David Geens – De kunst van het mogelijke

Voor wie het gevolgd heeft en zich nog herinnert: in september heb ik openlijk kritiek geuit op het beleid van Leterme en de CD&V. Toen werd prompt om mijn ontslag gevraagd. Dit heeft uw kranten en nieuwsuitzendingen gehaald. Daarom ook dat ik u van het verdere verloop op de hoogte houd.

Na talrijke gesprekken met de N-VA, heb ik reeds enige tijd besloten om de CD&V de rug toe te keren om de redenen vermeld in mijn <%media(20081026-ontslag CD&V.pdf|ontslagbrief)%>. Ik kan mij niet meer verzoenen met de idee dat ik deel uitmaak van een organisatie die een beleid vormt tegen de Vlamingen.

De overstap naar N-VA betreft een logische keuze. Ik ben altijd al enorme voorstander geweest van het kartel en ik ben voor meer Vlaanderen. N-VA is de partij waar ik mij het meest kan in terugvinden wat standpunten betreft.

Ik ben inmiddels lid van N-VA en in overleg met het partijbestuur zal ik de komende weken en maanden me binnen de partijstructuren engageren voor een lokale werking van de N-VA, maar tevens me inzetten op andere niveaus, met het oog op de Vlaamse verkiezingen om dan een sterk resultaat voor de partij én voor Vlaanderen neer te zetten.

De komende weken zal ik alvast de partij beter leren kennen, andere mensen leren kennen en nog veel gesprekken voeren om vanuit een goede samenwerking verder aan de weg te kunnen timmeren.

Ik vond het echter inmiddels tijd om met dit vernieuwde engagement naar buiten te komen.

Er zijn van die dagen dat je super aangenaam verrast kan worden door je kinderen…

Dit weekend merkte ik dat ze mijn bureau versierd hadden met een tekening die Laurens blijkbaar vorig schooljaar nog had gemaakt.

Ik vind het een superleuke tekening. Op zijn niveau is ze best wel gelijkend: type kapsel, mijn brilletje, het feit dat ik vaak een das draag…

Ook leuk is dat hij op deze tekening perse zelf zijn naam wilde schrijven…

Da’s een tekening die lang zal blijven hangen…

Grappig… Nu ja grappig.

Ik las vorige week op de Site van Smart Business Strategies dat Dell (en HP) de gelukkigste klanten hebben. En dat terwijl ik net het omgekeerde meemaakte bij Dell.

Vanmorgen stuurde ik een mail aan mijn account manager bij Dell:

Beste ****,

Nog steeds geen nieuws…

Laat ons afspreken dat als ik woensdag geen oplossing heb, ik Dell officieel in gebreke stel op basis van het 3 years next business day support programma dat ik betaald heb en niet nageleefd wordt plus dat ik betaald heb voor een onderdeel dat ik niet heb.

Met vriendelijke groeten,

David

En plots kwam het verlossende antwoord: “wellicht kunt u nogmaals contact opnemen met onze technische dienst?”.

Hmz, die ene kerel bij de support had me al eerder accuraat te woord gestaan, dus ik vraag expliciet achter hem. Hieronder vindt u de log van de chatsessie. Ik heb de namen en cases uitgevinkt, ik wil niemands privacy ongevraagd schenden.

En nu dus maar hopen dat het morgen inderdaad in orde is…

En wederom is het dus bewezen dat IT’ers best wel diegene zijn die oplossingsgericht denken. En dat zeg ik terwijl ik zelf een IT’er ben die nu binnen Nucleus de sales doet.

Zucht (nogmaals)…

Wat denkt u nu bij bovenstaande foto?

Nieuwe kunst? Iets dat in het museum voor hedendaagse kunst staat?

Daarbij de beschrijving van Jan Hoet: “De WC staat symbool voor het leven. Het leven is echt zoals een grote WC pot: een heleboel shit die doorgespoeld wordt, maar na het doorspoelen blijf je met een voldaan gevoel zitten. Het gat in de haag geeft de kijk op de wereld. Vanop je gemak de wereld inkijken, symboliseert de blik van de kunstenaar op de wereld. Het feit dat de WC niet aangesloten is, legt de nadruk op de kijk op de wereld. De kunstenaar kijkt duidelijk liever naar de wereld dan er op te kakken.”

Niks van dit alles. We zijn gewoon volop bezig om de WC op het gelijkvloers opnieuw in te richten. Vandaag plafond schilderen en morgen faiences hangen.

Faiences die we trouwens vorig jaar in oktober bij Botha in Aalter besteld hebben en die reeds 4 maal beloofd waren. Nu pas, na een dreigfax met een claim tot schadevergoeding, kunnen ze binnen de week geleverd worden. Als ik dan bedenk dat ik klanten heb die reeds een uur nadat ze iets besteld hebben, al bellen om te vragen wanneer het klaar zal zijn… zucht…

En nu maar hopen dat de kids zien dat er geen WC meer is 😆

Het was afgelopen zondag een beetje rennen. Laat vertrokken, hopeloos vloekend op het verkeer op de E17, nog erger vloekend op het feit dat de afrit die we moesten hebben afgesloten is en helemaal razend om de zoveelste wegenwerken zonder degelijke wegomleidingsbordjes tegen te komen.

Maar soit, de stress verdween bij het binnenrijden van Bazel. Niet voor niks is dit dorpje tweede geworden in de wedstrijd “Mooiste Dorp van Vlaanderen“.

En op dat mooie dorpsplein, ligt een mooie pracht verscholen achter de gevel van ’t Hofke van Bazel.

We hadden geluk nog op tijd te zijn om van de ondergaande zon te genieten in de tuin, met een glas cava en overheerlijke amuses gueules.

Het degustatiemenu was uitmuntend. De bediening was superbe. Je vraagt je af of dit restaurant niet op weg is naar een ster.

Om je een idee te geven van hoe de chef Peter Dudink (raar, ik peins dat de dag nadat wij er gegeten hebben, de chef er vertrokken is: hij staat inmiddels niet meer als chef vermeld op de site) goochelt met ingrediënten:

Cannelloni en tartare van Ierse ossenhaas met gemarineerde langoustine uit Guilvenec, samenspel van gele en rode watermeloen, flinterdunne crostini met gedroogde zwarte olijf en Parmezaanse kaas

***

Canadese wilde Sockeye zalm met Buchot mosselen, mousseline van doperwten met munt, salardaise van Belle de Fontenay aardappel en schuimende jus

van schelpdieren met basilicum

***

Sorbet van abrikozen met z’n chutney, wolkje van Gin tonic, Griekse yoghurt en gesuikerde lavendel

***

Filet van jonge eend met crunch van zuurdesembrood, gekonfijte ganzenlever, zalf van jonge wortel en sinaasappel, jus met zomertruffel

***

Proeverij van enkele ambachtelijk gerijpte hoevekazen met begeleidende garnituren

***

Degustatie van frambozen, crème van mascarpone en citroengras, sorbet van framboos met ijzerkruid, karamelkrokantjes van witte chocolade

Hemels…

Leuk aan ’t Hofke van Bazel is dat ze hun terras gezellig is ingericht als bar-fumoir.

Ik had voor mezelf een El Credito Maduro Robusto mee. Eén van de dikste en langste sigaren die ik tot nu toe gerookt heb.

Een sigaar gemaakt volgens Cubaanse traditie maar een filler van Dominicaanse en Nicaraguaanse tabak.

Qua smaak deed ze mij eerder Dominicaans aan. Zoet, gelijkmatig rokend, zonder pittige uitsprongen. Veel sigaar voor 8,30 €. Maar geen uitschieter. Eigenlijk wel een goeie sigaar om after dinner te roken, vergezeld van een lekkere cognac. Durf er gerust een degelijke cognac bij te nemen. Deze El Credito is niet van het type sigaar dat de cognac gaat overklassen, dus er mag gerust wat pit in de cognac zelf zitten.

Leuk weetje: deze sigaar wordt gemaakt in Little Havana, de wijk van Cubaanse vluchtelingen in Miama. Ondanks het feit dat in 1999 het merk werd opgekocht door Swedish Match, kan je de fabriek nog altijd terugvinden in Little Havana.

Als manager van een IT-bedrijf weet ik dat alles in onze sector bliksemsnel verandert. De nieuwe technologieën worden ons enigszins opgedrongen, ten einde een verkoop aan te zwengelen.

Daarom verwondert het me niet dat je van twee jaar oude onderdelen soms moeilijk nog wisselstukken vindt.

Maar wat Dell nu gepresteerd heeft, tart werkelijk alle verbeelding.

Op 8 juni 2008 bestel ik een nieuwe laptop. Ik had een aantal speciale vereisten, waaronder een fingerprintreader omwille van de veiligheid als ik mijn laptop zou verliezen en een 3G/HSPDA modem ingebouwd omdat een laptop bij mij echt mobiel moet zijn. Ik wil in noodgevallen snel en makkelijk het internet opkunnen.

Dus Dell stelt een custom order van een Dell Precision M4300 voor.

10 dagen later wordt mijn custom order mooi geleverd. Op zich niks mis, maar er was “iets”. Ik kon er ondanks mijn ervaring mijn vinger niet opleggen, maar het was precies een maandagmorgenmodelleke…

De diagnostics toonde niks abnormaal, maar de machine was abnormaal traag, onstabiel en bovenal, als ik met korte mouwen werkte, kreeg ik elektrisch stroomverlies te voelen.

Na eerst een geaarde voeding gekregen te hebben (we zijn dus al drie weken verder), was het een week later helemaal gedaan. Na een reeks blue screens, bootte het ding niet meer. Ook niet meer van een windows setup cdrom, dus echt wel iets ernstig mis.

Na wat heen en weer gemail, besliste Dell me gewoon een nieuwe te sturen. Super toch?

Weer 10 dagen gewacht en ja, nieuwe laptop. Weliswaar met een vista cdrom en een vista sticker, maar gelukkig met XP preloaded op de harddisk.

Maar aangezien er nu een lang weekend begon, wou ik mijn mobiel internet eens terug opzetten. Simkaartje in het juiste sleufje en dan maar zoeken, maar dat mobile internet programmaatje niet te vinden.

Vrij snel er aan gedacht om in de bios te gaan kijken: cellular device not installed. Er zit dus geen HSPDA modem ingebouwd.

Na rondbellen en doorschakelingen, had Dell echt een leuk antwoord. Deze HSPDA modemkaartjes worden niet meer gemaakt, ze hebben er geen meer en dus was het toestel maar zonder geleverd.

Jamaar, ik heb daar 135 euro voor betaald. Ah ja, dan betalen we u die terug.

Jamaar neen, ik heb nu niks meer aan deze laptop, ik moet mobiel kunnen werken.

Men ging na lang aandringen binnen Dell een memo rondsturen om na te gaan of er nog ergens zo’n kaart rondslingert.

Kortom, een laptop van midden juni kan bepaalde wisselstukken al niet meer krijgen midden augustus. Op twee maand tijd kan Dell dus niet meer instaan voor de contractuele garantie.

Ik hoop maar dat Dell hier geen steekspel van maakt, want zonder twijfel zijn ze contractueel serieus in de fout. Ze kunnen duidelijk de 3 years warranty niet waarmaken die ik als extra had aangekocht. Volgens mij kan het gewoon niet. Een firma als Dell die geen spareparts aanlegt, ik geloof het niet. U wel?

En anders bezorgen ze me maar een Dell M4400: die heeft standaard een HSPDA minikaart, hopelijk hebben ze genoeg van die kaarten in voorraad…

OK, het is echt geen mode meer, maar sinds een tijdje heb ik naast wijn en spirituals degusteren, er nog iets bij om te degusteren: sigaren.

Ik heb nooit eerder gerookt en en sigaret zegt me nog altijd niks, maar een goeie sigaar op een zonnig terasje of na een lekker etentje: ik zou het niet meer willen missen.

Ik heb wel ontdekt dat er nog heel wat mensen zijn die een goeie sigaar weten te appreciëren; ik moet al maar enkel naar mijn collega’s kijken om te zien dat we best na een drukke werkweek het wel eens aangenaam vinden een goeie sigaar te roken.

Een topper die ik dit weekend ontdekt heb, is de Juan López Selección No. 2, een robusto (een korte maar dikke sigaar).

Men mag zeggen wat men wil, ik ben het eens met de stelregel dat hoe dikker een sigaar is, des te meer proef je de zachte smaak van de volle tabak.

Misschien omdat ik nog maar een beginneling ben, maar ik hou van zachte smaken. Daarom ben ik lange tijd niet zo’n voorstander geweest van Cubaanse sigaren omdat ik dacht dat dat zware rakkers zouden zijn.

Niet dus en de robusto van Juan Lopez is echt een sigaar waarmee je niet verlegen moet zijn als je je in gezelschap van doorwinterde sigarenrokers bevindt. Het is een sigaar met een zachte smaak en fantastische geur. Het eerste deel proef je een peper en citroensmaak, iets aparts, maar zonder dat het overheerst of de smaak bederft.

Naar het einde toe verdwijnt die smaak en krijg je met een zachte overgang een zoete smaak in de mond.

Ik heb hier een Duitse Asbach Uralt bij gedronken, omdat dit een zachte cognac is (ok ok, het is geen cognac, net zoals cava geen champagne is). Lekker en een fantastisch duo.

Specificaties:

Oorsprong: Cuba

Formaat: Robusto

Lengte: 124mm

Cepo: 50 (19,84mm)

Gewicht: 11,66gr

In De Standaard van 3 juni 2008 werd een kort artikel geschreven over de gebrekkige participatie in het Vlaams onderwijs.

‘Weinig effect participatiedecreet’

BRUSSEL – Volgens het katholiek onderwijs schiet het participatiedecreet zijn doel voorbij.

Het participatiedecreet, dat op initiatief van de vorige minister van Onderwijs, Marleen Vanderpoorten (Open VLD), in 2004 van kracht werd, heeft niet tot meer participatie geleid.

Dat antwoordden zeven op de tien directeurs van katholieke scholen in een rondvraag van de koepel van het katholiek onderwijs (VSKO). Ook zijn er in de bevraagde scholen over het algemeen weinig kandidaten voor de pedagogische raad, leerlingenraad, ouderraad en schoolraad. Hoewel die laatste raad door de invoering van het decreet verplicht is, heeft tien procent van de basisscholen en drie procent van de secundaire scholen geen schoolraad. Het participatiedecreet van de liberale minister heeft nooit op de steun van de katholieke onderwijskoepel kunnen rekenen. Vooral het formele karakter van alle raden en procedures werd als een verstikking van het vrije schoolklimaat gezien. Vandaar ook dat de negatieve reacties van de directeurs vier jaar later niet echt als een verrassing komen.

Als beleidsconclusies uit de rondvraag onthoudt het VSKO dat het participatiedecreet vereenvoudigd zou moeten worden en dat het schoolbestuur, dat achter de schermen een belangrijke rol speelt, beter deel zou uitmaken van de schoolraad. (pl)

Aangezien het hier over het katholiek onderwijs ging, voelde ik mij genoodzaakt een lezersbrief naar De Standaard te sturen, die vandaag gepubliceerd werd:

Participatie

Uit uw artikel blijkt dat de participatie geen hoge toppen scheert in het onderwijs, ook de decretaal verplichte participatieraad zelf ontbreekt vaak (DS 3 juni).

Het is echter zo dat vele schooldirecties niet meewerken bij de oprichting hiervan. Soms zelfs ontmoedigen of tegenwerken. Zo ook in het Gents Stedelijk Onderwijs, waar bewust gezorgd wordt voor een ontradingseffect. Voor tweeverdienende ouders die zich vrijwillig willen inzetten, is het quasi onmogelijk om zich op wisselende momenten overdag vrij te maken voor vergaderingen. Daardoor zijn het aantal kandidaten beperkt. In Gent is dat voldoende reden om de raad niet te installeren, hoewel het decreet duidelijk stelt dat het ontbreken van bepaalde kandidaturen, geen reden mag zijn tot niet-oprichting indien er ook maar één andere kandidaat is.

Naar wat ik verneem is dit op vele plaatsen net hetzelfde: directies staan niet te springen om die ‘ouders-bemoeials’ binnen te halen.

David Geens (Knesselare)

Wie op deze blog terugzoekt naar artikels over het Gentse Stedelijke Onderwijs zal in meer detail kunnen lezen wat ik bedoel.

Er is geen enkele onderwijsvorm dan het stedelijk/gemeentelijk onderwijs waar de inrichtende/betalende macht zo dicht op het schoolbeleid zit. In stedelijk onderwijs is er zelfs een schepen van Onderwijs, die daadwerkelijk mee over de schouder van de directie kijkt. In het katholiek onderwijs is er de Guimardstraat, maar die zit redelijk ver af. Weinig katholieke scholen hebben nog een priester of monnik aan het hoofd staan. In het Gemeenschapsonderwijs krioelt het van de “regeltjes van Brussel”, maar da’s op papier.

Dus naar mijn mening is er ook geen enkele andere type onderwijs dan het stedelijk onderwijs zo afkerig van participatie. De directies hebben al genoeg af te rekenen met de politieke bemoeials en de politieke bestuurders geven meestal blijk van weinig inspraak.

Ik vraag me dus af of die percentages van ontbrekende participatieraden in het stedelijk onderwijs niet hoger zijn dan 10%…

Iedere ouder wil en moet er af en toe eens tussenuit, nietwaar?

Dat geldt dus ook voor Isabel en mij. Omdat babysits zelf ouder worden en meer studietaken krijgen en zo, moeten wij dringend op zoek naar nieuwe babysits die af en toe eens op onze twee jongens wil komen oppassen.

Laurens en Lucas zijn vijf en drie jaar, dus leuke speelse kleuters. Meestal gaat het om een avond, meestal op een vrijdag- of zaterdagavond. In principe is blijven slapen niet nodig. Indien nodig, kunnen we komen oppikken en nadien terug thuis brengen.

Interesse of ken je iemand? Stuur gerust een mailtje en we spreken eens af om mekaar beter te leren kennen.

Soms krijg ik deze vraag wel eens, als de vraagsteller me goed genoeg kent of genoeg durf heeft om te beseffen dat er niks verkeerd is aan die vraag. Dat zijn publieke gegevens en daar komt geen geheimzinnigheid aan te pas. Daarom ook dat ik elk jaar gerust de afrekening durf publiceren.

Dit jaar heb ik in totaal 12 vergaderingen gehad: 9 gemeenteraadszittingen (de eerste was ik immers niet welkom en in juli was ik op vakantie) en 3 keer financiële commissie (begroting 2007, rekening 2006 en begrotingswijziging 2007).

Dus dat is bruto 12 x 175€ = 2.100€.

Netto hou ik daar met twee kinderen ten laste (waarvan eentje mindervalide) 1315,64€ van over.

Aangezien we in de fractie de afspraak hebben 1/11de van het brutobedrag door te storten aan de partijkas (vooral om activiteiten te betalen en een kas voor de verkiezingen op te bouwen), schiet daar bij mij nog 1315,64€ – 190€ = 1125,64€ van over.

Veel of weinig? Dat moet eenieder voor zichzelf uitmaken. Een groene oppositiecollega vindt het te veel. Ik twijfel er niet aan dat de brave man het bedrag gewetensvol doorstort aan een goed doel.

Ik weet dat ik voor iedere gemeenteraad minstens één dag (vaak twee dagen) niet kan werken (als fractieleider ga ik de dossiers kopiëren, inscannen en vooral inhoudelijk voorbereiden en alles uitpluizen). Voor financiële commissies zijn dat vaak nog meer dagen.

Ik weet dus voor mezelf dat ik op financiëel vlak beter af zou zijn zonder een politiek mandaat.

Maar wie het voor het geld doet, valt vroeg of laat door de mand. Alleen wie gedreven is om via politiek onze maatschappij een stukje beter te helpen maken, houdt de inspanningen vol.

Maar ook dat moet ieder voor zich uitmaken, ik heb alvast open kaart gespeeld.