David Geens – De kunst van het mogelijke

De laatste dagen gonst het weer van de geruchten dat de Wetstraat centen gaat zoeken door bedrijfswagens aan te pakken.

Daar wil ik zowel als ondernemer en als politicus iets over zeggen.

Als ondernemer zeg ik “zijn ze daar nu weer?”. In België betalen we loonlasten die ongezien hoog zijn. De derde hoogste in de OESO, wordt er al wel eens gezegd. Bedrijfswagens zijn gewoon een alternatief geworden die er voor moeten zorgen dat voor iedere 100 euro kosten voor het bedrijf er zoveel mogelijk euro’s winst zijn voor de werknemer.

En geloof me, met de stijgende brandstofprijzen, is dat voor beide betrokken partijen een andere zaak geworden. Een auto met tankkaart kost je als bedrijf een pak geld. 750 euro is vaak niet eens een te laag geschat bedrag. Daar betaal je dan nog eens belastingen op en zo. Rond dat dus al snel maar af naar een bruto kost van 1000 euro.

Voor de werknemer blijft het nog altijd interessant, want hij bespaart er circa zelf makkelijk 750 euro per maand door.

Er zijn ook voordelen aan bedrijfswagens voor onze maatschappij

En is dit slecht voor onze maatschappij? Bedrijfswagens roteren snel, gemiddeld per vier jaar. Ze zorgen dus rechtstreeks voor een pak werk en jobs. Ze zorgen dat er geld rolt in een sector die het al moeilijk heeft gehad.

Ze zorgt er ook voor dat ons wagenpark niet plots schandelig veroudert, met alle gevolgen van dien. Als je nu bedrijfswagens fiscaal oninteressanter gaat maken tov eigen vervoer, dan is het geen voorspelling maar een zekerheid dat het wagenpark zal verouderen.

Gevolgen? Milieuvriendelijke technologie zal minder snel doordringen. Oude wagens zullen minder veilig zijn dan nieuwe wagens. En een pak jobs zullen sneuvelen.

Als de politiek nu eens even het wagenpark van bedrijven niet langer als collectieve melkkoe beschouwt, maar op zoek gaat naar wat belangrijk is voor de maatschappij.

Want gaat het hier om het feit dat men onder groene druk vindt dat er minder wagens moeten komen? Dat te veel mensen met een auto rijden omdat bedrijfswagens zo “gul” uitgedeeld worden?

Eerlijk gezegd, ik denk niet dat men veel wagens van de baan gaat halen als bedrijfswagens fiscaal minder interessant worden. Het zal eerder de effecten hebben die ik hierboven beschreef en slechts minimaal een impact hebben op het aantal. Het effect van oudere meer vervuilende wagens zal zeer zeker de milieubesparing in aantal te niet doen.

Waarom gaat de overheid van dit “nadeel” dan geen voordeel maken? Maak milieuvriendelijke wagens enorm interessant voor bedrijven zodat men massaal dat grandiose bedrijfswagenpark gaat vervangen door milieuvriendelijke exemplaren?

Men spreekt altijd van kip of ei. Er komen geen elektrische wagens omdat er te weinig laadpunten zijn. Maar er komen geen laadpunten omdat er… u weet wel.

Of hybride wagens: nu nog altijd veel duurder dan dieselwagens. Niet alleen in aankoop, maar in daadwerkelijk gebruik haal je het prijsverschil er ook amper uit.

Maar zorg dat bedrijven een fiscaal alternatief hebben met groene wagens. Dan schiet die productie om hoog. Waardoor de prijzen zakken en het dus ook betaalbaar wordt voor zij die geen bedrijfswagen krijgen.

Zorg tegelijk voor goeie R&D in die sector. Gooi een pak overheidsgeld er tegenaan om een nieuwe technologie te ontwikkelen en te produceren op de ex-Opel terreinen in Antwerpen.

Willen we vergrijzen en verroesten?

Want, en nu zet ik weer mijn ondernemerpet op, als je gewoon de bedrijfswagen duurder maakt, gaan er daarom niet minder komen. Zolang het ook maar 1% fiscaal interessanter is dan een bruto loon uit te keren, zal zowel werkgever als werknemer hier voor blijven kiezen.

En maak je het duurder, dan zal men massaal naar loon grijpen. De meerinkomsten voor de overheid zullen dan sowieso beperkt zijn, tenzij ze ook nadien weer de lasten op arbeid verhoogt.

En als we zo bezig blijven, zullen we over 15 jaar met niet alleen een vergrijsde bevolking zitten, ze zal ook rondrijden in aftandse roestbakken te midden van verlaten bedrijfsterreinen.

En in Oost-Europa zullen de nieuwe wagens geproduceerd en gebruikt worden. Eens zien of we hier dan niet groen zullen lachen.

Gisteren heb ik een lezing van Carl Devos bijgewoond (Rederijkerskamer te Knesselare).

1 uitspraak is heel hard blijven hangen. Ik citeer Carl Devos: “Di Rupo heeft me tijdens een etentje verteld dat we in Vlaanderen niet voldoende beseffen hoe de perceptie van N-VA is in Wallonië. Ik kan bepaalde toegevingen en compromissen niet verkocht krijgen in Wallonië verkocht krijgen als N-VA aan de andere kant staat, dixit Di Rupo, maar hetzelfde akkoord met de andere Vlaamse partijen zou wel aanvaardbaar zijn.”

Daar zit dan een enorme paradox in voor de N-VA. Het is duidelijk dat het dankzij haar eclatante overwinning is, dat de Franstaligen voor de eerste keer bereid zijn om over bepaalde zaken te willen onderhandelen. En dat terwijl het klassieke smeergeld (en dan bedoel ik effectief geld dat dient om de compromissen lekker smeerbaar, zeg maar smeuig en verteerbaar voor iedereen te maken) er deze keer niet is. Een unicum.

Maar als we even de stelling van Di Rupo voor waar aannemen, dan moeten we vaststellen dat de N-VA en haar kiezers pas (ten dele) hun doel zuden bereiken door een stap op zij te zetten. Dan zou de veroorzaker zelf geen deel mogen uitmaken van de triomfators.

De enige uitweg voor Franstaligen

Vanmorgen besefte ik dat het maar al te waar is. Maar de reden die Di Rupo opgaf aan Carl Devos is volgens mij niet de juiste. Een akkoord met de N-VA is niet perse an sich onverkoopbaar in Wallonië. Dat is ten dele waar; alles wat de N-VA zegt zal veel verdachter zijn in Franstalige ogen dan wanneer een voorstel van pakweg CD&V komt.

Maar er is vooral een strategische keuze mee gemoeid. Een bewijs uit het ongerijmde.

Stel even dat we een verregaande staatshervorming kunnen uitwerken. Als de N-VA daarin een leidende rol speelt, bestaat de kans dat de Vlaamse kiezer de N-VA hiervoor beloont. Eindelijk een partij die voet bij stuk heeft gehouden en daardoor de buit heeft binnengehaald, zou dan wel eens een brede perceptie kunnen worden.

Ik zeg wel “kan”, want zeker is het niet, maar het risico bestaat. Het kan ook anders uitdraaien. N-VA is, hoe zeer ik de partij inmiddels ook beter ken en mij in de meeste programmapunten perfect kan terugvinden die niet communautair geïnspireerd zijn, en blijft (ten dele) een zweeppartij. Een zweeppartij is een partij rond 1 thema. En eenmaal dat thema binnengehaald wordt of zelfs al voldoende geïncorporeerd wordt bij de gangbare thema’s van alle partijen, dan verdwijnt de bestaansreden van die zweeppartij.

Kijk maar naar Groen!. Hoe moeten zij niet blijven vechten tegen de kiesdrempel. Ooit haalden ze die moeiteloos, nu is het iedere keer bang afwachten. Is milieu dan niet meer belangrijk? Jawel, maar iedere partij is inmiddels groen. Het succes van Groen! toen het nog Agalev was, is dat ze de politieke klasse een groen geweten heeft geschopt. Hun betere verkiezingsuitslagen waren de reden waarom alle partijen milieu hebben opgenomen als vast onderdeel in hun partijprogramma’s.

Daardoor vervalt hun zweepfunctie. Een zweeppartij blijft enkel maar bestaan als “stok achter de deur”, maar eenmaal een piek bereikt, heeft ze ten dele haar doel bereikt.

Dus, terugkerend naar de Vlaamse zaak, door de overwinning van N-VA is het duidelijk dat dit thema zwaar leeft in de grondstroom van Vlaanderen.

ik kom terug op mijn bewijs uit het ongerijmde.

Als de N-VA zelf de buit binnenhaalt, is de uitkomst van toekomstige verkiezingen een vraagteken, een gok zeg maar. Stel dat de N-VA groot blijft, dan betekent dit voor de Franstaligen dat er opnieuw een verplichte staatshervorming op hun bord komt. Zolang een zweeppartij groot blijft, blijft de zweep immers knallen.

En dat is een strategisch risico dat de Franstaligen willen uitsluiten.

Dus, zo redeneren ze, als deze staatshervorming niet te vermijden is, kunnen ze het best deze zo veel mogelijk afzwakken voor ze toegeven. Vervolgens – zo gaat mijn bewijs verder – geven ze dit enkel toe aan de traditionele partijen (die zelf geschrokken zijn van de zwepende onderstroom en liefst zo snel mogelijk willen terugkeren naar de orde van de dag waar ze zelf beter in zijn als bestuurspartij).

Deze traditionele partijen, met waarschijnlijk CD&V op kop, kunnen dan uitpakken met het feit dat zij winnen waar de N-VA “faalt” (ondanks het feit dat het de zweep is die voor de slag heeft gezorgd).

De kans is dan veel groter dat de N-VA haar momentum voorbij is. Als zweeppartij heeft ze dan een doel bereikt. Het volgende doel is weer een stuk minder gematigd, want zal gericht zijn op nog meer uitkleden van de federale staat. Een deel van de kiezers zal daarop afhaken, want laat ons eerlijk wezen: niet alle kiezers van de N-VA zijn splitsers.

Tegelijk zal de perceptie sterk gevoed worden dat de N-VA wel kan brullen, maar niet kan klauwen en dat het anderen zijn die de buit hebben moeten binnenhalen.

Welnu, en hier eindigt mijn bewijs, dat scenario is veel aanlokkelijker voor PS (en MR). Ze doen gewoon aan strategische kansberekening. Een akkoord met N-VA is veel minder zeker een eindpunt dan eenzelfde akkoord met CD&V en Open VLD.

En daar zit de paradox van de N-VA, besef ik nu. Hun aanwezigheid is nodig om de Franstaligen te bewegen, maar tegelijk zijn we de rem op de toegevingsbereidheid van Di Rupo.

De mogelijke scenario’s

Het eerste wat je dan denkt is “N-VA moet dan maar een stap opzij zetten, dan halen ze hun doel en misschien worden ze toch door de kiezer beloond”.

Klopt, maar het is onzeker en iedere partij, hoe nobel ook in haar doelstellingen, moet zich richten op de kiezer. Je bereikt maar iets als men voor je kiest (quod erat demonstrandum).

Plus, zoals ik al aangaf, is de kans groot dat als de N-VA dan vervalt tot pakweg een partij van 15%, ze aan de kant gezet wordt en de ongoing staatshervorming (waarvan Carl Devos gisteren terecht opmerkte dat de meeste federaties er tientallen jaren hebben over gedaan om zichzelf vorm te geven terwijl amper 2 decennia bezig zijn) stil valt.

Het andere scenario is het “niet plooen”-scenario. De N-VA moet aan tafel blijven. Ze moet mee in de triomftocht kunnen opstappen (als er al een triomftocht komt) om relevant te blijven en voldoende kiezers te blijven halen.

Of scenario B2: aan tafel blijven en de “anderen” lopen weg, waardoor bij nieuwe verkiezingen de N-VA nog versterkt uit de bus komt omdat het signaal dan heel simpel zal zijn “als u echt verandering wil, moet u de N-VA nog meer versterken”.

Kortom, daar zit de reden waarom de N-VA er niet kan uittrekken. Ondanks dat veel kiezers nu denken “waarom blijft de N-VA maar onderhandelen zonder uitzicht op een akkoord, wanneer zal de harde kern binnen de N-VA zeggen “we hebben er genoeg van” en de boel opblazen”, dat zou volledig in de kaart spelen van de Franstaligen.

We moeten aan tafel blijven zitten, zelfs al moeten we daarvoor keer op keer deadlines inslikken en onze geloofwaardigheid op het eerste zicht ondergraven. Daarom moeten we bochten maken, zoals nu toch bereid zijn om over het sociaaleconomische pakket mee te onderhandelen (wat trouwens als voordeel biedt dat er meer op tafel ligt om te geven en te nemen).

Dat snap ik nu en ik hoop dat we alleszins dat duidelijk kunnen maken aan onze kiezers. Niet plooien blijft de kernboodschap, maar wel blijven onderhandelen. De dag dat het lukt zonder N-VA, is de dag wat we Vlaanderen definitief verkopen aan de Franstaligen. En dat is wel het laatste waar de N-VA-kiezer ons heeft voor gemandateerd.

Beste Caroline

Ik heb aandachtig geluisterd naar uw toespraak als SP.A-voorzitter (ad momentum) naar aanleiding van 1 mei.

U stelt een 1 mei bonus voor, waarbij in bedrijven waar het goed gaat een bonus zou gegeven worden aan de werknemers.

Wel Caroline, ik ga daar VOLLEDIG mee akkoord. Op een paar kleine voorwaarden na.

Zo verwacht ik dat de vakbonden en overheid een akkoord tekenen dat de bonus ook in de omgekeerde richting werkt: indien het met een bedrijf eens wat minder gaat, leveren de werknemers een bonus in op hun loon. Vakbonden komen ook overeen te stoppen met hun graaicultuur (want die is veel pertinenter dan bij CEO’s).

Immers midden in de financiële crisis was het vakbondscredo: geef ons meer centen om de koopkracht van de mensen te beschermen. Nu de crisis amper over is, is hun credo: geef ons centen, want het gaat nu beter.

U eist (terecht) dat CEO’s van banken geen bonussen krijgen tot ze elke cent overheidssteun hebben terugbetaald. Kunnen we hetzelfde dan over uw 1 mei-bonus zeggen? Dat bedrijven die niet moeten betalen tot ze iedere cent hebben goedgemaakt die de crisis en de vakbonden hen hebben gekost?

Mogen we als werkgever dan ook verwachten dat deze 1 mei bonussen vooral de werknemers ten goede zullen komen? De belasting op deze bonus mag dan zeker niet hoger zijn dan de roerende voorheffing die betaald worden op kapitaalsvergoedingen aan de vennoten.

Als we dan toch huwen, kan het principe van “in goede én kwade dagen” dan gerespecteerd worden? Bedrijven die het moeilijk hebben, de gelegenheid geven om op aanvaardbare manier tegen redelijke kosten te scheiden van hun huwelijkspartner? En tegelijk zij die willen blijven in de relatie de kans te geven zich harder in te spannen om de relatie in stand te houden en niet net minder?

En als laatste: kunnen we dan ook overeenkomen dat we deze bonus enkel uitkeren aan diegene die er mee voor gezorgd hebben dat het beter gaat in een bedrijf en dat we de bonus niet op communistische wijze moeten geven aan iedereen? Want zowel inzet als lanterfanten belonen, zorgt voor een nivellering naar beneden. En dan stuikt het systeem uiteindelijk in mekaar (cfr het communisme).

Of moeten we verplicht de bonus ook geven aan de vakbondsafgevaardigden die hun tijd enkel gebruiken om anderen te intimideren en pesten?

Kortom, bent u bereid in de vorm van een modern socialisme te praten met werkgevers op basis van gelijkheid, echte gelijkheid? Of zit u vastgeroest in een aloud roodgetint socialisme waarbij werkgevers enkel dienen om uitgepe(r)st te worden tot ze noodgedwongen hun toevlucht moeten zoeken tot Oosteuropese (vroegere socialistische) landen?

Of blijft u bij uw uitpersingsstrategie waarbij zij die geld hebben (en het verdiend hebben) het maar moeten blijven afgeven aan de gigantische instroom van migranten zonder dat deze verplicht worden bij te dragen aan onze maatschappij? Of uw uitpersingsstrategie waarbij het “rijke” Vlaanderen maar 11 miljard euro (zeg gerust maar 2000 euro per Vlaming) elk jaar moet blijven geven aan Wallonië waar men op zijn gat kan blijven zitten, want het handje ophouden is nauwelijks een inspanning te noemen?

Kortom, kan 1 mei eens in het teken staan van hen die echt werken en willen werken, ongeacht of ze dit doen als werknemer, ondernemer of ambtenaar?

Met vriendelijke groeten,

David Geens

OK, ik ben zelf politiek actief en ik ben een stevige N-VA-militant, maar ik kan ook kritisch kijken naar politiek.

En als kritische burger heb ik net enorm genoten van een stukje uit de zevende dag.

Vorige week hebben de vier Franstalige partijvoorzitters op eigen verzoek een onderhoud gehad met VOKA, omdat ze vonden dat we in Vlaanderen een verkeerd beeld hadden van hun voorstellen.

Nu hebben ze dus de kans gehad en nu moet je dus eens kijken en luisteren naar wat de ondernemers zeggen over die voorstellen.

Ik pik er enkele dingen uit.

“Een amalgaam aan voorstellen”. Hun voorstel is ver van eenvoudig en houdt enkel een verdere versnippering in. Ze (=de Franstaligen) weten dat de boel nog complexer wordt, maar voeren dat als handelsmerk in (cfr Brussel) in en vragen daar dan nog geld voor.

“Als wij zo een bedrijf zouden leiden, dan was het al lang failliet”. De vergelijking met de belastingbetaler als aandeelhouder, de burger als klant en de visie er moet voor zorgen dat er goesting is om klant te zijn bij dit bedrijf, dat is een kijkvenster die eens wat vaker op de politiek zou toegepast moeten worden.

Ik denk trouwens dat dat één van de sterke punten is van de N-VA: er zitten heel wat bedrijfsleiders en zelfstandigen in de N-VA.

“Ze hebben last van een N-VA fobie”. Het is duidelijk dat de Franstaligen zich blind staren op de N-VA. Ze kijken en luisteren niet eens, ze willen maar één ding. De N-VA buiten.

“Een gemis aan front aan Vlaamse kant”. Moet ik daar nog meer bij zeggen? Als Vlamingen eens niet een uitverkoop houden door middel van viswijfpolitiek, maar met mekaar afspreken wat voor ons het laagste bod is.

“Wat we als Vlamingen doen, doen we niet automatisch beter”. Laat ons inderdaad niet genoegzaam op onszelf terugplooien. Zelfs al komt er een staatshervorming, dan komen er enorme uitdagingen op ons af.

Gewoon hervormen om te hervormen is dus een slechte zaak. Zonder de nodige hefbomen die het ons mogelijk maken, ja zelfs verplichten om de zaken eens echt ten gronde aan te pakken (en om grondig te werken, moet je kunnen beslissen over homogene pakketten en niet over snippers), is een hervorming een slechte zaak. Zelfs als gaat het om 15 miljard. We moeten als Vlamingen neen zeggen tegen een hervorming die er enkel op uit is het immobilisme te vergroten.

“De statusquo is voor hen voldoende”. Ze hebben niks te verliezen met een statusquo. Of ze kiezen voor project Frankenstein. Vlaanderen en Wallonië hebben op 13 juni 2010 totaal verschillend gekozen en dat is ieders goed recht. Het grote probleem is dat je deze “keuze” niet meer in overeenstemming met mekaar kan brengen.

Niet veranderen is niet minder dan een staatsgreep van Wallonië op Vlaanderen. Als er niks verandert, dan legt Wallonië ons voor de rest van ons bestaan hun wil op. En dan zullen we op korte termijn de grote verliezers in de wereld zijn doordat we een pak uitdagingen niet zullen kunnen aangaan.

Kortom, een verademing om eens de analyse te horen van mensen van buiten het speelveld die nu eens rechtstreeks onze tegenspelers hebben mogen ontmoeten. Het beste bewijs dat het niet de N-VA is die spoken ziet, maar al jaren duidelijk de vinger op de wonde legt.

Ik hoop dat alle Vlaamse politici dit fragment bekijken en nog eens herbekijken.

Een landelijk dorp met een stokoude en oertraditionele CD&V-burgemeester krijgt het koningspaar op bezoek en dan moet Maldegem, gelegen op de grens met Nederland, op en top Belgisch zijn, volgens burgemeester Johan De Roo.

En je zal het als inwoner geweten hebben. De burgemeester heeft de politie duidelijk richtlijnen meegegeven. In Het Laatste Nieuws van vandaag kon je niet naast de volgende waarschuwing lezen:

De politie zal donderdag streng toezien op de vlaggen met de Vlaamse Leeuw. “Natuurlijk is het niet verboden om de Vlaamse Leeuw uit te hangen. Maar het moet wel om de officiële vlag gaan,” aldus de politie

Ook de winkels zijn gebrieft. Ik was vandaag in de Colruyt en daar speelt men handig in door vlaggen te verkopen. Natuurlijk verwacht je daar dan onze vlag, maar in plaats van onze trotse Leeuw verkoopt men er enkel de Belgische driekleur. Ik had van Colruyt eigenlijk meer burgerzin verwacht en met name een Vlaamse reflex. Per slot van rekening zijn ze een Vlaams bedrijf.

Ik roep dan ook op aan Vlaanderen Vlagt, de VVB en alle inwoners van Maldegem aanstaande donderdag te tonen dat het Meetjesland een trotse Vlaamse regio is en massaal de Vlaamse Leeuw uit te hangen.

Ik hoop ook dat het bedrijf waar de koning donderdag op bezoek gaat, duidelijk laat zien dat de zaakvoerders daar het Vlaamse gevoel in het hart hebben en uit trots enkel de Vlaamse Leeuw laten wapperen.

De mijne blijft hier in Knesselare als vorm van solidariteit hangen.

Ik heb net de column in De Standaard van Karel De Gucht gelezen.

Mooi intellectueel stuk en je moet De Gucht bewonderen hiervoor. Hij is een slimme mens en kan een mooie redenering opbouwen.

De Gucht verliest wel één ding uit het oog in zijn column. De geschiedenis heeft ons geleerd dat ongebreideld collectivisme (communisme) en doorgedreven individualisme (liberaal kapitalisme) beiden reeds schromelijk mislukt zijn.

Het Rijnlandmodel (zoals ook de CD&V al jaren bepleit) staat eigenlijk voor een maatschappijmodel in evenwicht: sterke individuen die vanuit hun eigen kracht een deel van die kracht doorgeven aan een grotere groep, aan hun samenleving.

N-VA en Bart De Wever trekken dit systeem duidelijk door: door te werken vanuit een eigen individuele indentiteit (Vlaming), kunnen we ons vanuit een zlefvertrouwen helemaal smijten in een groter homogeen geheel (Europa).

Geen zwaktebod

Het is daarom mijn inziens de juiste keuze dat je een globaal speelveld – Europa nu, misschien ooit een mondiale wereldgemeenschap – nooit vanuit een zwaktebod moet proberen te creëren, maar wel vanuit je eigen kracht en sterkte.

Je sluit geen blijvend huwelijk als je jezelf slecht in je vel voelt. Een relatie kan enkel maar lukken als beide partners voldoende zelfvertrouwen hebben, voldoende geloof in zichzelf, om met volle vertrouwen een stuk van zichzelf aan de ander te geven.

Het is met gemeenschappen en democratieën niet anders. Wie zich aansluit bij een groer geheel enkel en alleen maar om de eigen zwakte te compenseren, doet dit vanuit een temporeel kader. Ooit komt het moment om sterk genoeg te zijn om “weer op eigen benen te staan”.

Net zoals een individu pas goed kan functioneren in een groep als hij zelf sterk in zijn schoenen staat, zo geldt dat ook voor gemeenschappen die delen van hun taken afstaan aan anderen. Geen enkel democratische organisatie overleeft vanuit een zwaktebod. Integendeel… in zulke situaties gedijen dictators goed en komen ze op welhaast democratische wijze aan de macht.

Het is net het ontbreken van een identiteitsgevoel dat de ideale voedingsbodem is voor een gepredikt nationalisme dat deze lacune moet opvullen en bijgevolg kan misbruikt worden door de persoon die zich als bron van deze nieuwe identiteit voorstelt.

Ontbreken van identiteit is pas echt gevaarlijk

De Gucht maakt stiekeme verwijzingen naar uitspattingen van misplaatst nationalisme. Zonder het te zeggen denkt men dan aan het nazisme. Maar had Hitler kunnen de macht opnieuw grijpen als Duitsland niet enorm verzwakt was? Een groot volk was murw geslagen, hun identiteit was verbruizeld. Ze gingen onder zware lasten gebukt en werden de paria’s van Europa genoemd. Dat gebrek aan een zelfvertrouwende identiteitsgevoel was een zwart gat waar Hitler zijn ideeën kon in planten.

Het zou niet mogelijk geweest zijn als de Duitsers sterk in hun schoenen stonden.

Als je uit de geschiedenis iets kan leren, is dat overwinnaars pas echt wisten te overwinnen als ze de overwonnene snel terug zelfvertrouwen gaf en er een partner van maakte. De dictators die hun verslagen tegenstander totaal vernederde, werd nadien zelf snel het slachtoffer van wraakneming van de vernederde.

We zijn gelijkwaardig, maar niet gelijk

Het is dus volgens mij een terechte, zelfs de enige correcte keuze, om de eigen identiteit niet ten grabbel te gooien. Iedereen begint stilaan luidop te zeggen dat het huidig politiek correcte multiculturalisme mislukt is. Ik heb het al meermaals gezegd: we zijn allemaal gelijkwaardig, maar daarom niet allemaal aan mekaar gelijk. Gelukkig zijn er verschillen. Het zijn die verschillen die de moeite waard zijn.

En je kan de verschillen pas op waarde schatten, als je weet waarin je verschilt. Een eigen identiteit is niet slecht. Een uitgegomd, doorzichtig zelfbeeld is het eerste waar een psycholoog zal aan werken bij zijn patiënt.

Een sterk Vlaanderen voor een krachtig Europa

Zo moet het dus ook zijn in ons gemeenschapsbeleving. Een sterke eigen communiteit die krachtig genoeg is om samen te werken met gelijkwaardige (!!) partners. Een sterk Vlaanderen in een krachtig Europa voor een betere wereld.

Iedere keer als ik De Morgen lees, ben ik kwaad. Die linkse nonsens die je daar leest, wie gelooft die mensen nog.

De Morgen is geen journalistiek meer, maar een propagandamiddel die een forum biedt aan linkse rakkers zoals Tom Lanoye maar ook aan Lucas Catherine.

Klik maar op zijn naam om te ontdekken wie hij is.

Dit weekend publiceerde hij ook weer een opiniestuk over Egypte, maar zijn conclusie gaat helemaal niet over Egypte:

Een gemiddelde Vlaming zou, als je naar zijn sociaal programma kijkt, stukken meer schrik moeten hebben van Bart De Wever, dan een Egyptenaar van de Moslimbroeders.

Als er min of meer eerlijke verkiezingen komen in Egypte, vrees ik dan ook dat de broederschap een groter stemmenpercentage zal halen dan de N-VA hier. In beide gevallen voor mij geen reden om te juichen. […]

Een gemiddelde Vlaming zou, als je naar zijn sociaal programma kijkt, stukken meer schrik moeten hebben van Bart De Wever, dan een Egyptenaar van de Moslimbroeders.

Is het u al opgevallen hoe tolerant links is ten aanzien van migranten en moslims? Het is niet voor niks dat de socialisten en de groenen de immigratie ongebreideld willen toelaten. Het is niet voor niks dat het Centrum voor Racismebestrijding altijd op de bres springt als er (rechtse) ‘racismepraat” is, maar amper optreedt tegen Shariagespuis die ons allemaal de kanker toewensen.

Bovenstaand stuk toont ook duidelijk aan hoe links denkt: liever allemaal moslim dan Vlaming. Terrorisme en guerilla hebben als kenmerk dat de aanvallen van binnenuit komen. Wij moeten inderdaad geen schrik hebben van bomaanslagen, maar wel van de constante aanslagen op onze democratie vanuit de linker binnenhoek zelf.

Daarom is mijn conclusie ook simpel: de gemiddelde Vlaming zou beter schrik hebben van een socialist of een groene op een verkiesbare plaats dan van een moslim met granaatgordel op een volle markt.

k zit me nu al de ganse morgen af te vragen of ik klacht moet gaan indienen tegen het ABVV.

Als Georges Oldenhove de Guertechin vindt dat hij klacht moet indienen tegen Bart De Wever wegens schade aan ons land en onze economie, dan moeten we nu allemaal massaal klacht indienen tegen het ABVV.

Want de schade die zij aan onze economie dreigen toe te brengen, is vele malen groter sinds ze weigeren het globale loonakkoord te erkennen.

Weer een loonsverhoging

In ons land is het argument “de koopkracht beschermen” een loze oproep. We hebben al een (dure) automatische loonindexering. Hoe duur het leven ook wordt, globaal gesteld kunnen we morgen nog altijd evenveel kopen als vandaag dankzij dit systeem. Een systeem dat momenteel vanuit het buitenland onder vuur ligt, want een automatische loonindexering betekent ook een automatische inflatie.

Dat maakt dat ook de lasten voor de overheid automatisch mee stijgen en bijgevolg het moeilijker wordt de uitgaven onder controle te krijgen.

Probleem is ook dat de autmatische aanpassing zo ingeburgerd is, dat iedereen dat maar als normaal beschouwd. “Een index is geen loonsverhoging,” denkt iedereen. Daarom dat bij ieder interprofessioneel akkoord er zo gezaagd wordt om verhogingen bovenop de indexering. Op zulk moment kijkt men altijd naar de buurlanden en de loonsverhogingen die daar worden toegekend.

Maar lieve mensen, in onze buurlanden kent men geen automatische indexering. Bijgevolg strijden de vakbonden daar werkelijk voor het behoud van de koopkracht. In ons land is dat niet nodig, dus eigenlijk zijn vakbonden daarvoor overbodig.

En toch eist het ABVV nu meer dan een 0,3% verhoging bovenop de index. Daarmee zorgen ze er onvermijdelijk voor dat de arbeid in ons land nog maar eens duurder wordt dan in onze buurlanden, zodat bedrijven nog minder makkelijk mensen zullen aannemen.

Het perverse hierin is dus dat de verhoging van de loonhandicap er enkel maar voor zal zorgen dat er meer mensen werkloos zijn. Maar vakbonden houden van werkloze mensen.

In ons land worden werkloosheidsuitkeringen immers beheerd en betaald door de vakbonden. Zij worden daar zeer rijkelijk voor betaald. Een vakbond verdient het veelvoudige aan een werkloos lid (dat quasi verplicht lid moet blijven om vlot aan zijn uitkeringen te geraken) dan aan een werkend lid.

Veel grotere schade voor rente

Als een uitspraak van De Wever al schadelijk zou zijn voor onze economie en de rente doen stijgen, wat moeten we dan denken als één van de twee grote vakbonden ronduit zeggen dat ze alles duurder wil maken?

Want als werknemer denk je waarschijnlijk “fijn, ze strijden voor ons geld”, maar als de rente stijgt en daardoor alles duurder wordt, wie mag dat betalen? De rijke man die een kast van een villa heeft en een pak geld op de bank, die vangt meer geld. Maar de “kleine man” met een hypotheek met variabele rente, gaat plots bijlange niet toekomen met zijn lichte loonstijging om zijn huisje nog te betalen.

Wat als er plots zo veel “jan en miekes” zijn? Dan komen er een pak huizen op de markt, zakt de vastgoedprijs en plots is iedereen weer een pak kapitaal kwijt. Vergezocht? Neen, we hebben het pas meegemaakt in Amerika.

Wie werkt er nog?

Alsof dat nog niet voldoende is, wil men nog meer mensen op staatskosten laten leven. in Scandinavië heeft men zopas de pensioenleeftijd naar 71 jaar gebracht. In het interprofessioneel akkoord probeert men het oneigenlijk gebruik van brugpensioenen wat aan banden te leggen, maar dat is natuurlijk niet naar de zin van het ABVV.

“Problemen met de vergrijzing? Jongeren gaan zich blauw moeten betalen aan de pensioenen en uitkeringen van de babyboomers? Maar jong, da’s allemaal nog niet erg genoeg. We gaan de mensen al van hun vijfstigste laten stoppen met werken. Een actieve loopbaan van 25 à 30 jaar is toch wel genoeg zekers?”

Dat is eigenlijk de boodschap van het ABVV als ze weigeren om brugpensioenen in te perken. Iedereen met gezond verstand weet dat we langer gaan moeten werken. Is hiermee dan bewezen dat socialisten iedere vorm van hersencapaciteit boven het bonobogehalte missen?

Minimimopzeg van drie maand per vijf jaar

Ik ben zelf werkgever. Zelfs als werkgever vind ik het normaal dat er een bescherming is tegen willekeurig ontslag. Maar een job moet je nog altijd verdienen en niet cadeau krijgen. Soms loopt het mis. Dat kan zowel “de fout” zijn van de werknemer zelf, als van de werkgever als van economische omstandigheden.

Dat neemt niet weg dat je hier in België als werkgever maar al te makkelijk een half jaarloon moet betalen aan iemand die je kwijt wil. Da’s een pak geld dat je moet terugverdienen voor je iemand anders in dienst kan nemen.

Mij heeft dat al letterlijk verhinderd om snel terug iemand aan te nemen. Is dat wederom de bedoeling van de vakbonden? Weer het zoveelste bewijs dat ze zich niet inzetten om u aan het werk te krijgen, maar integendeel, ze er al het mogelijke aan doen om zoveel mogelijk werklozen te hebben?

Staatsafhankelijk

Het is typisch voor links dat ze een groot staatsbelang willen. Het socialisme in België is linkser dan het communisme de laatste decennia in de USSR was. Totale afhankelijkheid van de staat, geleid door kaviaarsocialisten. Waar dat toe leidt kan je in Wallonië gaan bekijken.

Als men meer mensen werkloos krijgt, dan zijn die mensen nog afhankelijker van de giften van de overheid. En wiens brood men eet, diens woord men spreekt, denken de socialisten.

Laat u dus niet in slaap wiegen. De weigering van het ABVV om dit evenwichtig akkoord dat door alle partijen werd onderhandeld te bevestigen, is een bewuste strategie. Niet om het leven beter te maken, wel om er zelf beter van te worden.

Geen besparing in de sociale sector

Ah neen, natuurlijk niet. Zoals ik al zei, we mogen er toch niet voor zorgen dat de Belgen het zelf voor mekaar hebben en het goed hebben. Afhankelijk zijn van sociale voorzieningen, liefst centraal geleid: Stevaert is nog steeds jaloers op hoe Fidel Castro het voor mekaar krijgt in Cuba. Iedereen arm, maar zo afhankelijk van de grote leider zodat hij eeuwig blijft leven. Ondertussen is Stevaert zelf voorzitter van meer dan 1 kapitalistisch bedrijf, maar daar kraait geen haan naar. Eigen zakken eerst vullen, lijkt hun slogan te zijn.

Weg met de notionele intresten

Tuurlijk, laat ons het weinige fiscale voordeel dat we bedrijven kunnen bieden ook nog maar afpakken. De totale (para)fiscale druk zal dan nog stijgen, waardoor er minder jobs zullen zijn.

We hebben Opel al klein gekregen, denken de vakbonden, met het wegplukken van de notionele intresten zullen we er nog een pak kunnen wegpesten.

Van der Maelen (SP.A) mag beweren dat de notionele intresten ons 5 miljard kosten, toch mochten we vorige week lezen dat we vorig jaar 5.1 miljard meer aan fiscale inkomsten hadden.

Agoria berekende dat het wegnemen van de maatregel alleen al in de IT-sector 4200 banen zou kosten.

Maar wederom: het lijkt het ABVV daar wel om te doen. Hun felheid waarmee ze hier tegen strijden, zouden me bijna doen geloven in een complottheorie waarbij andere grote landen uit Europa de Belgische vakbonden stiekem geld geven zolang ze er voor zorgen dat steeds meer en meer bedrijven zich net over de landsgrenzen gaan vestigen.

Laat u geen zand in de ogen strooien

Om zeker te zijn dat bedrijven veel schade lijden terwijl er nog pakken bedrijven met het water aan de lippen staan door de crisis en nu even licht zagen aan het eind avn de tunnel, gaat het ABVV elke vrijdag acties voeren. En nog een pak nationale stakingen er bovenop.

“We zullen iedereen klein krijgen,” denken ze op die manier. Een pak faillissementen die dan opgevangen kunnen worden met brugpensioenen, sociale uitkeringen zonder beperkingen, … Zie je, het plaatje lijkt te kloppen.

Ik heb daarom een ander plan dan klacht in te dienen tegen het ABVV. Want dat lukt toch niet. Want ondanks het feit dat een vakbond staatstaken uitvoert, heeft een vakbond geen rechtspersoonlijkheid en kan je hen niet dagvaarden. Ze mogen zelf werknemers verdedigen voor de rechtbank en iedere werkgever dagvaarden, zelf zijn ze niet aansprakelijk. Kijk maar naar de brandweermannen van Zaventem: aangestookt door de vakbond voor een maaltijdcheque meer, worden ze nu individueel voor de rechtbank gedaagd door misnoegde reizigers omdat je de vakbond zelf niet aansprakelijk kan stellen.

Dat klinkt natuurlijk als muziek in de oren: veel mogen, veel geld in de zakken steken en niet verantwoordelijk zijn. Wie tekent daar niet voor?

Neen, ik heb een ander idee. Waarmee we de politieke crisis ook in één keer oplossen: in ruil voor alle communautaire eisen vragen we één aanpassing aan de grondwet: we verbieden vakbonden en socialisten. Dan is het probleem in België ook in één keer van de kaart.

Ik zal het aan Elio voorstellen, als hij nog eens terugkeert uit zijn “vaderland” Italië: want ook dat is socialisme. Op het moment dat hij “zijn” volk echt moet helpen, gaat hij op vakantie. Zo belangrijk zijn de Belgische burgers dus voor een socialist.

Terwijl Di Rupo plannen smeedt om een anti-Vlaamse regering op de been te brengen die godbetert enkel BHV zal splitsen (op een voor hen redelijke manier) en de financiering van Brussel zal regelen (lees: een blanco cheque), heb ik vandaag nog maar eens gezien hoe sterk men probeert overal een Franse voet aan de grond te krijgen.

Op weg naar huis ben ik gestopt in een tankstation in Ruisbroek, om een colaatje te kopen. Standaard werd ik in het Frans aangesproken en ik moest aandringen om toch het bedrag in het Nederlands te horen te krijgen.

En voor wie zegt “och ja, het ligt vlak bij Brussel”… heb ik de volgende vraag: ligt Brugge dicht bij Brussel?

Daar ben ik daarnet gaan eten in de Quick om de verjaardag van Lucas te vieren.

Je moet eens de rekening bekijken die ik daar kreeg:

Het zijn telkens opnieuw kleine bewijsjes van de foto die ik al eerder publiceerde:

Zo denken de franstaligen over onze cultuur: een totale minachting. En in dat licht moet je dus de huidige stand van zaken zien: “on est demandeur de rien”… behalve weer van een zak Vlaams geld.

Vlaams geld dat hen voor de rest gestolen kan worden. Lees maar eens in dit artikel en lees vooral de zin “want dat het toch vooral Vlaams spaargeld is dat daardoor in het gedrang komt“.

Ik lees een pak reacties op twitter en facebook dat men niet zou gaan stemmen als het weer verkiezingen zijn: aub, beste medeburgers, laat u niet inpakken door de franstaligen, maar ga op zulk moment opnieuw uw stem uitbrengen om duidelijk te maken “tot hier en niet verder”. BHV moet en zal het Waterloo van de PS, CdH en MR worden.

34000 mensen op straat in Brussel. De facebook generatie heeft zich bewezen…

Die slogans hoor je gisteren overal op het nieuws en lees je vandaag in de kranten. Er zijn echter weer heel wat dingen die de kranten niet overal even correct vermelden.

Succes van facebook of de linkse media?

Is dit wel het succes van facebook? Zou dit zo massaal “gelukt” zijn zonder alle andere media aandacht? Al vanaf dag 1 zijn alle zenders op dit verhaal gesprongen. Mede dankzij het leuke akkefietje dat dit toevallig werd georganiseerd door de zoon van een minister.

Vergeet ook niet dat de aandacht aan Waalse kant een veelvoud was van de al meer dan behoorlijke aandacht die de Vlaamse pers aan deze betoging heeft gegeven.

Duidelijk dat hier rode machten aan het werk waren. Al wat links is, heeft de afgelopen dagen de handen in mekaar geslagen. Links kiest immers voor logge staatsstructuren, want die zijn makkelijker te controleren. Links kiest voor een zwaar overheidsapparaat want dan zijn de burgers afhankelijker van haar bestuurders.

Voor België en tegen Vlaanderen

Laat ik al eens het volgende duidelijk in de verf zetten: voor een apolitieke betoging waren er toch wel veel Belgische vlaggen te zien.

Apolitiek zou ook moeten betekenen dat men verdraagzaam is, dat men het zou opnemen voor alle Belgen? Vraag dat eens aan Filip De Troij. Hij haalde een Vlaamse Leeuw uit, maar veel plezier heeft hij er niet aan gehad. Ze werd hem zeer hardhandig afhandig gemaakt en er vielen klappen. Zoveel vrede voor Vlaanderen dus tijdens de betoging.

77% Franstaligen

Hier en daar wordt het in Vlaamse kranten gemeld: slechts 21% van de betogers waren Vlamingen.

77% waren Franstalig. De meerderheid was zelfs van Brusselse origine (44%). Als je dat afweegt tegenover de bevolkingscijfers in een gewogen gemiddelde, dan was Brussel enorm oververtegenwoordigd.

En daarin zie je het zoveelste bewijs dat het niet de Vlamingen zijn die alles blokkeren, zelfs niet de Walen, die bereid zijn om te hervormen, maar dat de Brusselse Franstaligen de boel gijzelen. Denk Mangain en Milquet weg, en we hadden al lang een akkoord.

Trouwens, de cijfers komen van Le Soir zelf. Wat echt wel opvalt is als ik vandaag het artikel zocht waar deze cijfers in staan, ik moest vaststellen dat ze er niet meer instaan.

Ze hebben er wel degelijk in gestaan want hun eigen search engne cache gaf ze wel nog weer:

Waarom moest dat verdwijnen?

Franstaligen willen Vlaams-Brabant veroveren

Maar neen, Brussel wil uitbreiden. Of beter gezegd: de partijen die sterk staan in Brussel willen Brussel uitbreiden. De MR gaat daarin voorop. Ze wil Brussel zelfs uitbreiden zodat het derde gewest de provincies Waals- én Vlaams-Brabant (ja, u leest het goed, ze willen gans Vlaams-Brabant ook opslokken) omvat.

Tegen de N-VA en Bart De Wever

Voor een apolitieke beweging waren er toch ook veel slogans te zien tegen de N-VA.

Bart De Wever is ook weer overal kop van jut. Gewoon omdat hij het hoofd is van de Vlaming die klein gekregen moet worden.

De Vlaming mocht trouwens zijn stem niet roeren. Het Taal Aktie Komitee had moedig post gevat om een tegenstem te laten klinken. Resultaat: binnen de kortste keren waren hun pamfletten vernield en werden er vijf van hen opgepakt.

Verdraagzaam en apolitiek, zei men??

Hoe de Franstaligen over ons denken

De beste foto heb ik voor het laatste gehouden. Een foto genomen door Floris Van Cauwelaert:

Een oproep om de taaleisen te stoppen, gewoon omdat het Nederlands een puur lokaal fenomeen zijn.

In deze foto zit de ganse houding van de Franstaligen perfect vervat. Ze zien zichzelf niet als een minderheid, maar als een cultureel verpletterende meerderheid. De Vlaming is een virus dat hun grondgebied bezet. Ze willen uitbreiden en hun wereldmacht verder vestigen. Daarom dat ze Vlaams grondgebied willen innemen, daarom dat ze vinden dat er overal Frans moet gesproken worden waar zij het willen.

De huidige Vlaamse strijd is niks nieuw: het is een verderzetting van waar we als Vlaamse Beweging al voor vechten van tijdens de eerste wereldoorlog. Bescherming van onze habitat.

De reden waarom het nu zo hard gespeeld wordt, is omdat de eerste keer in honderd jaar we een kans maken om een echte vuist te vormen. We moeten volhouden, niet om meer binnen te halen, maar gewoon om te krijgen waar we recht op hebben.

En dit is geen alleenstaand feit. Vorig jaar op kantoor hebben mijn werkmakkers me razend kwaad zien worden. Ik had een Franstalige Belg aan de lijn die zich kwaad maakte omdat we de telefoon in het Nederlands hadden opgenomen én dat we geen Franstalige vertaling van onze website hadden. En dat voor een bedrijf dat gevestigd is in Antwerpen!

Ik werd razend toen hij uitlegde dat we toch moesten begrijpen dat het Vlaams maar “un patois” was.

Om u de belediging goed te laten begrijpen, plak ik hier nog eens de definitie van “un patois”:

Een patois is een taalvariant die substandaard is, een variant dus die niet aan de normen van de standaardtaal voldoet.

Soms heeft het een pejoratieve bijklank van “onbeschaafd”, soms klinkt het eerder als gemoedelijk “sappig plaatselijk taaltje”. Naar gelang de context kan men spreken van dialect, volkstaal, (boeren-)taal of “plat” (Nederlands, Drents, Waals, Limburgs).

Zo denken de Franstaligen dus echt over ons. Als we dus moeten volhouden, is het niet tegen de Franstaligen gericht. Wij zijn niet zo haatdragend. Maar het is wel gericht op ons eigen behoud.

Dus Bart en de N-VA: volhouden aub. Om het in ons patois te zeggen: “het is voor ons eigen goed”.