David Geens – De kunst van het mogelijke

Iedere keer als ik De Morgen lees, ben ik kwaad. Die linkse nonsens die je daar leest, wie gelooft die mensen nog.

De Morgen is geen journalistiek meer, maar een propagandamiddel die een forum biedt aan linkse rakkers zoals Tom Lanoye maar ook aan Lucas Catherine.

Klik maar op zijn naam om te ontdekken wie hij is.

Dit weekend publiceerde hij ook weer een opiniestuk over Egypte, maar zijn conclusie gaat helemaal niet over Egypte:

Een gemiddelde Vlaming zou, als je naar zijn sociaal programma kijkt, stukken meer schrik moeten hebben van Bart De Wever, dan een Egyptenaar van de Moslimbroeders.

Als er min of meer eerlijke verkiezingen komen in Egypte, vrees ik dan ook dat de broederschap een groter stemmenpercentage zal halen dan de N-VA hier. In beide gevallen voor mij geen reden om te juichen. […]

Een gemiddelde Vlaming zou, als je naar zijn sociaal programma kijkt, stukken meer schrik moeten hebben van Bart De Wever, dan een Egyptenaar van de Moslimbroeders.

Is het u al opgevallen hoe tolerant links is ten aanzien van migranten en moslims? Het is niet voor niks dat de socialisten en de groenen de immigratie ongebreideld willen toelaten. Het is niet voor niks dat het Centrum voor Racismebestrijding altijd op de bres springt als er (rechtse) ‘racismepraat” is, maar amper optreedt tegen Shariagespuis die ons allemaal de kanker toewensen.

Bovenstaand stuk toont ook duidelijk aan hoe links denkt: liever allemaal moslim dan Vlaming. Terrorisme en guerilla hebben als kenmerk dat de aanvallen van binnenuit komen. Wij moeten inderdaad geen schrik hebben van bomaanslagen, maar wel van de constante aanslagen op onze democratie vanuit de linker binnenhoek zelf.

Daarom is mijn conclusie ook simpel: de gemiddelde Vlaming zou beter schrik hebben van een socialist of

Vorig jaar regende het enorm op 11 en 17 november met overstromingen tot gevolg.

Bij zulke ramp kan de burgemeester aan de gouverneur vragen om de gemeente als rampgebied te erkennen zodat er extra tussenkomsten zijn voor de schade die niet gedekt wordt door de (verplichte) verzekering tegen overstromingen.

Op 26 november 2010 was er reeds een Koninklijk Besluit dat een pak gemeenten in Oost-Vlaanderen erkende als rampgebied (Aalst, Assenede, Berlare, Beveren, Brakel, Buggenhout, Deinze, Denderleeuw, Dendermonde, De Pinte, Eeklo, Erpe-Mere, Evergem, Gent, Geraardsbergen, Haaltert, Hamme, Herzele, Horebeke, Kaprijke, Kluisbergen, Kruibeke, Kruishoutem, Laarne, Lebbeke, Lede, Lierde, Lochristi, Lokeren, Maarkedal, Melle, Merelbeke, Nazareth, Nevele, Ninove, Oosterzele, Oudenaarde, Ronse, Sint-Gillis-Waas, Sint-Laureins, Sint-Lievens-Houtem, Sint-Niklaas, Stekene, Temse, Waarschoot, Wetteren, Wichelen, Wortegem-Petegem, Zele, Zingem, Zomergem, Zottegem, Zulte en Zwalm).

Knesselare stond raar maar waar niet in die lijst, wat me altijd enigszins heeft verwonderd. Ik kan het niet met zekerheid zeggen, maar van wat ik hoor was er waarschijnlijk geen aanvraag gedaan.

Nu, zovele maanden later, heeft men dat rechtgezet. Deze week ver

We kennen allemaal de geschiedenis van de Verenigde Staten. Onder het mom van bescherming van de beschaving moesten enkele stammen indianen (de oorspronkelijke bewoners) noodgedwongen verhuizen naar toegewezen gebieden. Wat enkele stammen waren in het begin, werd nadien al een gans volk.

Als Europeaan kijken we nog altijd met afschuw naar die schandvlek op de Amerikaanse geschiedenis. We beschouwen ook tal van gedwongen volksverhuizingen in Afrika, China en nabije Oosten als het begin van “moderne genocides”.

Maar vandaag heb ik het meegemaakt dat een lokale meerderheid knal hetzelfde doet. Groep 9910 heeft zonet de goedkeuring gegeven aan de opmaak van een provinciaal ruimtelijk uitvoeringsplan om nieuwe woongebieden aan te snijden in Knesselare en Ursel.

Doel?

De verplichte verhuizing van de inwoners van Groen Ursel.

Is dit niet evenzeer een schande? Het verschil zit enkel in het aantal. Net als de amerikanen verplichten de witte userpators van Groep9910 om mensen hun huis af te breken en met pak en zak gedwongen in een reservaat te gaan wonen.

H

De laatste weken heb ik een rust gevonden die ik in jaren niet heb gehad. Na een reeks emailtjes van “dit kan je toch niet doen, denk aan ons dorp” na mijn bekendmaking over de lijstvorming, is mijn mailbox opgedroogd, zijn de telefoontjes gestopt, maar heb ik vooral mijn hoofd kunnen leegmaken.

Ik ben al sinds mijn ach

De laatste weken heb ik een rust gevonden die ik in jaren niet heb gehad. Na een reeks emailtjes van “dit kan je toch niet doen, denk aan ons dorp” na mijn bekendmaking over de lijstvorming, is mijn mailbox opgedroogd, zijn de telefoontjes gestopt, maar heb ik vooral mijn hoofd kunnen leegmaken.

Ik ben al sinds mijn achttiende politiek actief, voor en achter de schermen. Na 20 jaar is het misschien het wel eens goed wat afstand te kunnen nemen.

Ik kan niet ontkennen dat het gewoon eens deugd doet me een pak minder zorgen te maken en grinnikend rond te kijken naar de rest van de campagnes. Ook binnen de N-VA doet het deugd. Ik draai al een tijd mee en er zijn nu een pak nieuwkomers. Veel daarvan moeten de stiel nog leren en maken veel fouten. Ik ben niet het type van de schoonmoeder die kijvend met het vingertje wil staan zwaaien. Beschouw me eerder als de vader die goede raad zal geven als hij daar om gevraagd wordt.

Ik heb deze week dan ook mijn ontslag gegeven als arrondissementeel secretaris van N-VA Gent-Eeklo. Ook daar is het beter dat iemand anders de fakkel overneemt. Het kost me te veel moeite om me nog in te zetten met de inzet die men van mij gewoon was.

Ik geef toe dat er nog een reden meespeelt. Sinds enkele maanden ben ik geroepen als raadgever in het presidium van de gemeente Gent in de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen. Onze kerk – ook wel de mormoonse kerk genoemd – heeft geen betaalde clerus. Het zijn allemaal leken die taken vervullen ten dienste van hun medegelovigen.

De taak die ik nu heb opgenomen is een belangrijke stap in mijn leven die gewoon een verder zetting is van het dienstbetoon dat ik als idealist ook in de politiek heb willen volbrengen. Ik vind dat ik zoveel gekregen heb in mijn leven, dat het mijn taak is om iets terug te geven. 20 jaar heb ik dat gedaan via de politiek, hoewel dat soms heel moeilijk was. Als idealist loop je vaak met je hoofd tegen de muur.

Nu ga ik mijn energie steken in mijn roeping. Net zoals ik normen en waarden in de politiek verdedigde, zal ik mij daarvoor inzetten vanuit mijn taken binnen de kerk. Nog meer dan vroeger zal ik mijn medemens kunnen dienen. Ik geloof immers dat we met een reden hier op aarde zijn en dat het onze taak is iedereen de kans te geven dit te leren kennen.

Ik geniet momenteel van volle teugen van de avonden dat ik bezig ben met huisonderwijs bij mijn broeders en zusters, om mee op bezoek te gaan met de missionarissen die actief zijn in onze regio of gewoon te helpen bij allerlei activiteiten in onze kerk.

Voor mij verandert er wezenlijk niet zo veel. Mijn inzet in de politiek en in de kerk hebben dezelfde oorsprong: mijn geloof dat me aanzet tot het dragen van verantwoordelijkheid. Dat zijn geen tegengestelden, hoewel het soms moeilijk is om aan politiek te doen op een moreel aanvaardbare wijze. In ons land is de tegenstelling religie-politiek vrij groot. In de VS is dat duidelijk anders.

Voor mij stopt hier dus de actieve politiek. Passief zal ik altijd betrokken blijven bij het welvaren van onze maatschappij, op eender welk niveau. Ik kan me dus heel goed inbeelden dat ik net zoals voor ik verkozen was in de gemeenteraad, gewoon vrank en vrij mij gedacht zal zeggen over bepaalde zaken. He, wie weet zal ik zelfs af en toe gebruik maken van het spreekrecht op de gemeente. Of zal ik later misschien een groep mensen begeleiden om een nieuwe politieke beweging op te starten met goede raad. Of… misschien dat ooit vanuit mijn gedrevenheid de mensen te helpen ik wel weer politiek actief word. Zeg nooit nooit…

Maar nu moest ik keuzes maken. Mijn dagen tellen ook maar 24u en er is altijd eerst mijn gezin en mijn bedrijf geweest. Politiek stond op de derde plaats en die plaats is nu ingenomen door dienstbaarheid in de kerk waartoe ik behoor. Ik weet ook niet welke taken me daar nog liggen op te wachten de komende jaren.

Onze kerk hecht (net als ik) veel belang aan gezinnen. We doen dan ook heel veel om mekaar te helpen om het gezin als hoeksteen van de maatschappij te vestigen.

Er gaat ook veel tijd om elke zondag in goede banen te leiden. We komen gedurende drie uur samen om mekaar te sterken, te leren en om van het avondmaal te nemen. We hebben ook heel wat hulporganisaties om niemand in de steek te laten en om mekaar sterker te maken in ons geloof. Als je dat wil doen met vrijwilligers, dan is dat een taak waar wekelijks enkele avonden aan gewijd dienen te worden.

Maar ik doe dat met plezier. Ik tel elke dag de zegeningen die ik daarvoor ontvang.

Ik wil iedereen ook bedanken. Het zijn acht waanzinnige jaren geweest in de Knesselaarse politiek, met ups en downs. Het was vaak gewoon fun. Ik heb plezier gehad met mensen binnen en buiten mijn eigen partij. Omdat we mekaar respecteerden, konden we allemaal werk maken van een bete

Ik heb altijd al een natuurlijke afkeer gehad van socialisme in zijn huidige vorm, hoewel ik principieel socialisme een mooie richting vind. Delen met mekaar, de zwakkeren helpen, dat zit in mijn bloed.

Maar toch heb ik net weer eens ontdekt waar de huidige SP.a mis in zit en waarom ik veel meer geloof in het verhaal van N-VA. Gewoon door een vergelijking van de kiesprogramma’s van beide partijen in de grootsteden.

Ik kan het heel eenvoudig samenvatten: N-VA praat over dingen die moeten en SP.a heeft het voortdurend over kunnen.

Socialisme is tegenwoordig een vrijblijvende supermarkt zonder kassa: je kan dit nemen, je kan dat gebruiken, je kan consumeren zoals je wil, en dan op het einde kan je ook betalen. Hoeveel zouden dat doen, denk je? Ik vind het prachtig dat onze maatschappij veel kansen biedt aan zwakkeren, maar je houdt hen zwak als je hen niet aanzet tot dingen.

E

Kijk, zonet het bewijs gezien dat de verkiezingen en een eventuele deelname onnodig zijn.

Hier in Knesselare is de gemeenteraad een farce, een show, een toneelstuk.

Hoe ik dat weet? Kijk vanmorgen in Het Laatste Nieuws en je ziet daar al dat de burgemeester de besluiten publiceert van de gemeenteraad die we vanavond houden. Wat ik ook zal stemmen, de beslissing is al genomen. Zoveel respect voor de democratie heeft Tanghe dus nog. De maskers vallen nu helemaal af.

Ik denk dat ik vanavond gewoon na vijf minuten vertrek. Er is op TV betere slapstick te vinden dan wat Groep9910 produceert.