David Geens – De kunst van het mogelijke

Ik schreef het al meermaals: wees op^uw hoede van hoe bepaalde zaken worden voorgesteld.

Om u daar nu eens een bewijs van te leveren:

Op woensdag 12 januari schreef Het Laatste Nieuws op pagina 2 (de enige pagina met politiek nieuws in die krant): “Amerikaanse investeerders afgeschrikt”.

Ook De Standaard bracht die dag in zijn economisch katern dit nieuws en linkte het in de titel aan de politiek: “Investeerders afgeschrikt door politieke impasse”:

Nieuwe investeerders uit de Verenigde Staten blijven weg. De huidige politieke situatie van België schrikt hen af. […] Dat is volgens de Amcham-topman deels nog het gevolg van de crisis, maar meer nog een effect van de Belgische politieke impasse en het ontbreken van een regering die krachtige maatregelen kan nemen. ‘Het schrikt Amerikanen af. Een land zonder regering is voor hen onbegrijpelijk’.

Ook andere kranten brachten het bericht dat door Belga werd verspreid.

Paniek dus: de politieke impasse kost ons geld (ook die quote heb ik al meermaals gelezen, zelfs gehoord uit de mond van aan Antwerps straatwerker die hierover geïnterviewd werd als kenner ter zake).

België +50%, Europa -20%

Vandaag valt mijn oog echter op een klein berichtje in Het Laatste Nieuws op pagina 8, helemaal weggedrukt door het artikel waarin Vermeersch zijn licht laat schijnen over “goeroe” Versteylen:

Meer buitenlandse investeringen in België

Op het vlak van buitenlandse investeringen was 2010 voor België een boerenjaar. Dit blijkt uit voorlopige cijfers van de VN-Conferentie voor Handel en Ontwikkeling (Unctad). Onze markt trok 38 miljard euro vreemd kapitaal aan, ofwel de helft meer dan in 2009. België is zo de beste leerling uit de Europese klas. Binnen de Unie daalden de buitenlandse investeringen namelijk met 20 procent.

Metro haalt het ook nog even aan en in het Belang van Limburg ook, maar voor de rest niets van terug te vinden. Wordt lekker doodgezwegen.

Voor wie trouwens het bewijs wil zien dat de geciteerde cijfers kloppen: op pagina 3 van <%media(20110118-unctad.pdf|dit rapport)%> vind je alle cijfers. Daar zie je dat de echte crisislanden zoals Ierland (-66%), Griekenland (-38%) en Italië (-35%) een schril contrast vormen met België. Opvallend verrassend trouwens: Luxemburg, een politiek zeer stabiele staat, scoort -55%.

Zouden investeerders echt wakker liggen van politieke strubbelingen in West-Europa? Ik zie toch geen correlatie…

Simpel geantwoord: nergens.

En waarom? Omdat de Franstaligen dat zo willen.

De Nota Vande Lanotte werd snel afgeschoten door CD&V, zo heette het, maar lees eens het antwoord van Milquet op de nota. Ze verborg zich achter het zinnetje “we willen praten over de timing, de procedure en de methode hoe we nog verder kunnen doen”. Anders gezegd: de nota van VDL was zodanig slecht dat er een andere manier gevonden moest worden om verder te gaan.

We moeten ook realiseren dat de nota op quasi elk hoofdstuk reeds een afgeslankte versie was van de nota van De Wever. Van ieder onderdeel was een stukje afgeschaafd. Op zich zou je van een enkel punt nog denken “och ja”, maar als je de totaalsom maakt, zie je dat de lat enorm laag gelegd wordt.

En dan nog zeggen de Franstaligen “jamaar, hier moeten we over praten”. Ze blijven het spel maar trekken en iedere keer net wat minder bieden.

Een grondige knoeiboel

Ondertussen is de nota al een grondige knoeiboel geworden. In plaats van ons te verbeteren en bevoegdheden te homoniseren, zou het beleid nog meer versplinterd geraken. Efficiënt en goed besturen zou zeker niet mogelijk worden.

Je kan moeilijk zeggen dat de N-VA niet telkens opnieuw bereid is nieuwe mogelijkheden te verkennen. Nu ook weer door voor te stellen om minder bevoegdheden te splitsen, maar dan wel grondiger.

Welke andere bevoegdheden dan werkgelegenheid en gezondheidszorg zitten volgens de geest van het federale België eigenlijk het best bij de gewesten? Inderdaad, deze twee. Niks abnormaal dus dat we dit naar voren schoven.

Maar de splitsing van de RVA werd plots van alle kanten afgeschoten.

De staart kwispelt met de hond

Door CdH, ja, maar die schieten alles af. Milquet is fundamentalistischer dan Mangain, maar niemand lijkt dat volop te beseffen.

Di Rupo heeft haar helemaal niet onder controle. Het is tegenwoordig de staart die met de hond kwispelt. Het kleine CdH gijzelt inmiddels via de PS het ganse land. Het is gewoon niet anders.

De vakbonden stonden ook vooraan in de rij om deze denkpiste af te schieten, maar ook dat verwondert me niet. Ik zeg het al jaren dat we moeten beseffen dat vakbonden organisaties zijn die wettelijk gezien niet bestaan, maar wel hopen geld krijgen van de overheid. In de eerste plaats vooral veel geld per werkloze, want de vakbonden betalen de werkloosheidsuitkeringen uit. Dus begrijpelijk dat zij tegen een kleinere efficiëntere overheid zijn, die wel eens de overheidstaak om sociale zekerheidsgeld te beheren weer zelf zou uitvoeren.

Geheugenverlies

En SP.a? Die zijn hun eigen <%media(20110115-Intentieverklaring.pdf|nota)%> vergeten die Gennez en Vande Lanotte enkele jaren geleden hebben opgesteld. Ga naar pagina 15 en lees paragreef 3.4.1 “Het werkgelegenheidsbeleid moet regionaal worden” eens. Zelfs de SP.a zei al enkele jaren geleden dat ze de boel wilde splitsen.

Rik Van Cauwelaert schrijft ook terecht over het geheugenverlies van sommigen: “Soms kan geheugenverlies een beetje gênant zijn. Dit is zo’n geval.”

Demonisering

Ik schreef deze week ook mijn twijfels over het feit dat speculanten echt het vuur aan de schenen leggen van België.

Nog geen dag later verscheen er een interessant artikel in De Tijd die me volledig gelijk geeft:

Terwijl de Belgische kranten bol staan van de politieke malaise en de onrust op de financiële markten, is het business as usual in Londen. Het belangrijkste financiële centrum van de wereld lijkt niet echt wakker te liggen van het politieke gekrakeel in Brussel.

…

Grant Lewis valt net niet van zijn stoel wanneer ik hem een aantal Belgische krantenkoppen voorleg. Lewis is hoofd research bij de Londense afdeling van het beurshuis Daiwa Capital Markets. ‘Speculanten voeren druk op’? ‘Gieren boven België’? Zulke koppen vind ik heel kwalijk en typisch voor hoe continentaal Europa tegen de dingen aankijkt. Een van de redenen waarom Europa nu in de problemen zit, is omdat politici de schuld steeds afgeschoven hebben op ‘de speculanten’ in plaats van de problemen ten gronde aan te pakken.

…

‘Traditioneel zijn de Belgische verzekeraars de kopers van Belgisch overheidspapier’, zegt Jonathon Jackson, directeur van de bond sales desk bij Daiwa en hoofdzakelijk actief in de Benelux. ‘Vroeger kochten ze in Belgische frank om het wisselkoersrisico te vermijden. 80 tot 90 procent van de portefeuilles bestond toen uit Belgisch staatspapier.’

‘Maar met de komst van de euro is het belang van Belgisch papier teruggevallen tot 40 à 50 procent. Op termijn kan dat belang nog verder dalen. De recente rentepiek heeft dus niets met speculatie te maken, maar alles met een herallocatie van middelen.

Waarom lezen we dan toch andere dingen in onze kranten?

Omdat die, links als ze zijn, geen rechtse N-VA willen, maar een linkse regering. CD&V staat nu al in de spreidstand en SP.a luistert braaf naar hun grote Waalse broer.

En die willen een regering zonder N-VA. Een volledige miskenning van hoe Vlaanderen gestemd heeft. Ze willen geen duimbreed toegeven. Dat is de reden waarom Di Rupo zich “niet smijt”. Hij koppelt zich als kandidaat-premier niet los van de franstaligen en geeft geen duimbreed toe.

Van zodra men de publieke opinie voelt kantelen tegen de N-VA, zal men CD&V losweken en werken aan een regering van nationale eenheid. Het enige middel om dit niet mee te maken, is een duidelijke opinie.

Maar die wordt lekker opgeklopt met zaken zoals camping16 en betogingen van enkele fils a papa. Slechts een kleine minderheid met een grote toeter roert zich, maar aangezien de schijnwerpers van de media enkel hierop gericht wordt, lijkt het een grote massabeweging en mensen zijn nu eenmaal kuddedieren. Als ze denken dat ze met hun mening “we moeten volhouden” alleen komen te staan, dan geven ze die mening op.

Dus mijn oproep een jullie allemaal is: geef niet op. Of het is allemaal voor niets geweest.

De laatste dagen slaan media, professoren en (Waalse) politici ons rond de oren met de onverantwoordelijkheid van Bart De Wever en de N-VA.

Het zou onze schuld zijn dat ons land de prooi wordt van speculanten, omdat we er niet in slagen om een regering te vormen.

Maar klopt deze beeldvorming wel?

Laat ik eens een aantal dingen tegenover mekaar afwegen.

We hebben nu een regering in lopende zaken. Deze week werd beslist dat ze de begroting voor 2011 gaan opstellen en daarbij niks speciaal kunnen/mogen/zullen doen. Toch zullen ze het beter doen dan wat Europa aan haar lidstaten voorschrijft en mikken we op een begrotingstekort van 4%.

Hoezo, we doen het slecht? Zonder ingrepen die de mensen pijn doen het beter doen dan wat moet? Waarom scoren we dan slecht?

Moeten we dan een regering vormen, die ronduit links te noemen is? Zou een “echte” doch linkse regering het beter doen dan de huidige min of meer rechtse regering van lopende zaken?

Leuk is om eens terug te kijken naar de vorige grote crisis van de jaren 80 toen linkse regeringen de plak zwaaiden. Ik heb even moeten zoeken, maar ik heb de begrotingstekorten van die tijd teruggevonden, eveneens uitgedrukt in een percentage van het BNP.

15 jaar lang hebben we tekorten gehad van boven de 5%. 15 jaar waarin we linkse regeringen hadden.

Regeringen die vonden dat de crisis wel zou voorbijgaan zonder zware inspanningen. Welke kandidaat-premier heb ik vorig jaar nog horen zeggen “la crise va passer”?

Het zijn de “anticrisismaatregelen” uit die periode die de staatsschuld hebben doen oplopen van 74% naar 134%.

Diezelfde staatsschuld zou nu ook mee aan de basis liggen van de wankele financiële positie van ons land.

Ook dat is sterk overdreven. Meer dan de helft van de schuld is in binnenlandse handen. Een staatsschuld aan de eigen bevolking is eigenlijk geen schuld, want je kan toch jezelf moeilijk geld schuldig zijn. Dus als maar de helft van de huidige schuld overschiet, dan zitten we met 50% staatsschuld bij de beste leerlingen.

We scoren dus beter dan Frankrijk en Duitsland, en toch doen we het slecht?

Waarom?

Simpel, omdat we constant zelf zeggen dat we het slecht doen. De buitenlandse media pikken vaak gewoon onheilsberichten van lokale redacties over. Hoe kan je iemand vertrouwen die zelf altijd maar zegt “ik ben niet kredietwaardig”.

Dat wordt op den duur een self-fulfilling prophecy.

Ik vraag me dus af of we niet de media zelf verantwoordelijk moeten stellen en vaststellen dat zij om één of andere duistere reden met het welzijn van onze maatschappij spelen.

De media worden de vierde macht genoemd, maar ik verdenk hen ervan duistere machtsspelletjes te spelen, in dienst van sommige gevestigde waarden die op hun grondvesten hebben geschud door het succes van de N-VA.

De heelmeesters die nu graag snel aan de macht willen komen, proberen dat te doen door zelf de patiënt doodziek te verklaren, maar nadien zal blijken dat net deze heelmeesters eigenlijk lijkenpikkers zijn.

De geschiedenis herhaalt zich, hopelijk leren we deze keer iets van deze geschiedenis. Misschien dus wel het uitgelezen moment om te luisteren naar een historicus?

De laatste dagen krijg ik avker de opmerking te horen “nu krijgt N-VA mijn stem toch niet meer, ze overdrijven in moeilijk doen”…

Mijn hart bloedt, want ik besef maar al te goed hoe men tot deze redenering komt. Daarom dat ik een boos oog werp op de media in Vlaanderen, die niet eens de moeite meer doen om het één en andere te kaderen in een context.

In een krantenartikel van 1000 tekens lang, kan je enkel maar kwijt dat de Walen 16 miljard aan bevoegdheidsoverdrachten wilden geven en dat de N-VA “neen, dank u” zei.

Maar er zit veel meer achter. Het is enorm complex en daarom heb ik 1 item gekozen om uit te werken als voorbeeld, met name de werkloosheidsuitkeringen en de controle hierop.

De Franstaligen zijn immers wel bereid de sanctionering van de werklozen – of beter gezegd de werkonwilligen – over te dragen aan de regio’s. Doch de RVA zelf en de uitkeringen zelf moeten federaal blijven.

Fijn, denkt u, dan kan Vlaanderen toch eindelijk zelf optreden tegen sociale profiteurs en zal Wallonië dat ook kunnen doen.

En daar zit het net: kunnen doen. Waarom zouden ze het doen? Ze verdienen er zelf niks extra aan. Integendeel: per werkonwillige die ze dumpen, hebben ze iemand minder in hun baronieën van georganiseerd profitariaat, maar krijgen ze ook minder uit het federale spaarvarken.

Ik heb het even uitgetekend. Dit is de situatie zoals ze nu is, beetje simpel voorgesteld.

De bovenste cijfers zijn samengesteld op basis van de verhouding in inkomensbelastingen opgesplitst per gewest. Voor iedere 1000¤ die we als Vlaming in de federale spaarpot steken, steekt een Waalse landgenoot slechts 639¤ in diezelfde spaarpot.

Onder de federale vetpot heb ik dan de verdeling getekend hoe dit gezamelijke geld terug verdeeld wordt op basis van de cijfers van de werkloosheidsuitkeringen per gewest.

Daar zie je dat een Vlaamse werkloze slechts 745¤ terugkrijgt van de 1000¤ die zijn werkende Vlaamse buurman heeft gestort. Een Waalse werkloze krijgt dus 255¤ Vlaams geld.

OK, we weten inmiddels dat zulke transfers bestaan.

Maar als we dan zeggen “fijn, we gaan nu hervormen”: het valt te verwachten dat Vlaanderen vanuit zijn besef van goed bestuur, op zoek gaat naar de mensen die profiteren van het systeem.

Stel nu eens dat we 10% van de werklozen zouden schorsen of zouden afvallen omdat we de uitkeringen zouden beperken in de tijd. Slechts 10%, in werkelijkheid zal het verschil veel groter zijn.

En aan Waalse kant veranderen ze… NIETS. Want in verandering zijn ze ze niet zo goed, dat hebben ze nu al 208 dagen bewezen.

Wat schiet er dan nog over van die 1000¤ van de werkende Vlaming? 671¤. Dankzij die “geweldige hervorming” gaat er nog eens 74¤ van die 1000¤ extra naar Wallonië.

Ik geef toe dat het simpel uitgelegd is, maar het toont duidelijk aan wat de N-VA zo belangrijk vindt: responsabilisering.

Als je de geldstromen federaal laat of de regelgeving federaal laat, dan krijg je perverse effecten. Dan krijgen de Vlamingen “hun” hervorming die hen structureel armer maakt.

Centen en verantwoordelijkheden moeten hand in hand gaan. Alle voorstellen die gemaakt zijn in de nota’s van Van de Lanotte, bevatten quasi geen gezamelijke overdrachten van centen en bevoegdheden.

Begrijpt u nu waarom we bij de N-VA beter het been stijf houden? We mogen ons niet zomaar laten doen. We gaan nu na al die tijd en het mandaat dat de kiezer massaal aan de N-VA gegeven heeft, toch niet opteren voor een akkoord waar we slechter van worden.

De perceptie van de media werkt dus tegen ons, maar als de N-VA nu al een verdienste heeft die geen enkele politieke partij de afgelopen vijftig jaar heeft gehad, is het dat ze volhoudt.

Als ik de columns lees van Mia Doornaert, vraag ik me echt af in welke hoedanigheid ze deze schrijft. Is zij onafhankelijk columniste bij De Standaard? Of is zij dan gewoonweg woordvoerster en verdedigster van de politiek van premier Leterme?

Haar laatste: was niets meer of minder dan het verdedigen van de werkwijze van haar baas. Haar grootste vijand is Bart De Wever van de N-VA. Alles wat de Vlaams-nationalisten zeggen, schiet bij Mia in het verkeerde keelgat. Als Jan Peumans in een spelletje een antwoord geeft dat politiek incorrect zou kunnen zijn, dan zit zij er bovenarms op om hem er van langs te geven.

Het bevestigt nog maar eens door onze kranten linkser dan links willen zijn. Op zich is het niet te verwonderen dat een journalist in ideologische achtergrond heeft die hem naar links doet neigen. Een journalist wil immers dingen veranderen, wil zijn visie op het wereldgebeuren geven, en wil er een goede bijdrage aan leveren. Basisingrediënten om een linkse rakker te worden.

Voor wie daar dieper wil op ingaan, kan ik u het boek “Media & journalistiek in Vlaanderen de media kunnen uw gezondheid schaden” aanbevelen. In dat boek staan enkele grondige analyses waarom onze media links zijn terwijl de Vlaamse onderstroom duidelijk rechts is.

Wat men dan nog meer opvalt is dat zelfs dit linkse gedrag van onze Vlaamse kranten niet links genoeg is voor de Waalse politici. Vorige week beschuldigde Elio di Rupo onze journalisten dat zij een autonoom militantisme tentoon te spreiden. Dit is nog maar eens het beste bewijs dat het linkse Wallonië veel linkser is dan waar wij ons een beeld van kunnen vormen in Vlaanderen. Wallonië wordt zo stilaan het meest communistische land ter wereld.

Want hoe kunnen we anders verklaren dat de kranten die zo vaak veraf zitten van de Vlaamse onderstroom, volgens de Waalse premier dan toch zo rechts berichten?

Natuurlijk zou Elio di Rupo liever hebben dat de Vlaamse kranten Bart De Wever en zijn N-VA helemaal doodzwijgen. Berichten over de duivel, is deelnemen aan zijn zwarte kunsten, volgens di Rupo en zijn volgelingen.

Ik wil de Waalse keuzes helemaal niet aanvallen. In een democratie hebben zij evengoed het recht te kiezen voor de richting die ze uit willen. En als dat een linkse rechtsomkeer is, dan moet dit kunnen volgens mij.

Maar het is totaal fout dat zij op een religieuze manier ons proberen te dwingen hetzelfde te doen. En hun ideologie niet volgen is een soort van ketterij. Al wie niet voor hen is, is tegen hen. Moet verbrand worden. Ook de kranten die hen (slechts) ten dele gelijk geven.

Kan het nog duidelijker zijn dan dat ons land tegenwoordig bestaat uit twee totaal verschillende gemeenschappen? Het is bijna onbegrijpelijk dat Wallonië niet zelf vraagt voor meer autonomie. Als ze toch zo een totaal andere keuze willen maken dan Vlaanderen, waarom maken ze zich dan niet los van Vlaanderen?

Is geld dan echt het enige wat ons nog bindt? Beseffen de Waalse politici dat het communisme enkel maar kan overleven als er massaal geld wordt ingepompt? Geldt dat dan nota bene van het kapitalistische Vlaanderen moet komen?

Ik denk daarom dat het uitgangspunt van de N-VA al jaren het juiste uitgangspunt is. Los van het feit of Vlaanderen al dan niet ooit onafhankelijk moet worden (er zitten bij de N-VA kiezers ook een pak kiezers voor wie volledige onafhankelijkheid niet hoeft, dat geef ik grif toe), moeten we de juiste vraag stellen bij deze hervorming.

We moeten duidelijk aangeven wat ons nog bindt in plaats van te focussen op wat ons scheidt. Dat beginsel zit zelfs al in onze grondwet in het beruchte artikel 35. We zijn de facto een confederatie, laat ons dan de structuren ook zo vastleggen. Dan kan ieder landsdeel de richting uit die het verkiest. Ook Wallonië verliest dan een ongewild blok aan hun been.

En laat ik ook één ding duidelijk stellen in Vlaanderen: wij hebben geen patent op goed bestuur. Ons bestuur kan en moet nog pakken beter worden. Op veel vlakken is het een flauw afkooksel van het Belgische recept. Teveel regelneverij, te starre administraties en raar maar waar te veel afhankelijkheid van een overheid zijn eerder symptomen van wat iedereen denkt te vinden aan Waalse kant, maar waar ook wij een grote fout maken.

Een ver familielid van me wordt vaak fout geciteerd: “wat we zelf doen, doen we beter”. Dat klinkt zo zelfgenoegzaam.

De waarheid is dat Gaston Geens heeft gezegd “wat we zelf doen, moeten we beter doen”. Die uitspraak is nog steeds actueel, actueler dan ooit.

Ook dat moeten we dus in overweging nemen bij de hervorming. Hervormen om hetzelfde verder te doen met lichtjes andere mensen: neen, dank u. Kindergeld laten uitbetalen door een Vlaamse instantie, maar met federale regels, is maar een voorbeeld van iets wat dan geregionaliseerd mag lijken in de grote hoop van 14 miljard overdrachten naar de deelstaten. Het is nog veel meer een voorbeeld van hoe we het niet moeten doen en waarom de N-VA niet zomaar ja zegt tegen nietszeggende voorstellen van de franstaligen.

Want een hervorming die dezelfde soep gaat schenken uit een Vlaamse kom in plaats vanuit een federaal soepbord, die kan ik missen als kiespijn. Dan nog liever opnieuw kies-pijn bij nieuwe verkiezingen.

Het politieke landschap is toch wel heel stevig veranderd in 2010. Decennia lang heeft de CD&V het marktleiderschap gehad, korte blauwe tussenperiodes als intermezzo. Sinds dit jaar is er een nieuwe marktleider, hoewel ik besef dat de kans bestaat dat deze piek van de N-VA slechts tijdelijk was.

Desalniettemin is het een heel andere situatie dan pakweg in 2006. Het jonge kartel CD&V/N-VA kreeg toen op veel plaatsen een lokale navolging. N-VA was daarbij steevast het kleine broertje en moest vaak tevreden zijn met een handvol plaatsen, met in de beste gevallen één verkiesbare plaats. De schepenambten waren nadien dan ook op één hand te tellen in het Meetjesland. En in verschillende afdelingen was het dikwijls rekenen op de goodwill van grote broer CD&V of de lokale N-VA’ers al dan niet betrokken bleven bij de besluitvorming en/of fractiewerking.

Als arrondissementen secretaris merk ik dat in vele gemeenten de situatie omslaat. CD&V staat op vele plaatsen te trekken, smeken, soms zelfs dreigen, om snel-snel een nieuw kartelakkoord af te sluiten met het oog op 2012. Pschologisch is de N-VA nog altijd niet ingespeeld op haar nieuwe status en zeker lokaal vervelt ze nog vaak tot het kleine broer-gevoel. Sommigen noemen het een natuurlijke calimero-reflex, maar de reden is simpel: de N-VA heeft geen middenveld en geen eeuwenlange traditie van een lokale werking.

In vele gemeenten ontstaan sinds het verval van de Volksunie nu pas opnieuw zelfstandige afdelingen. Die moeten nog leren om op eigen benen te staan en daarvan wil de CD&V profiteren. In de huidige context lukt de CD&V er nog in zich als de grote broer te gedragen. Daarom ook dat we vanuit het arrondissementen bureau de afdelingen de wijze raad geven nu nog niet in te gaan op zulke gesprekken.

Eeklo gaat op eigen kracht door

In onze buurgemeente Eeklo merken we het tegenovergestelde. Daar is de N-VA echt stiefmoederlijk behandeld door de lokale zich almachtig wanende CD&V. Kartelafspraken werden verbroken reeds voor de verkiezingen plaats vonden. In de daarop volgende bestuurscoalitie was de N-VA een vijfde wiel aan de wagen en werd het als een hond in het kegelspel behandeld.

Chapeau voor ons gemeenteraadslid Jaak De Muynck om in zulke moeilijke omstandigheden het hoofd boven water te houden en op te komen voor de belangen van de Eeklose belangen, want hij was vis noch mossel. Was hij lid van de bestuursmeerderheid? Ja, op papier wel, maar in werkelijkheid mocht hij zich amper laten horen, kreeg hij de beslissingen te horen als ze al achterkamergewijs genomen waren en werd hij als een zuur element bestempeld als hij toch publiekelijk zijn gedacht zei.

<%media(20101123-nva eeklo stapt uit coalitie.pdf|Daaraan komt nu een einde)%>. De spreekwoordelijke druppel is te vinden in het feit dat het Eeklose college besliste dat iedere fractie (en dus niet partij) nog slechts drie vragen per gemeenteraad mag stellen. Aangezien binnen de monsterfractie van CD&V-ELD-N-VA ons gemeenteraadslid een partij vertegenwoordigt die niet in het college zit, kan je je wel inbeelden dat Jaak geen enkele vraag meer zou kunnen stellen.

Los van het feit dat dit naar mijn aanvoelen een onwettige beperking is van het absolute controlerecht van ieder individueel gemeenteraadslid, was dit een signaal dat kon tellen. In plaats van de N-VA op te vrijen, beslisten burgemeester Koen Loete en diens rechterhand Odette Van Hamme om de N-VA kapot te maken en monddood te maken.

Ik ken hen beiden en weet maar al te goed dat ze beiden nog echte ’tsjeven’ zijn en zich oppermachtig wanen. In een feodaal systeem zouden ze beiden niet misstaan, net daarom hebben ze moeite om om te gaan met een mondig gemeenteraadslid zoals Jaak De Muynck die zich uiterst principieel blijft inzetten voor wat de Eeklose N-VA belangrijk vindt.

Daarom vind ik het moedig van de Eeklose afdeling dat ze nu officieel uit het kartel stapt, uit de bestuursmeerderheid en kiest voor een rechte duidelijke koers. Als er al één ding het handelsmerk van de N-VA is geworden, dan is het wel onze rechtlijnigheid. Dat kenmerk siert nu ook de Eeklose afdeling en daarvoor zeg ik “chapeau”.

Ook bij ons in Knesselare?

Ook in onze gemeente leeft er momenteel heel wat. Ik wil nog niet te veel op de zaken vooruit lopen, maar het zal niet lang meer duren voor ik een pak geïnteresseerden samenbreng voor een eerste bijeenkomst om samen eens te brainstormen wat we in onze gemeente kunnen doen omtrent de N-VA. Iedereen die onze partij en ons programma een warm hart toedraagt, iedereen die zich kan vinden hoe we lokaal de belangen van de Knesselaarse bevolking van uit de oppositie verdedigen, is van harte welkom. Geef me een seintje en ik hou je op de hoogte van waar en wanneer we de koppen bij mekaar steken.

Vanavond ben ik gaan luisteren naar de voordracht van een flamboyante politiechef: Glenn Audenaert, chef van de federale recherche in Brussel.

Vooreerst wil ik zeggen dat het een aangename spreker is. Hij vertelt op een gezapige manier, smijt er al eens een woord tussen van “daarvoor moet ge kloten hebben” en is niet op zijn mondje gevallen.

Zijn standpunten zijn echter wel controversiëler. Ik heb enkele zaken genoteerd die me opvielen.

“Het Vlaamse denken is bekrompen. We zouden beter Sarkozy volgen die de ring rond Parijs met 25 km uitbreidt. We leven niet in een kleine regio, wel in een mondiale aaneenschakeling van metropolen. Brussel slikt elke maand 15000 nieuwe inwoners en kan niet groeien. […] Brussel moet trouwens niet meer geld op. Al dat Europees gedoe zorgt voor genoeg welvaart. Maar Brussel moet wel kunnen groeien.”

Ook op andere momenten maakte Audenaert duidelijk dat hij kiest voor een terugkeer naar een sterker België. De rijkswachter in hem is zeker niet dood. Het zal ook niet voor niks zijn dat hij in Knokke woont en zich elke dag door een chauffeur naar en van Brussel laat vervoeren.

Hij noemde de houding van de Vlamingen momenteel hypocriet. “Wij doen nu wat we ze vijftig jaar hebben verweten. Bij de politie worden bewust vergaderingen gehouden ‘ieder in zijn eigen taal’ zodat de Franstaligen het niet begrijpen en stilzwijgend akkoord gaan. Vijftig jaar hebben we geleerd dat alle Walen lui zijn. Massale conditionering, noem ik dat.”

“Politie is nazorg. Met politie kan je geen structurele preventie van criminaliteit verzorgen. Daarvoor dient het onderwijs. Allochtonen moeten in kleine klasjes hun taalachterstand inhalen en goed onderwijs krijgen. Anders zitten ze op een glijbaan richting criminaliteit of richting fundamentele religie. Kies maar wat het ergste is. Ze mogen gerust een heel stuk van het politiebudget afnemen, op voorwaarde dat het integraal naar onderwijs gaat.”

Daarbij moet er veel aandacht gaan naar vrouwen, zeker van allochtone afkomst. Zij kunnen er volgens hem voor zorgen dat de allochtonen vijftig jaar vooruit gaan in de tijd. “Want we moeten ook durven achterom kijken: België was het laatste Europese land dat stemrecht voor vrouwen invoerden. In 1975 was overspel voor een vrouw nog een misdrijf. En in de kerk moesten vrouwen links en met een sluier. Wat is het verschil met vrouwen achteraan in de moskeeën met een hoofddoek?”

Volgens hem is de criminaliteit bij allochtonen niet hoger dan bij autochtonen. Hij vindt dus ook niet dat daar bijzondere aandacht moet naar toe gaan. Wel naar meer onderwijs en arbeidskansen voor allochtone jongeren.

Verder is hij vragende partij om meer regelgeving te creëren voor wat de politie zou mogen doen: mogen er meer camera’s komen die alles registreren? Mag er actiever afgeluisterd worden, emailverkeer gevolgd worden? Hij zegt het niet met zoveel woorden, maar is daar wel duidelijk een fan van, maar wil wel dat er duidelijk democratische regels zijn. Op dat vlak is hij duidelijk heel rechts: duidelijke regels van de staat om de staat te beschermen.

Hij ziet de strijd tegen terrorisme als een belangrijke prioriteit. “We moeten ons realiseren dat de politie op dit moment nog geen 10% van de informatie die ze in handen krijgt, kan verwerken. Vroeg of laat glipt er dus wel eens iets door het net waarvan men zal zeggen ‘die informatie had je in handen en je hebt er niks mee gedaan’. Dan lig ik op drie tellen buiten – liefst weggepromoveerd naar een land waar er 200 dagen per jaar de zon schijnt – aangezien ik nu eenmaal de smeltzekering van de politiek ben.”

Ook daar merk je tussen de lijnen een oproep voor meer big brother toestanden, om alles beter in kaart te kunnen brengen.

Daarom ook wil hij de versnippering van politiezones en vooral gerechterlijke arrondissementen wegwerken. Beter grotere gehelen met portefeuilles voor de specialisten ter zake. “Laat de directeur van de recherche in Antwerpen zijn expertise over drugshandel delen met de rest van het land. Hij weet het best hoe zoiets aan te pakken. Hij heeft dat geleerd op het Antwerpse Zuid, waar het twaalf maand per jaar sneeuwt.”

Kortom, als je zijn ganse betoog volgt, merk je dat hij pleit voor een sterkere gespecialiseerdere politie, met veel aandacht voor Brussel en liefst een groter Brussel dan nu. Hij heeft het duidelijk niet begrepen op de huidige politiek die België verder wil splitsen.

Dat was echter al duidelijk sinds vorig jaar, toen hij stelde dat hij overal wil gaan spreken, behalve voor het VB, LDD en N-VA.

Ik heb vanavond een intelligent man gehoord, die echter van zichzelf denkt dat hij het allemaal wel goed voor mekaar heeft. Een type van “doe wel en zie niet om”. Een man van verrassende tegenstellingen: links wat betreft hoe onze maatschappij moet evolueren, maar rechts op het vlak van hoe een staat zichzelf moet verdedigen.

Ik denk dat hij zijn team goed in de hand heeft en de resultaten bereikt die hij wil bereiken. Maar hij zal zelf de keuzes maken in wat hij wil bereiken.

De krolse dansjes gaan voort in Brussel en Bart De Wever gaat een pijnlijke nota schrijven. Nog voor PS en CdH nog maar één letter gelezen hebben, klinkt het al dat het misschien gewoon een nota is om de zwarte piet over de komende verkiezingen naar de Franstaligen door te schuiven.

Daarom wil ik eens een aantal zaken logisch op een rijtje zetten, die de Vlaming toch minstens stof tot nadenken moeten geven.

De financieringswetkoppelingseis

Allereerst denk ik aan het ganse gedoe rond de financieringswet. Was de eis van N-VA én CD&V onredelijk? De Franstaligen wilden extra geld (en nog geen beetje) voor “hun” Brussel. N-VA heeft daar principieel geen neen tegen gezegd, enkel twee voorwaarden gesteld.

Ten eerste dat Brussel dan eindelijk eens hervormd ging worden zodat met dit geld ook effectief en vooral efficiënt de problemen in onze hoofdstad konden aangepakt worden. Zeker toch geen onrechtvaardige eis? Als jouw vriend je elk jaar opnieuw om geld vraagt, zal je hem zeker toch ook eens zeggen “maat, leer eens met je budget omgaan, ik ga jou niet blijven geld toestoppen” of niet soms?

Maar het antwoord was botweg neen. Integendeel zelfs, Milquet stelt al een tijdje dat bepaalde politiezones nog verder moeten opgesplitst worden. Het is alsof je van wanbeleid je handelsmerk wil én moet maken…

De andere eis was gewoon vragen en nemen. Jullie vragen geld voor Brussel, wij vragen een nieuwe financieringswet. En aangezien het beide over geldverschuivingen gaat, is het toch maar normaal dat je zegt “we gaan gelijk oversteken”. Al eeuwen worden zo gevangenen en gegijzelden uitgewisseld tussen partijen die mekaar niet vertrouwen.

Ja, toegegeven, er was en is geen vertrouwen. De Franstaligen roepen dan verongelijkt dat wij Vlamingen een gebaar van vertrouwen moeten stellen, maar tegelijk stelden ze zelf twee signalen van wantrouwen.

Zo was er vooreerst de uitspraak in de Franstalige media dat de financieringswet op de lange baan was geschoven.

Vervolgens wilde de N-VA toch wel iets meer zekerheid en wou dus het extra geld voor Brussel (grotendeels) inschrijven in de nieuwe financieringswet.

Een slimme zet, want die vraag had maar twee mogelijke antwoorden. Ofwel waren de Franstaligen echt zinnens om die wet te herschrijven en waarom zouden ze dan een probleem hebben met die koppelingseis? Het zou gelijk oversteken worden.

Maar een neen kan toch niet anders begrepen worden dan dat ze niet van plan waren die wet te herschrijven. Zeker niet als men stelde dat het geld voor Brussel echt onvoorwaardelijk moest zijn.

Sorry, maar wat schiet er dan nog over qua vertrouwen. We zouden goed gek zijn als we hen eerst geven wat ze willen en dan nog hopen dat zij geven wat ze zeker niet willen.

Het weze dus duidelijk dat de Franstaligen in deze piste niet anders wilden dan geld voor hun (waarom ik “hun” schrijf maak ik verderop nog duidelijk) en voor de rest het grote status quo in het zakgeldfederalisme.

Personaliteitsbeginsel versus territorialiteitsbeginsel

In de ganse discussie over de splisting van BHV en het inschrijvingsrecht van Franstaligen in Vlaanderen zijn de Franstaligen grote voorstanders van het personaliteitsbeginsel. Kort samengevat: de Franstaligen vinden dat de taal waarin de burger met de overheid communiceert, enkel moet afhangen van de taal van de burger. In een tweetalig lang zou dit nog zinvol zijn, maar kan je je nu inbeelden dat een Franstalige in het Frans bediend wordt aan een loket van het gemeentehuis in Knokke (ja, voor alle duidelijkheid, dit was cynisch bedoeld – misschien kan ik het nog cynischer uitdrukken door te vragen of je verwacht in het Nederlands bediend te worden aan het loket in het gemeentehuis van Marche-en-Famenne)?

Soit, tot daar aan toe dat de Franstaligen een andere basiskeuze maken dan de Vlamingen. Dat is hun goed recht. Maar ik heb dan wel een hekel aan de hypocrisie. Als het personaliteitsbeginsel voor hen van principiële aard is, dan moeten ze dat principe ook altijd hanteren.

Maar in de discussie van de overdracht van het kindergeld, wilden de Franstaligen plotseling dat deze bevoegdheid naar de gewesten zou gaan in plaats van naar de gemeenschappen.

Voor alle duidelijkheid: in de Belgische staatsstructuren is het altijd zo geweest dat de gewesten voor territoriumzaken bevoegd zijn en de gemeenschappen voor de persoonsgebonden materies. In Vlaanderen zien we dit onderscheid niet omdat, efficiënt als we zijn, wij het gewest en gemeenschap tot 1 geheel hebben gemaakt, in tegenstelling tot Wallonië en de Franstalige gemeenschap.

Waarom wijken de Franstaligen hier dan zo makkelijk van hun principe af? Ook daar moet dus een reden achter zitten, en wederom is het opportunisme.

Als ze “hun” Brussel als gewest meer bevoegdheden geven, hebben ze zelf weer meer in handen, want we kunnen niet ontkennen dat Brussel grotendeels in handen is van Franstaligen (en wederom, daarover zodadelijk meer).

Maar ook in de Belgische verhoudingen slagen de Franstaligen er dan in om hun minderheid in een meerderheid om te zetten. Want in bevolking is het 60-40, maar in instituten zou het dan 1-2 worden (Vlaanderen versus Franstalig Brussel en Wallonië).

Zohier dus ook weer een teken van hoe leep ze kunnen zijn.

“Hun” Brussel

Nog een derde opvallende tegenstelling. Ze staan op de barricaden om de rechten van Franstaligen in Vlaanderen te beschermen. Ze klagen zelfs bij Europa dat wij Vlamingen, de minderheid Franstaligen niet zouden respecteren.

Maar tegelijk stellen de Franstaligen dat in Brussel de garanties voor Vlaamse Brusselaars best toch wel kunnen afgebouwd worden, meer in overeenstemming met de reële bevolkingscijfers, want de Vlamingen zijn toch in minderheid.

Zo willen ze ook steevast dat als er verder opgesplitst wordt, dat de belastingen geïnd worden op de plaats van tewerkstelling. Goed gezien, want in Franstalig Brussel wordt nog altijd vooral gewerkt door Vlamingen.

Logisch is het echter niet. Het merendeel van de overheidsvoorzieningen waar een burger van geniet, is op zijn woonplaats. Daar ontvangt hij medische zorgen, sociale zekerheid in het algemeen, cultuur, onderwijs, uitkeringen bij werkloosheid of -ongeschiktheid, … We zijn immers nog altijd een veelvoud van uren niet aan het werk dan wel, dus waarom dan het voordeel geven aan de plaats waar we enkel gaan werken en weinig of niks in ruil krijgen?

Het resultaat zou zijn dat Vlaanderen 6% van hun inkomen nog eens gewoon mag afgeven aan de Franstaligen. Kortom, een geïnstitutionaliseerde transfer extra.

Conclusie

Tel al die zaken bij mekaar op en je kan niet anders vaststellen dat de Franstaligen eigenlijk gewoon aan gebiedsverovering willen doen. Ze willen van hun minderheid kost wat kost een meerderheid maken, die het geld in handen heeft en zelf kan bepalen wat de ander moet betalen.

Zoiets is ook al in Congo en Ruanda gebeurd en heeft minder fraaie resultaten gehad toen de meerderheid te veel en te vaak onderdrukt werd.

Als er al iets verandert met de akkoorden die tot op heden op tafel lagen, mag de (kortzichtige) pers wel doen alsof Vlaanderen content zou moeten zijn met alle cadeau’s, maar in werkelijkheid zouden we ons eigen graf graven. Met name het graf waarin we onze welvaart zouden mogen begraven, zodat die nieuwe vruchten zou dragen, maar dan aan de andere kant van het hekken.

En als er niks verandert, ook goed voor de Franstaligen. Een status quo is in het voordeel van de dwarsliggers.

Daarom ook hebben ze geen schrik van nieuwe verkiezingen, tenzij… Stel dat de V-partijen samen echt een zware overwinning halen. Laat de N-VA eens pieken boven de 35%. Zo ergens tussen 35 en 40%. Met dan nog een LDD en misschien inmiddels zachtaardiger VB er bij… Dan is er een meerderheid langs Vlaamse kant die misschien wel eens zou kunnen afdwingen dat simpelweg artikel 35 van de grondwet (nog zo’n stukje grondwet dat niet uitgevoerd kan worden door de Franstalige tegendruk) wordt uitgevoerd en we een echte confederatie krijgen ipv een gebricoleerde versie er van.

Ik heb alvast geen schrik van de verkiezingen, en héél misschien, is dit het enige wat de Franstaligen nu tot toegevingen zou dwingen als Bart De Wever net dat tere evenwicht vindt in wat de Franstaligen net nog beter vinden dan het risico te lopen op een echte boedelscheiding.

Ik heb mij er al meermaals druk om gemaakt dat de talrijke uitverkopen aan bedrijven uit Frankrijk of aan holdings van Franse origine, een kolonialiseringsdrang is van het franstalig imperialisme.

Ik zie de laatste tijd dan ook meer en meer een aanslag op onze taal gebeuren. Getuige daarvan het feit dat de franstaligen het een slag in hun gezicht vinden dat Bart De wever onlangs Nederlands sprak.

Vandaag kreeg ik een kasticket onder mijn ogen nadat mijn vrouwtje was gaan winkelen in de lokale Smatch. Het viel mij meteen op dat een deel van het ticket in het Frans is opgesteld, dus even gaan zoeken en ja hoor, Smatch is Waals en onrechtstreeks Frans. De moeite dus niet nemen om hun informatica systeem degelijk te vertalen. Wel graag Vlaamse centen, zonder Vlaamse moeite.

Ik heb hen een email gestuurd met de vraag voor verduidelijking. In het Nederlands natuurlijk, ik ben benieuwd of ze de vraag begrijpen.

De (pre)formatie blijft maar aanslepen en uiteraard krijg ik als ex-kandidaat regelmatig vragen over wat er nu zo lang kan duren terwijl de kiezer een duidelijk signaal heeft gegeven.

Ik heb nog niet veel commentaar gegeven op de formatiepogingen, maar omwille van de vele vraagstellers geef ik nu toch even mijn persoonlijke commentaar.

Duidelijk, maar verschillend

De verkiezingsuitslag was duidelijk… in ieder landsdeel dan toch wel. Vlaanderen stemt rechts, Wallonië links. Vlaanderen kiest voor een grondige verandering, Wallonie voor de statusquo van de rétour.

Als er dus één ding duidelijk is geworden, is dat het verschil, de kloof zeg maar, nog nooit zo duidelijk is geweest.

Per definitie hebben de Franstaligen dus de bovenhand. Als je onderhandelt en je bereitk geen overeenkomst, dan blijft alles zoals het is. Maar dat is exact wat de Franstaligen willen. Ze hebben dus geen noodzaak tot onderhandelen. Behalve dan misschien de schrik dat België barst.

Maar hebben we daar wel schrik van? Ze vrezen nog veel meer dat ze Brussel zouden kwijtspelen. En de naam België. Want zij willen er zeker de stekker niet uittrekken. Het is een beetje “als je niet meer van me houdt, dan moet jij maar weggaan, maar ik ga niet weg (want ik zie je misschien nog graag)”.

Geen compensatie voor BHV

Vandaag staan de media vol over het feit dat de Franstaligen de 500 miljoen euro voor Brussel als compensatie eisen voor de splitsing van BHV.

Mijn inziens totaal ongehoord. De splitsing van BHV is gewoon een gevolg van de federalisering van ons land. Gelijkheid, iets waar Franstaligen toch van zouden doordrongen moeten zijn naast hun fraternité… Het is gewoon niet eerlijk dat Franstaligen in Vlaanderen kunnen stemmen, maar Vlamingen niet in Wallonië.

De maximale toegift die nog logisch te verdedigen valt, is dat je de faciliteiten (onding dat ze zijn, maar ze zijn er en er wonen daar nu eenmaal veel Franstaligen) uitbreidt tot en met het stemrecht. Inschrijvingsrecht in Brussel moet dus nog te verdedigen zijn bij onze achterban, zij het dan wel maximaal in de zes faciliteitengemeenten.

Tot daar de “compensaties” voor BHV. De splitsing is verder gewoon ons goed recht. Ons dat recht ontzeggen, is de ware aard van een imperialisme dat Vlaanderen wil koloniseren.

De bevoegdheid over de balorige burgemeesters overdragen of een beroepsmogelijkheid tegen Vlaamse bestuurlijke beslissingen invoeren, is nog meer macht geven aan de Franstaligen.

De wet van het getal

Terzijde stip ik even aan dat diezelfde Franstaligen de huidige blokkeringsminderheden in Brussel voor de Vlamingen willen afschaffen, omdat ze niet overeen komen met de realiteit.

Als men die weg opgaat, dan snap ik niet waarom de Vlamingen niet hetzelfde recht van meerderheid hebben om de splitsing van BHV eenzijdig te stemmen.

Waarom heeft men dan schrik van het voorstel van de N-VA om de status van hoofdstedelijk gewest voor Brussel te herbekijken en er gewoon een gezamelijk te besturen gebied van maakt waar eenieder via de aansluiting bij een mutualiteit kan kiezen of hij zichzelf als Waal dan wel als Vlaming beschouwt?

Ik zal u het antwoord geven: omdat men dan plots zelf gaat moeten betalen voor de Franstalige (anderstalige?) meerderheid in Brussel.

Men wil onze centen

En dat brengt me bij de eigenlijke kern van de zaak. Er mag geen structurele verarming komen van de regio’s, zeggen de Franstaligen. Lees: er mag enkel meer geld naar de Franstaligen gaan. Want als er zomaar 500 miljoen euro naar Brussel gaat, zal dit uit een pot komen die voornamelijk door Vlaanderen gevuld wordt.

Daar knelt dus de schoen. Het raken aan de financieringswet. We mogen het draaien en keren zoals we het willen, als we die financieringswet niet aanpakken is al de rest een maat voor niets.

De Franstaligen roepen nu al weken dat ze voor 15 tot 16 miljard euro aan verantwoordelijkheden naar de regio’s willen doorschuiven. Jaja, maar op welke manier?

De beslissingen komen dan wel in regionale handen, de centen moeten federaal blijven komen waarbij meer dan 60% van de inkomsten uit Vlaanderen komen en ruim 60% van de kosten uit Wallonië.

Het doorschuiven van bevoegdheden zonder de responsabilisering op financieel gebied, zou op lange termijn een ramp worden voor Vlaanderen.

Ik geef een voorbeeld. De normen van hoe ziekenhuizen moeten ingericht en gerund worden, zouden doorgeschoven worden. Je kan je dan inbeelden dat in Wallonië er met de pet wordt naar gegooid en Vlaanderen in het kader van goed bestuur zich aan degelijke normen houdt. Waarom zouden ze immers in Wallonië voor efficiënte normen kiezen? De federale (lees Vlaamse) potten spijzen toch de facturen.

Neen, dan zeg ik dat ik die bevoegdheden liever niet doorschuif. Ik wil niet voor een rekening opdraaien waar een ander mag beslissen over mijn centen. Geen rechten zonder plichten.

No passeran

Ik hoop dan ook dat de N-VA strategogroep er ook zo over denkt. Men mag ons verwijten dat we bewust kiezen voor de verrotting. Iedere waarnemer die intellectueel eerlijk is, kan nu na 60 dagen zeggen dat er niemand zoveel moeite heeft willen doen als Bart De Wever.

Getuige daarvan het feit dat de man gisteren voor het eerst zijn mening aan de onderhandelingstafel in zijn eigen taal gaf en dat de Franstaligen dit als getreiter beschouwden.

Ja, u leest het goed. Een Vlaming die zijn eigen taal spreekt, is een storend element. Of moeten we vaststellen dat “de anderen” intellectueel echt niet in staat zijn onze taal te spreken?

We mogen bukken. We mogen ons niet laten opjagen voor het Vlaams Belang. Hun geroep voor een onvoorwaardelijke splitsing brengt minder zoden aan de dijk dan wekenlang, maandenlang als het nodig moest blijken, onderhandelen en ons stap per stap brengen naar een confederaal model.

Maar dan een werkelijk confederaal model, met daarin de nodige garanties dat ieder (voor een stuk) zijn boontjes moet doppen. Solidariteit kan, mag en moet gewaarborgd blijven, maar het moet eindelijk wel op een eerlijke en transparante manier.

Wie een slecht rapport krijgt, mag niet langer beloond worden ten koste van wie het goed doet.

En als Elio, Laurette en Joëlle denken dat ze dan beter af zijn zonder ons, laat ons dat vaststellen en er onze conclusies uit trekken. Beter zo dan een gedrocht van een overeenkomst die ons op termijn armer zal maken. Want de structurele verarming van Vlaanderen ten voordele van Wallonië: die mag eindelijk eens stoppen inderdaad!