David Geens – De kunst van het mogelijke

Deel 1 is hier te lezen.

3. Deloyaal tegenover mekaar

Luc Van den Brande (CD&V) is kandidaat voor de functie van secretaris-generaal van de Raad van Europa. Hij maakt een goede kans om het te halen van zijn Noorse, Poolse en Hongaarse tegenkandidaten.

Hij heeft immers de juiste politieke kleur en heeft ervaring als Vlaams minister-president en zet zich al jaren in voor de regio’s van Europa.

Maar hij wordt tegengewerkt. Niet door de Noren, Polen of Hongaren alleen, maar wel vanuit eigen “land”.

Zes Waalse politici gunnen zulke hoge betrekking niet aan een Vlaming. Daarom schreven André Flahaut (PS), Daniel Ducarme, Georges Clerfayt, Philippe Monfils, François Roelants du Vivier (MR) en Francis Delpérée (CDH) een brief aan de 47 ambassadeurs bij de Raad van Europa om niet op Luc Van den Brande te stemmen.

Hierbij schilderen ze hem af als seperatist, tegenstander van het minderhedenverdrag en lid van een partij die de Europese verkiezingen boycot (in Brussel-Halle-Vilvoorde met name, waar enkele burgemeesters hun medewerking weigeren – maar dat vermelden ze er niet bij).

Kortom hoe kunnen Walen nog de eenheid preken als de eenheid enkel betekent dat zij het voor het zeggen mogen hebben (zie ook reden nummer 4).

4. Franstalig evenoverwicht

Louis Michel (MR) pleitte vorige week voor een beter evenwicht in de (buitenlandse) mandaten van ons land.

“Als de volgende Europese commissaris een Vlaming is, dan moet de minister van Buitenlandse Zaken een Franstalige zijn”, verkondigde Michel afgelopen weekend in La Libre Belgique.

Michel somde even op: “Als de premier een Vlaming is, net als de minister van Buitenlandse Zaken en die van Defensie, de rechter bij het Europees Hof en straks misschien de Europese commissaris, dan zie ik niet goed meer welke internationale bevoegdheid er overblijft voor de Franstaligen.”

Er ontbreekt echter wel het één en ander aan dit optelsommetje:

• Zijn eigen Zoon Charles= minister van Ontwikkelingssamenwerking
• Ilivier Chastel (MR) staatssecretaris voor Buitenlandse Zaken
• Jean De Ruyt als hoofd van de Permanente Vertegenwoordiging van België
• Philippe Maystadt: voorzitter van de Europese Investeringsbank

Voor alle duidelijkheid: bovenstaande politici zijn franstalig.

In de federale regering Van Rompuy Un moeten we ook even tellen. Zelfs al tellen we de premier mee (nochtans communautair geslachtsloos), dan komen we op 10 Vlamingen en 12 franstaligen…

Kortom, de franstaligen zijn niet geïnteresseerd in een evenwicht. Ze wanen zich nog steeds intellectueel superieur en willen een overwicht.

Gisteren ben ik een dag meegetrokken met de vrienden van TAK.

Ze wilden de start van hun aktie “Trek een streep door België” in de verf zetten.

Bedoeling van de actie is om de taalgrens overal duidelijk in de verf te zetten en aan te duiden als staatsgrens.

We vertrokken vanuit het centrum van het Vlaamse Wemmel en reden met de bus naar het meer van Genval. De taalgrens loopt dwars door dit meer, dus het was een uitdaging om hier de grens aan te duiden. Eerst werd langs beide kanten van het meer de grens op straat in de verf gezet en vervolgens werd een grenslint gespannen dwars over het meer.

De burgemeester van Sint-Genesius-Rode (woonplaats van de premier van de regering Van Rompuy Un) had actie op zijn gemeente verboden. Toch wilden we deze arme man niet in de steek laten en hebben we grens tussen Genesius-Rode en Waterloo duidelijk in de verf gezet en hebben we de grensovergang een tiental minuten bezet. We hebben zelfs gepicknicked op de grens.

Toen we vertrokken viel het me op dat de eerste geblokkeerde auto’s hun gevoelens wilden laten blijken. De eerste stak zijn middelvinger op maar de volgende chauffeurs staken hun duimen in de lucht.

De laatste actie was offensiever van aard. De Leeuw is bij uitstek een Vlaams symbool dus wilden we de leeuw van Waterloo weer Vlaams grondgebied maken.

Dankzij een uitgekiende strategie waren we onze begeleiders te slim af. Iets later sierden talrijke leeuwenvlaggen de top van de berg en werden de TAK-spandoeken uitgerold op de flank.

Even leek het er op dat de begeleidende (Vlaamse) politie dit alles gewoon zou laten gebeuren. Deze agenten waren onze actie duidelijk al de ganse dag genegen en waren er goede afspraken, ook bij de plotse bezetting van de Waterloosesteenweg. De officier van dienst gaf zelfs duidelijk de opdracht “geen arrestaties” over de walkie talkie.

Maar dan arriveerde de burgemeester van Waterloo. MR-signatuur en blijkbaar nog verzuurd over het feit dat hij egen plezierreisje naar Californie had mogen maken. Hij had nog eens een batterij lokalie Waalse flikken mee en gaf de opdracht de “ordeverstoorders” burgerlijk aan te houden. Hij vorderde hierbij zelfs de aanwezige Vlaamse politie.

Je kon duidelijk merken dat de Waalse agenten met een grijns op hun smoel de berg optrokken en de Vlaamse dik tegen hen zin. Zelfs aan de boeien kon je merken of iemand door een Vlaamse of Waalse agent was opgepakt. Blauw afgesnoerde handen betekende Waalse agent. Vuile broek van het naar beneden slepen, betekende Waalse agent.

Een dertigtal actievoerder werden administratief aangehouden maar de Vlaamse bevelvoerend officier wou er niet veel woorden aan vuilmaken en liet de bus met arrestanten gewoon terug naar Wemmel voeren. De boeien werden op de bus al losgemaakt. Kortom, de Vlaamse agenten hadden realiteitszin.

Ik heb van de ganse dag foto’s kunnen maken. Met dank aan “mijn chauffeur” Jan Jambon waren altijd met alles mee, nog voor de ordetroepen.

De foto’s staan bij meer lezen…

[foldergallery folder=”wp-content/uploads/media/verkiezingen2009/090418-tak-actiedag/” title=””]

Mijn eerste publieke campagneoptreden was aan de andere kant van onze provincie. De avondmarkt in Opdorp (Buggenhout).

Veel volk was er niet, daar was het weer ook niet naar. Ik had het geluk dat Pieter Paul Moens mee op stap ging, zo moest ik de kou niet alleen trotseren.

Een aantal mensen waren echt bemoedigend voor de N-VA. Vooral onze voorzitter Bart De Wever kan op veel sympathie rekenen.

Ik heb ook met de foorkramers zelf staan babbelen. Die mensen hebben echt last van de crisis. Markten zijn alsmaar minder in trek en op avondmarkten komen wel veel mensen, maar hun budget is nogal beperkt. Ik heb verhalen gehoord van marktkramers die niet eens hun standgeld er uit halen of maar 20 euro overhouden… De crisis zal ook daar nog huishouden tenzij we met een sterker Vlaanderen een halt aan de crisis kunnen toeroepen.

[foldergallery folder=”wp-content/uploads/media/verkiezingen2009/090417-avondmarkt-opdorp/” title=””]

Gisteren werden de nationale lijstnummers getrokken. Het is de moeite om even naar het filmpje op de site van De Standaard te kijken om te zien dat iedereen het onbelangrijk noemt, maar toch gespannen uitkijkt naar het nummer.

Ik geef toe dat ik het nummer voor N-VA, nummer vijf, bijzonder appreciëer. Lijstnummer vijf, vijfde kandidaat. Dat wordt dus nog makkelijk te onthouden: vijf op vijf.

We hebben dan ook nog eens vijf kernpunten in ons verkiezingsprogramma:

1. Een Vlaams economisch herstelplan

2. Aanvullende Vlaamse kinderbijslag

3. Aanvullende Vlaamse zorgverzekering

4. Een Vlaams inburgeringsbeleid

5. Een Vlaamse energiemaatschappij

Vijf wordt dus een mooi cijfer bij deze verkiezingen…

Voor wie de volledige lijst wil:

1. SP.A

2. PS

3. CDH

4. SLP

5. N-VA

6. Groen!

7. Vlaams Belang

8. MR

9. CD&V

10. Ecolo

11. Open VLD

12. Lijst Dedecker

Ik heb vandaag de groepsfoto’s van de kandidatendag gekregen.

Bij deze eerste foto vroeg mijn vrouw of Bart en ik broeders zijn… In zekere zin wel dus…

Ik ben ook op de foto geweest met twee jonge kerels uit Gent met wie ik graag samen campagne voer: Jeroen Lemaitre en Peter Dedecker. Jeroen vermeldde het op zijn blog al: we leken wel de tubbies. Hieronder zie je waarom we ons zo noemden:

Afgelopen zaterdag was ik te gast op het familiefeest van de N-VA van het Land Van Rhode te Merelbeke.

Gastspreker was Geert Bourgeois. Geert kan op een heel bevattelijke manier uitleggen waarom de zaken beter aangepakt worden op Vlaams niveau.

Ik moet Geert trouwens nog bedanken voor de verwelkoming die hij voor mij had: “Een welkom aan David Geens, de man die durfde neen te blijven zeggen aan de chantage van de CD&V.”

Het is natuurlijk ook leuk om steeds meer kandidaten persoonlijk te leren kennen. De echte campagne start natuurlijk pas na de paasvakantie, maar gelukkig komen we mekaar nu al volop tegen zodat we kunnen afspreken hoe we samen campagne gaan voeren.

[foldergallery folder=”wp-content/uploads/media/verkiezingen2009/090328-rhode/” title=””]

Ik ben voor mezelf begonnen een lijst aan te maken van alle gebeurtenissen in onze politiek die aantonen waarom ik ijver voor meer Vlaanderen: omdat België gewoonweg niet meer werkt.

Ik ga (voorlopig nog) niet teruggraven in het verleden, de lijst zou belachelijk lang worden.

De oogst van dit weekend:

1. Belangenconflict faciliteitenonderwijs

Een beetje achtergrondinformatie: in de faciliteitengemeenten in de Vlaamse rand hebben de franstaligen recht op basisonderwijs in het Frans. Aangezien de Vlaamse Gemeenschap verantwoordelijk is voor de materie onderwijs, worden deze scholen bekostigd door Vlaanderen.

Even terzijde, omgekeerd echter wordt het Vlaamse schooltje in Komen nog altijd niet door Wallonië betaald, dus dat is eigenlijk al een tweede punt waaraan je ziet dat België niet (meer) werkt.

De Vlaamse overheid vond echter dat als zij verantwoordelijk was, ze die verantwoordelijkheid ook ten volle wou opnemen en dat ze dus inspecties mocht sturen naar die scholen. De Franstaligen stonden meteen op hun achterste poten: Vlaanderen mag betalen, Vlaanderen mag luisteren naar hun klachten en er voor opdraaien, maar Vlaanderen mag niet controleren en bijsturen.

Om dat voor eens en altijd duidelijk vast te leggen, heeft het Vlaams Parlement in de commissie onderwijs op 13 december 2007 een ontwerp van decreet unaniem goedgekeurd. Het voorstel bevestigt de grondwettelijke bevoegdheid en verantwoordelijkheid van de Vlaamse Gemeenschap ten aanzien van het Vlaamse Franstalige basisonderwijs in de Vlaamse randgemeenten.

De Franstaligen zijn – zoals gezegd – dus niet akkoord en wat doen ze? Belangenconflicten inroepen. Er zijn er al twee gepasseerd (de eerste ingeroepen door het Franstalig Gemeenschapsparlement, tweede door de Franse Gemeenschapscommissie (Brussel)). Deze zijn gekomen en gegaan zonder overleg, want dat is niet nodig: de bevoegdheid omtrent deze materie is toch duidelijk.

Toch riep het Waals Parlement (jaja, vergeet niet dat men aan de andere kant van de taalgrens drie parlementen heeft, om hetzelfde werk te doen waar Vlaanderen er maar één voor nodig heeft; over goed bestuur gesproken dus) een belangenconflict in.

Het Waals Parlement is niet eens bevoegd voor onderwijs, dus dit is zelfs een onwettelijk belangenconflict. De Belgische overheid laat maar begaan in wat eigenlijk “toonbeeld van federale disloyauteit van de kant van de Franstaligen is” (dixit Helga Stevens).

De N-VA heeft inmiddels beslist niet meer mee te doen aan deze poppenkast en is uit het overlegcomité gestapt dat normaal nu het overleg moet begeleiden.

Best is inderdaad om gewoon nu door te bijten totdat ook dit belangenconflict is uitgezeten zodat het Vlaams Parlement dan het concreet kan stemmen.

2. Soloslim Turtelboom

Al sinds de start van de regering komt er maar geen overeenkomst tussen de Walen en de Vlamingen over het regularisatiebeleid.

Kort samengevat: de Walen willen de kraan wagenwijd opendraaien, want de meeste immigranten spreken en stemmen dus Frans.

De Vlamingen daarentegen beseffen dat Vlaanderen toch diegene is die de rekening moet betalen en dat er in quasu sprake is van een sluipende verfransing van Vlaanderen en wil hierin niet toegeven, de Open-Vld op kop in deze.

Van Rompuy, de oudere, heeft nu al een paar weken geprobeerd overleg te plegen tussen de partijen die lijnrecht tegenover mekaar staan, zonder succes.

Dus heeft minister Annemie Turtelboom een Letermke gedaan: ze heeft zelf alvast enkele criteria versoepeld voor gezinnen met kinderen die hier naar school gaan.

Versoepeld zegt u? Is dat niet tegengesteld aan wat de bedoeling is van Open-Vld?

Neen, ook Open-Vld wil niet onmenselijk zijn. Het is gewoon een politiek slimme zet. Turtelboom heeft nu eigenhandig bepaalde criteria vastgelegd en die zijn nog steeds zeer streng. Tegelijk kan ze zeggen dat ze nog niet de slechtste is.

In ieder geval, bewijs nummer twee dat België niet meer werkt en er langs Vlaamse kant gewoon een andere noodzaak is dan aan Waalse kant zodat beter ieder hun gang zouden gaan in plaats van mekaar te blokkeren.

Gisteren (zaterdag) was een absolute campagnedag.

Om 10u was het verzamelen geblazen in het PIVO in Asse voor de kandidatendag van de N-VA. We kregen eerst een zicht op de segmentatie van de kiezers (jaja, marketeers zijn altijd just around the corner, ook bij verkiezingen), wat N-VA nationaal zelf plant aan campagne (waarbij nog enkele andere kandidaten mijn bezorgdheid delen dat de provinciale folders best overal zouden gebust worden door De Post en niet door vrijwilligers), …

Daarnaast waren er infosessies over de wettelijke verplichtingen, copywriting en je persoonlijke campagne.

Beetje chaotisch waren de fotosessies. Van iedere kandidaat werden staande foto’s en portretfoto’s gemaakt. Dat ging nog redelijk vlot.

Wie echter samen met andere kandidaten op de foto wou, moest echt wel een engelengeduld hebben.

Ik ben oa met Bart De Wever op de foto gegaan nadat we beslisten wie zijn buik achter de ander mocht wegsteken.

Ik ben ook met twee bevriende kandidaten op de foto gegaan: Jeroen Lemaitre en Peter Dedecker, beide uit Gent.

’s Avonds heb ik opnieuw wat kilometers afgelegd naar de andere kant van onze provincie. In Lebbeke organiseerde JongNVA een Zang- en Kwisavond. Voor mij geen evidente combinatie aangezien ik het zangtalent heb van een gemiddelde rivierkreeft met een verkoudheid.

Maar het was leuk, ik heb me er geamuseerd.

[foldergallery folder=”wp-content/uploads/media/verkiezingen2009/090321_lebbeke/” title=””]

Ik moet wel ten dele excuses aanbieden aan de organisatie. Er was een vraag “Wat was bij de Romeinen de laatste maand van het jaar?” Als tip werd gegeven “en het is niet december”… Volgens de Lebbeekse JongNVA was het correcte antwoord februari.

Nu, dit is bediscussieerbaar en dat heb ik dan ook gedaan. In de oorspronkele kalender waren er maar tien maanden, van daar septe (7), octo (8 ), nove (9) en dece (10) -(m)ber… De tiende maand (december) was dus de laatste…

In die tienmaandige (het was een maan-kalender die de 28 dagen cyclus van de maan volgde) was maart de eerste maand.

Maar ik heb nog eens vandaag in mijn boeken wat opgezocht.

De Romeinen hebben echter snel geleerd dat een zonnejaar langer was. Lange tijd was de winter dan ook maandloos, nadien zijn januari en februari toegevoegd. Maart bleef wel nog een tijd de eerste maand van het jaar, dus er is ook een tijd geweest dat februari de laatste maand was.

Dus had de organisatie ook gelijk (moeilijke vraag dus want er bestaat nog altijd discussie over hoe de kalenders in de oudheid er hebben uitgezien; google maar eens op het internet op romeinse kalender).

Ik heb wel de kerk voor het zingen verlaten (grinnik), want het was nog een eind rijden en moest vandaag weer op tijd mijn bed uit. Ik ben dus nog wel benieuwd naar wie de kwis gewonnen heeft.

Campagne voeren is dus best wel leuk.

Gisteren op AVS, het video verslag van de persconferentie.

Vandaag is mijn campagne definitief op gang geschoten.

Ik heb deze avond samen met lijsttrekster Helga Stevens een persconferentie gegeven.

Helga gaf de inleiding:

Beste dames en heren van de pers,

Ik heb vanavond de eer om u een nieuwkomer in onze partij voor te stellen die bij de Vlaamse verkiezingen een belangrijke plaats zal innemen op de N-VA-lijst.

Nadat de CD&V ervoor had gekozen om door te gaan met de communautaire dialoog en de federale regering was er heel wat kritiek binnen de CD&V op deze houding.

Eén man, die hier vanavond naast mij zit, kwam toen heel prominent in beeld. Op zijn weblog uitte hij kritiek op de houding van de partijtop. Als gevolg daarvan werd hij ook door de VRT geïnterviewd en was hij eensklaps nationaal nieuws.

Het werd nog meer nieuws toen hij van de lokale partijtop het dringend verzoek kreeg om zijn ontslag in te dienen.

Uiteindelijk was dat niet nodig. Zoals hij hetzelf verwoordt: hij wil trouw blijven aan het gegeven woord van het ter ziele gegane kartel. Een woord aan de kiezer is een woord.

David Geens is 35 jaar en woont in Knesselare. Beroepsmatig is hij Managing Partner bij een internet hostingbedrijf.

Hij is getrouwd met Isabel Verbeke en heeft twee zonen van 6 en 4 jaar.

Vanaf zijn 18e was hij lid van de CD&V. Hij was actief als lokaal partijsecrtaris, arrondissementeel bestuurslid, lokaal jong CD&V-voorzitter en later lokaal CD&V-voorzitter in Knesselare en provinciaal bestuurslid. Momenteel is hij gemeenteraadslid en fractieleider van de Gemeentelijke VolksPartij in Knesselare.

We hebben hem met het arrondissement Gent-Eeklo dan ook de meest zichtbare plaats gegeven die mogelijk was op de lijst. Doordat ik de eerste plaats inneem op de lijst, kreeg David Geens zo de vijfde plaats op de Vlaamse lijst. Maar ik hoef u niet te vertellen dat de symbolische waarde van David Geens nog veel belangrijker is dan de plaats die hij inneemt.

Ik geef graag het woord aan David Geens en daarna aan Jan Martens, provinciaal voorzitter, om de topkandidaten op de lijst bekend te maken.

Daarna lichtte ik zelf mijn kandidatuur toe:

Ik kom op voor het Vlaams Parlement – net zoals in 2004 – maar deze keer dus bij de N-VA, op de Oost-Vlaamse lijst.

Ik heb in overleg met het N-VA-bestuur en lijsttrekster Helga Stevens de vijfde plaats aanvaard.

Zoals u misschien nog weet heb ik vorig jaar in september duidelijk mijn ongenoegen laten blijken bij de CD&V, toen ik nog lokaal voorzitter en provinciaal bestuurslid was. Ik vond en vind dat de CD&V de gedane verkiezingsbeloften totaal verbroken heeft. In de zomer kreeg ik nog een persoonlijke email van Leterme waarin hij me verzekerde dat er een staatshervorming kwam.

Toen in september duidelijk bleek dat dit niet het geval was en kartelpartner N-VA wel trouw bleef aan het gegeven woord, was voor mij de maat vol. Ik voelde me niet meer thuis bij de partij waarin ik 16 jaar actief was.

Ik heb na mijn vertrek bij CD&V grondig nagedacht en verschillende gesprekken gevoerd. Al snel bleek dat N-VA nog steeds achter de programmapunten stond die ik ook belangrijk vond.

Ik heb toen het lidmaatschap van de N-VA aanvaard en het partijbestuur duidelijk gemaakt dat ik mijn jarenlange engagement als politicus volledig met me mee nam. Verder zijn er toen geen afspraken gemaakt, maar al snel werd duidelijk dat ik me bij de N-VA echt weer thuis voelde in een partij, een gevoel dat daarvoor al langere tijd subtiel was weggesijpeld bij mijn vorige partij.

Om de partij beter te leren kennen en te helpen, heb ik me toen kandidaat gesteld om gecoöpteerd te worden in het arrondissementeel bestuur, wat door dat bestuur unaniem is aanvaard.

Bij de lijstvorming heb ik mijn belofte willen nakomen om mij volledig in te zetten voor de partij en het programma waar ik trouw wil aan blijven. Aangezien ik zelf al jaren voorstander ben van meer Vlaanderen en meer Europa en België een verouderde, inefficiënte en overbodige structuur vind, heb ik me kandidaat gesteld.

Het N-VA-bestuur en de leden hebben me inmiddels duidelijk laten voelen dat rechtlijnigheid en trouw aan het gegeven woord wel degelijk hard geapprecieerd worden bij een politicus, zeker in een tijd waar partijen verkiezingsbeloften als een vodje papier beschouwen.

Ik ben inmiddels bij sommige N-VA-afdelingen en bevriende organisaties op bezoek geweest en overal merk ik de appreciatie voor het gegeven woord en het vasthouden daaraan. Vorige week was ik nog te gast bij N-VA Gent en de leden hebben duidelijk laten blijken dat ik van harte welkom ben in de partij.

Daarom heb ik ook dankbaar en met enige trots de vijfde plaats op de Oost-Vlaamse lijst aanvaard. Ik ben blij met deze kans en heb er echt zin in om voluit campagne te voeren samen met onze lijsttrekster Helga Stevens en de andere kandidaten waarmee we een sterke lijst hebben gevormd.

Mijn campagne zal vooral in het teken staan van trouw blijven aan het gegeven woord. We kiezen duidelijk voor Vlaanderen, dat recent al verschillende heeft bewezen beter te kunnen besturen dan het non-beleid op federaal niveau.

Mijn campagnefoto is ook klaar, dankzij fotograaf Filip Santens. Voortaan gebruik ik deze foto op mijn blog (zie nieuwe foto aan de zijkant).

Ik moet toegeven dat ik blij ben met mijn vijfde plaats. Het is een mooie waardering voor mijn inzet en vooral voor het feit dat ik heb vastgehouden aan mijn mening.

[foldergallery folder=”wp-content/uploads/media/2009/090319persconferentie/” title=””]