David Geens – De kunst van het mogelijke

Soms zijn kleine emails nog de leukste…

Met een kort berichtje heb ik deze week vernomen dat ik vorige week tijdens de Oost-Vlaamse bestuursverkiezingen binnen de CD&V verkozen ben in het provinciaal bestuur.

Met de geboorte van de kindjes had ik mijn politiek engagement gedurende enkele jaren beperkt tot quasi puur gemeentelijk en een beetje regionaal, maar nu ben ik toch opgetogen dat ik me kan inzetten voor de partijwerking in de ganse provincie.

Gisteren een mini-uitstapje gemaakt naar Brugge: het chocolade museum.

Ik leef half op choco(lade) – zoals iedere normale IT’er, denk ik – dus was het eens leerrijk om de geschiedenis van chocola te leren kennen. Van kruidendrankje tot lekkernij, om de tentoonstelling samen te vatten.

Echt een aanrader: in de Wijnzakstraat, een zijstraat van het jan Van Eyckplein.

Mis zeker de demo niet waar je op 10 minuten leert hoe je volgend jaar zelf je chocolade paaseieren kan maken (en wees geduldiggenoeg om op het einde te kunnen proeven).

Daarna zijn we afgezakt naar Damme om te genieten van de pittoreske sfeer daar. Aangezien het net na de middag was, wilden we een hapje eten.

De Sint-Pietershoeve aan de Damse Vaart leek ons prima om te kunnen genieten, van uitzicht en an het eten. Was dat een tegenvaller.

Laat ik hier gewoon simpel in zijn: blijf er weg tenzij je graag lang wacht, afgesnauwd wordt en slecht wil eten.

Zelfs met een restaurant op een toeristische topdag dat slechts voor een kwart gevuld is, wilde ik toch het risico nemen omdat er één ding wel geweldig is: het uitzicht op de Damse vaart.

Maar als je 20 minuten moet wachten voor men de moeite doet achter de toog uit te komen en je dan nog onbeleefd wordt behandeld omdat je vraagt om te komen, dan zit de service echt op het nulpunt. Ik heb nog aangeboden dat als het te veel werk was, dat men ons een collega kon aanraden verderop, maar die opmerking werd al helemaal verkeerd opgenomen.

De kwaliteit van het eten was ook om te janken. Ik heb in geen 15 jaar zo slecht gegeten. Gisteren is de oudste mens van België gestorven, maar ook de oudste kip, want die zat in mijn koninginnehapje. Zo’n taai beeste, ik had er medelijden mee en heb er dan ook na drie happen niet meer van door mijn strot gekregen.

Trouwens, vol-au-vent die naar vis ruikt, altijd al verdacht…

Neen, dit is een plaats waar voor gewaarschuwd moet worden…

Vandaag is een dag dat ik me moeilijk kan concentreren, mijn gedachten meer ronddwalen op de strooiweide in Lochristi dan dat ze bij mij horen…

Het is vandaag twee jaar geleden – is het nog maar twee jaar? het gemis doet het zoveel langer lijken – dat mijn beste vriend Joris is overleden, na een slepende ziekte die hem meer dan welkom was…

Joris was op zijn zachts gezegd een rare kerel; hij zou nu glimlachen bij het compliment want voor hem was abnormaal zijn de norm.

Ik herinner me nog altijd de eerste keer dat ik hem zeg. Ik was toen manager bij Artcom en we hadden net beslist om onze eerste werknemer aan te trekken, als webmaster. Joris was één van de sollicitanten. En als een sollicitant uit de gruize massa moet opvallen, wel, dat was Joris goed gelukt. Half lang haar, grote en extreem magere kerel, in een uniform van Securitas. Waarvoor hij zich excuseerde, want hij moest na het gesprek nog vertrekken naar zijn job als nachtwaker. Maar computer sen vooral het internet was zijn grote hobby en zijn gedrevenheid ging steil omhoog naarmate hij zijn gezapig Gents accent minder onder controle hield.

Uiteindelijk ging de keuze tussen Joris en een pas afgestudeerde informaticus. Het is Joris geworden en ik heb het me raar maar waar dikwijls beklaagd, maar nooit spijt van gehad.

Want Joris was, zoals reeds gezegd, raar en moeilijk, maar getalenteerd en gedreven. Een combinatie die mij ook nogal eens verweten werd en wordt…

Misschien is het daarom dat we nachten konden samenwerken, urenlang alle mogelijke opties uitwerken en dingen bouwen die in die jaren nog niet gebouwd waren. En dat we ook ruzie konden maken, waarbij ik meerdere malen Joris letterlijk buitensmeet.

En toch… Zelfs na Artcom, wie liep ik weer tegen het lijf in mijn volgend project? Joris natuurlijk, zonder dat het gepland was, maar duidelijk wel voorbestemd. Een vriendschap gebaseerd op wederzijds respect. Ik bleek trouwens één van de weinigen te zijn die met Joris kon omgaan en waarmee Joris op zijn beurt kon omgaan.

Op zijn zachts gezegd een rare vriendschap, maar wel een hechte vriendschap zoals ik er nog niet te veel heb meegemaakt.

Joris was dan geniaal in zijn werk, als moeilijk karakter wilde het hem prive minder voor de wind gaan en zijn koppigheid – die quasi geen gelijke kent, ook mijn koppigheid niet – heeft hem letterlijk levensmoe gemaakt. Ik heb ooit vanuit het ziekenhuis zelf een reddingsoperatie op getouw gezet omdat hij een zelfmoordpoging aan het ondernemen was. Hij heeft toen geluk (in zijn ogen pech) gehad dat ik zelfs vanuit het ziekenhuis om middernacht nog mijn email las. Anders was zijn zelfmoordemail pas ’s anderendaags – zoals bedoeld – ontdekt…

Toen hij het vonnis kreeg een hartkwaal te hebben, is dat zijn kans geweest om te ontsnappen. Hij koos ervoor geen behandeling te krijgen en heeft zoch losgemaakt van de wereld. Hoezeer het me nog altijd pijn doet om hem los te laten, ik weet dat hij nu gelukkiger is dan zijn laatste anderhalf jaar.

Ze zeggen altijd dat iemand leeft zolang hij herinnerd wordt. Ik ben er zeker van dat Joris, die meer op het internet leefde dan in de echte wereld, het verdient om niet enkel in mijn hoofd herinnerd te worden, maar ook in de bits en bytes op dit internet. De mensen die hem online gekend hebben, zullen aan dit berichtje genoeg hebben om nog eens aan Ophidia te denken…

Smetje, vergeten ben je nog niet…

Deze zomer is er eentje van het culinaire genot in ons gezinnetje. Nu de kindjes wat groter worden en het iets beter verdragen dat er iemand anders dan mama en papa op hun letten, kunnen Isabel en ik eens wat vaker de deur uit om onze smaakpapillen te laten verwennen.

Dit weekend was het recht in de roos bij Alain Meessen in Oedelem.

Wie houdt van echt lekker tafelen, openstaat voor combinaties van tientallen ingrediënten in één gerecht, waarbij ieder ingrediënt soms zo supersubtiel wordt in ondergebracht, wie daarbij graag een bijzondere wijnkeuze kan appreciëren, die kunnen we aanraden om bij Petra en Alain te gaan eten.

Kies dan in één klap voor het verrassingsmenu met aangepaste wijnen. Pure verwennerij is dat…

Na een apéritif maison op het gezellige terras met aperitiefhapjes die eigenlijk door de naam “hapjes” oneer worden aangedaan, hebben wij kunnen genieten van gebakkenganzenlever met perzik en munt. Ganzenlever staat er vast op het verrassingsmenu en mag terecht één van Alains specialiteiten genoemd worden. Geen kant-en-klare fois-gras, maar huisbereid met een eigen kruidenmix en iedere keer verrassend met andere smaakcombinaties.

Er was ook een kreeftenmenu deze keer en het was duidelijk dus kreeftenmaand. Ons tussengerecht was een heerlijke combinatie van stukjes kreeft.

Het volgend gerechtje was er eentje met slibtongetjes die gewoon gesmolten zijn op mijn tong.

En het hoofdgerecht: een spiesje van kwartel met warme groentjes.

Het dessert: dat verklap ik niet; een verrassingsmenu moet een verrassing blijven.

Voor wie echt culinair wil genieten: Bruggestraat 259 in Oedelem.

Artikel in Gastronomen.net: klik hier

Sinds kort wilde ik mijn honger naar informatie opvullen door iets wat niet van een beeldscherm afstraalt en het milieu op andere wijze dan grijze stroom verbruikend.

Daarom nam ik een testabonnement op De Standaard voor 25 euro.

Daar dit niet van een leien dakje gelopen is, wilde ik mijn bezorgdheid melden aan Corelio:

Beste Standaard,

In juni maakte ik gebruik van jullie aanbod om De Standaard gedurende een maand uit te proberen voor 25 euro.

Ik ben blij dat hoewel ik eerst dacht onmiddellijk voor een kwartaal- of zelfs jaaraanbod te gaan, ik mij bedacht heb en mij eens niet als de impulsiefgedragende consument – die instant bevrediging kan vinden via online aankopen – heb gedragen, maar als voorzichtige huisvader die zowel de financiële lokker als het feit dat er slechts maximaal 25 euro kon verloren gaan heb weten te appreciëren.

We zijn een paar weken verder, tijd dus voor enige conclusies en bezorgdheden die ik graag met u wil delen:

– de opstart van het abonnement was geen voldoening aan mijn normale instantbevrediging van internetaankopen. Het heeft meer dan een week geduurd voor de eerste krant in mijn bus viel. Maar soit, dat maakte het als een onverwacht cadeautje en aangename verrassing, daar waar ik bekend sta als moeilijk te verrassen persoon.

– de inhoud van de ontvangen kranten was geheel naar mijn smaak. Ik lees meerdere kranten en De Standaard is een welgekome aanvulling met analyses en achtergrondinformatie die “mijn” andere kranten mij niet bieden. De andere kranten hebben andere pluspunten en één verschil valt enorm op: de regionale pagina’s kan u beter uit De Standaard weglaten; ze vervullen er weinig nut buiten het vullen zelf.

– des te jammerlijker is het dat de bezorging van uw krant zo mankt loopt. De opstart was al vertraagd, maar regelmatig heb ik nu een gat in mijn achtergrondcultuur doordat ik op bepaalde dagen geen krant ontving. Ik heb mij eens de moeite getroost om dit via jullie online systeem te melden zodat ik één dag verlenging van mijn abonnement bekwam. Deze week is het echter de spuitgaten uitgelopen: enkel gisteren heb ik een krant ontvangen. Ik moet echter een heerlijk dikke weekendkrant missen en enkel online kan ik lezen over de echte vorderingen van koninklijk loodgieter Dehaene.

Kortom, ik heb moeite met het maken van een eindconclusie. Mijn geestelijk absorptievermogen stelt mij schromelijk in gebreke indien ik zou verzaken aan een permanent abonnement op De Standaard. Doch mijn financiëel adviseur, in het dagelijks leven tevens mijn echtgenote, verklaart dit als een onheuse investering, wegens de gebrekkige oplevering.

Kan u mij uit de nood helpen? Een betere bezorging die ik graag bewezen zou zien, zou mij zondermeer kunnen overtuigen van het bevestigen van het dagelijks genoegen De Standaard te lezen.

Hopend op een positief antwoord,

Teken ik,

Met vriendelijke groeten,

David Geens

Ik kijk uit naar een antwoord.

Amai, vandaag zou de eerste dag van de zomer moeten zijn, maar daar heb ik weinig van gemerkt.

Vanavond op weg naar huis plots al een stortvlaag gekregen waarbij iedereen zwaar in de remmen ging en dan nog niet zo lang thuis toen er boven Knesselare toch weer eens de hemelsluizen werden opengetrokken.

We wonen vlak aan een verkeersplatteau en spijtig genoeg is de duiker daar verstopt geraakt doordat men met een kunstgreep onze buren indertijd aangesloten hebben op de riolering (ze waren hen vergeten, alles was al dichtgegooid en pas na het volstorten van de oude riolering kwam de farce uit).

Blijkbaar heeft men toen snel snel een bypass gemaakt en sindsdien verstopt dat ding dus regelmatig.

Altijd boeiend om te zien hoe hoog het water komt…

Thuis werken we veel met pictogrammen om structuur te brengen in het leven van onze autistische zoontjes.

Aangezien het leven van zulke twee kleine kereltjes constant verandert maar ook de wereld rondom ons, is het soms de ogen open houden voor nieuwe pictogrammen.

Vandaag kreeg ik deze te pakken…

Rarara voor welke begrip dit de picto is… 😉

Vier jaar en één dag teruggaan in de tijd: het is nog steeds in mijn geheugen gegrift als de dag van gisteren.

Ik zal net zoals zovele papa’s nooit het moment vergeten dat mijn eerste kindje in mijn armen lag. Gelukkig hadden we een grote verloskamer, anders was er plek te weinig geweest voor de enorme trots die ik voelde als papa.

Vier jaar later is het dan ook met volle teugen genieten als ik Laurens zie genieten op zijn eerste echte verjaardagsfeestje.

Sinds vorig jaar gaat hij naar “De Zonnewijzer”, een afdeling van het stedelijk onderwijs met slechts twee kleuterklasjes die zich heel speciaal richten op kleuters met autismespectrumstoornissen. Dus was het nu zijn eerste verjaardag die hij samen met zijn klasgenootjes en vriendjes kon vieren.

Als locatie hadden we de binnenspeelstad Play Beach gekozen, een plek waar de kinderen naar hartelust kunnen ravotten.

En geravot hebben ze…