat is waar de Vlamingen voor getekend hebben.

Daarom hebben we voor de verkiezingen besloten om al onze kopmannen mee in de verkiezingsstrijd te gooien. Immers, ‘eerlijk’ ten onder gaan zou bij deze toch erg belangrijke verkiezingen, een gemiste kans geweest zijn. Dat Philippe Muyters zich als lijstduwer van de senaat na een jaar als minister een eerste keer aan de kiezer presenteerde, leek ons sowieso een eerlijk keuze.

Het lijsttrekkerschap van Geert Bourgeois lag moeilijker, maar hij is door de partij uitdrukkelijk gevraagd om dit te doen. Simpelweg omdat we door de vervroegde verkiezingen geen tijd hadden om nog een andere kopman in West-Vlaanderen klaar te stomen voor deze immense uitdaging.

Ik geef toe dat het een minder fraai kantje is aan de politiek. Het is nu des te opvallender omdat het om zittende ministers gaat, hoewel er niet zo veel verschil is met andere hoppers. Het zou mooier zijn dat er niet gehopt zou worden.

De N-VA heeft daarvoor trouwens vorige legislatuur een wetsvoorstel ingediend, maar dat werd niet gesteund door de partijen die vandaag van leer trekken in het Vlaams Parlement.

Trouwens, al die oppositiepartijen hebben ook boter op hun hoofd: allemaal hebben ze verkozenen die nu van het Vlaams niveau wegglippen naar het federaal niveau.

Ik ben eens benieuwd of ze binnenkort het vernieuwde wetsvoorstel van de N-VA dat dergelijke verschuivingen onmogelijk maakt, zullen steunen. We zullen dan zien wie inhoudelijk het rechtlijningst is.

Afgelopen zondag was het een feestdag voor vele wielerliefhebbers. De Tour reed van Rotterdam naar Brussel.

Traditioneel een moment waarop veel liefhebbers afzakken met hun vlag. Zeker het wielergekke Vlaanderen is dan massaal aanwezig met hun zwartgele leeuwenvlag.

In Brussel was dat duidelijk niet naar de zin van de Franstaligen. Op bevel van de burgemeester Freddy Thielemans werden daar de leeuwenvlaggen in beslag genomen door de politie.

Je zou nog verwachten dat dit misschien voor de veiligheid was, maar neen, andere vlaggen werden ongemoeid gelaten, zo berichtte de Vlaamse Volksbeweging:

Zondag 4 juli deed de Tour de France Vlaanderen aan en dat het een feest moest worden, was ook voor de Vlaamse Volksbeweging duidelijk. Vrijwilligers waren maanden in de weer om vele duizenden papieren leeuwenvlaggetjes te kleven om de toeschouwers mee te verblijden en ook grotere leeuwenvlaggen gaven mee kleur aan dit sportieve volksfeest.

Iedereen blij, denk je dan, maar in Brussel toch niet helemaal. De koning kwam er op bezoek en blijkbaar is onze vorst niet erg gesteld op Vlaamse leeuwen. Gevolg: politieagenten die zich – in opdracht van Brussels ketje en PS-burgemeester van Brussel Freddy Thielemans – nuttig mochten maken met het afnemen van de papieren leeuwenvlagjes van enthousiaste kinderen en volwassenen. Een blunder van formaat van Thielemans en Albert II die minstens de indruk wekt dat het Belgische koningshuis met een grote afkeer voor Vlaanderen en zijn symbolen kampt. Gelukkig lieten de wielerfans het niet aan hun hart komen en kon het feest gewoon doorgaan! Getuige de beelden van de doortocht in Meise op Sporza: http://www.sporza.be/permalink/1.818374.

Alleen al om onze vrienden Freddy Thielemans en Albert II een plezier te doen, roepen we nog eens op om zondag 11 juli ’s avonds op de Grote Markt in Brussel te vieren, de leeuwenvlag in de hand.

In de pers is er echter weinig aandacht aan gegeven aan deze toch wel zeer frappante gebeurtenis.

Enkel in Het Belang van Limburg vond ik een artikel terug:

Ook op het Internet is er niet veel terug te vinden. Zo las ik wel het ooggetuigenverslag van Yves Lambrechts.

Dezelfde Yves Lambrecht en het VVB hadden vandaag wel een lezersbrief in het Nieuwsblad:

Voor de rest echter oorverdovende stilte omtrent dit schandalig optreden.

Daarom heb ik een facebook groep opgericht om zoveel mogelijk mensen te vinden die willen dat er een onderzoek komt naar het waarom van dit gebeuren.

Ik spreek persoonlijk een aantal kersvers verkozenen aan in de hoop dat zij wat dieper gaan graven.

Ik ben geen typische vendelzwaaiende vlaamsnationalist, maar ik strijd wel tegen onrechtvaardigheid. Door enkel de Vlaamse Leeuw te viseren, heeft men bewust een symbool van Vlaanderen willen aanvallen. En dat terwijl het Brussels Gewest volledig in Vlaanderen ligt en enkel overleeft dankzij de financiële bijdragen van Vlaanderen.

Kortom, burgemeester Thielemans zou het wat mij betreft eens mogen uitleggen. Als u het daar mee eens bent, sluit u dan aan op onze facebook groep en nodig zoveel mogelijk andere mensen uit.

Hebt u het ook gelezen in Het Laatste Nieuws?

Peter Van Hecke, Open VLD-gemeenteraadslid in Maldegem, heeft op de Maldegemse gemeenteraad aan schepen Taeldeman de vraag gesteld omtrent haar opinie en houding in verband met de verbreding van het Schipdonkkanaal.

Een antwoord heeft Peter nooit gekregen:

Parlementair werk schepen onder vuur

Het dossier van het Schipdonkkanaal veroorzaakte tijdens de jongste gemeenterad een felle woordenwisseling tussen schepen Valerie Taeldeman en oppositieraadslid Peter Van Hecke (Open Vld). Die laatste wilde tekst en uitleg waarom schepen en Vlaams parlementslid Valerie Taeldeman (CD&V) eind mei niet aanwezig was op een commissie van het Vlaams Parlement over de verbreding van het Schipdonkkanaal. Van Hecke wou uitleg op de gemeenteraad, maar burgemeester Johan De Roo noemde de vraag onontvankelijk, omdat de werking van het Vlaams parlement niet in de gemeenteraad moet besproken worden.

“Ongehoord”, vond Peter Van Hecke. “Het dossier van het Schipdonkkanaal is belangrijk voor Maldegem. Ik mag toch wel weten waarom onze vertegenwoordiger in het parlement niet aanwezig was op de commissie?”

Taeldeman verdedigde zich: “Ik ben blij dat collega Van Hecke mijn agenda zo op de voet volgt”, zei ze. “Op de commissie van 27 mei stonden geen nieuwe elementen over het dossier op de agenda. Er zijn nog steeds lopende studies, dus nu wordt niets beslist. Mocht collega Peter Van Hecke denken dat ik niets doe in het Vlaams parlement: ik lanceerde dit jaar al drie voorstellen van decreet, 37 amendementen, vijf moties, 14 vragen om uitleg in de commissies en 64 schriftelijke vragen. Allemaal te volgen op mijn persoonlijke website.”

(JSA)

© 2010 De Persgroep Publishing

Peter heeft overschot van gelijk. Weer typisch voor burgemeester Johan De Roo om verstoppertje te spelen (op dat punt komt hij goed overeen met onze Knesselaarse burgemeester).

Waar is de tijd dat een lokale burgemeester of schepen zich liet afvaardigen naar het parlement om de lokale vertegenwoordiger te zijn en de lokale belangen hogerop te verdedigen?

Wel euh, nog geen maand geleden… Ik citeer uit Het Nieuwsblad van 15 mei 2010:

Door haar kandidatuur wil Taeldeman naar eigen zeggen in de eerste plaats de partij steunen. ‘Als geëngageerd schepen en Vlaams volksvertegenwoordiger kan ik niet van aan de zijlijn toekijken.’

Kortom, als het verkiezingen zijn, is het normaal dat je als kandidaat opkomt in je eigen regio. Maar daarna de belangen van je regio verdedigen hoort daar niet meer bij?

De schaamte voorbij, noem ik zoiets. Ik zelf steek nooit onder stoelen of banken dat ik aan Vlaamse of federale verkiezingen deelneem om zo contacten te leggen die kunnen helpen bij de uitoefening van een gemeentelijk mandaat. Noem mij maar van de ouderwetse stempel. Dienstbetoon in de vorm van kruiwagen spelen voor een job of een vergunning, da’s niet aan mij besteed, maar dienstbetoon in de letterlijke zin van het woord “ik betoon dienst aan mijn kiezers” door hun belangen te verdedigen, verdomme ja…

En als schepen Taeldeman dan lokaal niet wil antwoorden, wel dan verdient ze lokaal geen enkele stem meer. Als ze al niet meer opdaagt voor één van de weinige dossiers die zo belangrijk zijn voor het Meetjesland…

Dus Peter: groot gelijk jongen. Vertel het maar eens rond in Maldegem wat hun “lokale” volksvertegenwoordiger uitvreet in Brussel.

Vandaag iets meegemaakt wat mezelf toch eens met beide voeten op de grond heeft gezet.

Vanmiddag was ik in Vilvoorde en tussen twee afspraken door besliste ik snel iets te gaan eten in het restaurant van de Makro. Snel, goedkoop en meestal nog best lekker voor grootkeukeneten.

Het dient gezegd te worden dat bij het binnenkomen ik moest terugdenken aan een artikel ui 2006 over senioren die elke dag gaan ontbijten bij Ikea.

De gemiddelde leeftijd lag ook hier bij Makro duidelijk boven de brugpensioenleeftijd.

Soit, het is die mensen uiteraard gegund. Zelf uw potje koken terwijl je hier voor weinig geld kan eten en nog sociaal contact. Why not?

Aan de andere kassa (er waren twee kassa’s open) gebeurde echter een ongelukje. Een oudere dame, zo’n echt bejaard omaatje) stootte haar glas om. Kassa dus besmeurd met frisdrank.

Die kassierster is niet uitgevlogen, maar begon toch vrij brutaal tegen die mevrouw. Dingen zoals “ja, ze hebben het weer gekunnen, nu kan ik mijn kassa weer sluiten en dat opkuisen dankzij zo’n gepensioneerde” en toen het mevrouwtje “sorry, ik deed het niet express” zei er nog op ironische wijze aan toevoegen “ne dikke merci zenne er nog bovenop”… Ik vond het grof.

En ik niet alleen. Dat oud mensje beefde van schaamte en/of frustratie. Mijn eerste idee was “tja, moest ik daar staan aanschuiven, ik zou in gedachten ook eens gefoeterd hebben op dat oud mens”, dat geef ik eerlijk toe, maar dit vond ik er echt over.

Verhaal afgelopen, denk je?

Neen, want terwijl ik sta af te rekenen, een paar meter verder een doffe slag en een kreet. Dat vrouwtje lag languit op de grond, ze had een opstapje niet gezien en was veel te haastig en nerveus weggelopen van de kassa.

Waarop die kassierster nog maar eens luid genoeg “ja, het is dat oud mens, nu ligt hare ganse platteau op de grond”. Een vent die net wat verder aan tafel zat, heeft toen die kassierster wel eens proberen op haar plaats te zetten. Want het was duidelijk dat die oude dame echt zich uit de voeten heeft proberen maken en mede daardoor onvoorzichtig is gevallen.

Op dat moment realiseerde ik me dat mijn eerste gedachte echt wel fout was en dat die kassierster echt over de schreef was gegaan. Ik heb die man in zijn berisping tov de kassierster bijgestaan en voor mezelf de notitie gemaakt dat oudere mensen wel een beetje dat extra geduld verdienen als het niet meer zo snel gaat.

Daarna ben ik nog gaan kijken of er goed voor dat oudje werd gezorgd. De kassierster bleef monkelend vloeken, maar gelukkig waren er snel omstaanders en werd er een supervisor bijgehaald. Het bleek wel vrij ernstig, want iets later is ze met de ambulance weggevoerd. Het zou me niet verwonderen als ze haar heup zou gebroken hebben.

Waarmee ik maar wil zeggen: onbeleefdheid kan schadelijke gevolgen hebben. De moeite om eens bij stil te staan…

En ik hoop dat Makro zich verontschuldigt bij de dame in kwestie…

Even lachen na alle verkiezingsstress:

Mijn twee minuten nationale bekendheid zijn inmiddels ook weer achter de rug.

Voor wie het gemist heeft op de VRT:

Laurens en Lucas hebben vandaag stiekem de videocamera gebruikt om een boodschap op te nemen, want ze zoeken hulp voor vaderdag.

Misschien kan jij ze helpen?

Ik kreeg daarnet leuk mailtje in reactie op één van mijn brieven. Deze mail was een steunbetuiging maar bevatte ook interessante vragen, die me de moeite leken om met iedereen te delen:

Ik zou het bijzonder waarderen indien u uw visie op onderstaande twee onderwerpen zou willen toelichten:

• Sabam (heffing op datadragers en bronheffing op internetgebruik)
• Auteursrechten op software, softwaretechnieken en standaarden.

Ik ga eerst op de tweede vraag beantwoorden, want daaruit volgt ten dele het andere antwoord.

In de eerste plaats ben ik van mening dat auteurs (in de meest brede zin van het woord) recht hebben op een billijke bescherming én vergoeding voor de door hen geleverde arbeid. Dat is een basisidee waarop ik de rest van mijn idee vorm.

Dat betekent dat ik dus vind dat de intellectuele rechten op software ook van toepassing is.

Maar ik zeg wel degelijk “billijk”… Iemand die nu gaat beweren dat hij een copyright op hyperlinking heeft, zit fout. Een idee is iets anders dan een uitvinding, maar verdient eveneens een redelijke bescherming. Als een idee echter een standaard wordt, moet men echter ook rekening houden met het feit dat auteursrechten niet haaks mogen staan op algemene belangen.

Dit is echter een moeilijke materie waarin gezond verstand belangrijk is. Geen enkele bedenker van een idee of uitvinding, zal graag hebben dat zijn vruchten door een ander geplukt worden. Langs de andere kan moet een maatschappij er over waken dat het overdreven toepassen van zulke bescherming niet de ontwikkeling van nieuwe zaken in de weg staat.

In die zin vind ik bv dat Europa vaak een goed evenwicht zoekt (daarom niet altijd vindt) in de zaken tegen Microsoft: MS heeft het recht geld te verdienen dankzij windows, maar mag niet de oorzaak zijn dat er geen nieuwe ideeën kunnen ontwikkeld worden.

Dan ivm uw eerste vraag. Met de heffing op datadragers bedoelt u waarschijnlijk de Auvibel taks.

Dat vind ik eerlijk gezegd een foute beslissing. Zoals ik al zei vind ik dat auteurs billijk vergoed moeten worden, maar taksen op datadragers zijn enkel een verkapte belasting en staan niet in verhouding tot het doel auteurs te vergoeden. De audiovisuele sector moet dringend leren omgaan met de nieuwe distributiemodellen die tegenwoordig ontstaan. Apple bewijst met zijn iTunes dat het anders kan.

Meer en meer content wordt tegenwoordig legaal digitaal aangeleverd: zowel muziek, video als software. Ik vind het dan unfair dat dezelfde rechten zowel in de aankoop als in het bewaarmedium aangerekend worden.

En meer nog: men gebruikt opslagmedia vaak voor zaken waarop geen rechten gelden, zoals bv eigen foto’s. Waarom moet een fotograaf rechten betalen op een medium waarop hij zijn eigen rechten bewaard, en meer nog, dan zelf geen deel van de rechtenkoek ontvangt?

De Auvibeltaks kan volgens mij dus beter afgeschaft worden.

De bronheffing op internet vind ik dus net hetzelfde: het is een signaal van een industrie die faalt zich aan te passen aan nieuwe tijden en zou enkel leiden tot het duurder worden van het internet, maar erger nog, in de weg zou staan van succesvolle ontwikkelingen van hen die wel leren omgaan met de nieuwe mogelijkheden.

Hier kan men uren gaan doorbomen, zeker met juristen, maar dat ben ik niet, dus ik gebruik enkel gezond verstand. En volgens mij moet er dan toch een juist evenwicht gevonden kunnen worden.

Vele sprookjes gaan over een ijsprinses. Vaak wordt er dan gezegd dat deze prinses een bevroren hart heeft en geen enkele emotie kan tonen, behalve negatieve emoties.

Zo was er eens… Marianne Thyssen. Amai, is dat een zuurpruim. Ik heb ze gisteren live meegemaakt tijdens het Groot Debat en in de kleine try-outs voor de live uitzending gebruikte Linda De Win een testvraagje aan Marianne: “besteedt u veel aandacht aan uw kleding?”. Een typisch CD&V-antwoord volgde: “Ik besteed daar altijd aandacht aan, maar kort.”

De minuten nadien (de cameratest was afgelopen) bleef ze maar doormekkeren dat haar kleding toch wel goed was en dat het er niet toe deed.

Inhoudelijk stond ze echter heel zwak. CD&V heeft echt niets in handen en dat weten ze daar heus ook wel. Ze worden er zenuwachtig van, zelfs Marianne Thyssen.

Dat bleek uit de klacht die ze tijdens de uitzending al had. Ze werd immers op verschillende momenten weggehoond en weggelachen, vooral toen ze de “verwezenlijkingen” van de regering aanhaalde. Daarop zei ze in de uitzending al “de ander hebben hun supporters duidelijk mee”, waarop Ivan De Vadder terecht repliceerde dat alle partijen vertegenwoordigd waren.

Ook in het after debat kloeg Thyssen over het feit dat “haar” aanhangers de toegang tot de zaal was ontzegd.

De VRT vond het zelfs nodig een verontschuldiging de wereld in te sturen:

Door een misverstand was er te veel publiek aanwezig en bij het het toegang verlenen tot de studio is er een onevenwicht ontstaan tussen het publiek van de politieke partijen. Omwille van het live-aspect van de uitzending kon dit onevenwicht helaas niet meer rechtgezet worden. De VRT-nieuwsdienst biedt hiervoor zijn verontschuldigingen aan.

Ik wil daarover toch één en ander rechtzetten en vertellen wat er werkelijk is gebeurd.

Zoals altijd wil de VRT inderdaad een evenwichtige verdeling in het publiek. Ze willen in de eerste plaats publiek. Waar kunnen ze daarvoor beter aankloppen dan via de politieke partijen zelf, die op hun beurt dan weer militanten gaat zoeken om die publieksbanken te vullen. In het verleden heeft men immers nog vaak op de valreep mensen extra moeten zoeken om de boel vol te krijgen.

Het was trouwens, dit even terzijde, opvallend hoe klein de studio deze keer gebouwd was: veel publiek was er niet nodig.

Uiteraard doet de VRT ook een oproep via andere kanalen. Zo krijg je een mix van militanten en anderen. Die anderen zijn uiteraard ook wel heel politiek geïnteresseerd, anders maak je die verplaatsing naar Vilvoorde niet.

Publiek wel evenwichtig verdeeld

Wat de achterliggende reden ook mogen zijn, er was inderdaad meer volk aanwezig dan er in de studio in kon. Toen de deuren werden geopend, heeft men gevraagd dat eerst de mensen zonder partijbanden naar binnen zouden gaan. Wat ook gebeurd is.

Ikzelf en mijn twee partijgenoten (alle drie dus toevallig kandidaat bij de komende verkiezingen en dus met duidelijke partijbanden) zijn in eerste instantie niet naar binnen gegaan. We hebben nog een tijd zelfs in de lobby gewacht, mede door een misverstand onderling.

Toen we echter doorliepen naar de studio, stond er slechts nog een tiental mensen in de lobby te wachten. In de studio was er op dat moment nog een tiental plaatsen en werden wij verzocht achteraan plaats te nemen. Men is zelfs nog volk uit de lobby gaan halen om voor een mooie “opvulling” te zorgen.

De opwarmer van dienst was Rob Van Oudenhove (ja, daar moet die zich dus mee bezighouden tegenwoordig, met de mensen leren klappen op signaal). Rob is zelfs als opwarmer best grappig en de sfeer was dus snel losjes, maar wel professioneel. Iemand met sandalen en zonder sokken werd van de eerste rij gewisseld met iemand achteraan, want blote tenen mochten niet op antenne.

Eén van de eerste vragen van Rob was speels gesteld, maar had wel duidelijk een doel. Beurtelings vroeg hij “wie is hier supporter van …”. Daarbij werd (per ongeluk?) zelfs twee keer gevraagd wie er supporterde voor het Vlaams Belang.

Die rondvraag had duidelijk twee doelen: was de verdeling evenwichtig, zowel in aantal als in spreiding in de zaal.

Ik heb geen cijfers genoteerd, maar ik herinner me heel duidelijk toch wel de evenwichten. Gemiddeld had iedere partij min of meer vijf aanhangers. De N-VA had er iets meer: acht of negen.

Maar ik wil dus heel formeel zeggen: bij de vraag van Rob staken er bij CD&V meer mensen hun hand op dan bijvoorbeeld bij Vlaams Belang. De drie “grootste” supportersclubs waren N-VA, Groen en Open VLD (in die volgorde, maar dat was dus soms maar eentje verschil).

Dus de klacht van CD&V over de supporters is ongegrond.

Marianne Thyssen werd gewoon uitgelachen door alle partijen

Want wat is er tijdens de uitzending echt gebeurd? De verschillende “clubs” hebben telkens wel voor hun kopman gesupporterd, maar bij CD&V was het effect dat we automatisch samen in de lach schoten wanneer Marianne Thyssen nonsens vertelde.

Dus ja, ze had meer tegenstanders dan voorstanders. Maar dat gold voor iedereen. Alleen is de tegenstand tov CD&V echt wel groot, over alle partijgrenzen heen.

En omgekeerd valt het op dat Bart De Wever ook applaus kan oogsten bij mensen van andere partijen.

Na de uitzending hebben we nog met diverse andere publieksgasten nagepraat, vooral omdat toen we uit de studio kwamen nogal wat “verwijten” naar ons hoofd geslingerd kregen van een groepje mensen dat buiten de studio was blijven staan. In dat groepje herkende ik Erika Thijs. Ik ken Erika nog heel goed uit mijn CVP-Jongeren tijd, daarmee dat ik heel zeker weet dat zij daar niet stond bij de aanvang. Er stonden in dat groepje meer mensen dan er nog stonden toen wij als één van de laatsten de studio binnen gingen.

Waren de CD&V’ers nog nadien gekomen? Opgeroepen om hun beklag te doen? Of waren ze gewoon te laat?

Ik weet het niet, maar uit de gesprekken nadien met andere gasten onthou ik volgende opmerking, die de teneur onder de andere gasten goed weergaf: “Ik ben geen partijmilitant, maar uiteraard heb ik wel een voorkeur. Tijdens het debat bleek Marianne zwak te zijn en De Wever liep geen deukje op. Logisch toch dat we dat laten blijken, want dat was uitdrukkelijk door Rob gevraagd.”

Inderdaad, publieksopwarmer Rob had het publiek duidelijk gevraagd om deftig te reageren. We werden gevraagd om instemming of afkeuring te laten blijken, op een beschaafde manier. “Dus niet zoals op de voetbal,” dixit Van Oudenhove.

Na het stukje met De Wever en Thyssen (er was regelmatig dat stukje met de vier wijzen, dat gaf het studiopersoneel de tijd camera’s te verplaatsen, water bij te schenken en te schminken) heeft Rob aan de drie tribunes gevraagd minder vaak te applaudiseren, want “het werkte storend”… Dus alle drie de banken hadden hun instemming laten blijken met Bart De Wever.

Geen fout van de VRT, excuses zijn misplaatst

Als de VRT dus al een fout heeft gemaakt, is het in haar politieke correctheid. Die excuses waren nergens voor nodig en tot spijt van wie het benijdt: de CD&V heeft zichzelf zo belachelijk gemaakt de afgelopen drie jaar dat je dat zelfs op TV met je allebogen aanvoelt. Als ze dat in de komende uitzendingen willen vermijden, dan zal men pas voor een onevenwicht moeten zorgen en voor trouwe partijsoldaten moeten kiezen, want het was soms zelfs opvallend stil in dat groepje dat bij aanvang hun hand had opgestoken bij “wie supportert er voor de CD&V”…