David Geens – De kunst van het mogelijke

Volgende zondag neemt Frank Van den Bleeken afscheid van het leven. Voor wie de achtergrond niet kent: Frank is een zedendelinquent, een recidivist zelfs. Hij erkent zijn probleem, zelfs in die mate dat hij zelf weigert om op parool vrij te komen. Hij beseft zelf dat hij een gevaar voor de samenleving is.

Psychiaters bevestigen dat de man geestesziek is. Hij heeft eigenlijk begeleiding nodig, een behandeling. In ons land zijn er 3900 geïnterneerden: mensen die een misdaad hebben begaan, maar niet uit keuze, wel uit het feit dat ze lijden aan één of ander geestesziekte. Een 1200-tal van hen zitten gewoon in de gevangenis, net zoals Frank, omdat er geen plaats is in gesloten instellingen. In een gevangenis is er echter geen budget noch enige andere voorziening voor psychologische begeleiding.

Niet te verwonderen dat Frank daarom lijdt. Hij is ziek en wordt een behandeling ontzegd. Ons land werd al meer dan tien keer veroordeeld omdat het niet voldoet aan een basisrecht zoals opgenomen in de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, namelijk dat noodzakelijk behandeling onthouden mensonterend is. Amnesty schrijft jaarlijks vele brieven voor gevangenen wereldwijd die noodzakelijke behandeling onthouden worden.

Voor Frank is het zo ver gekomen dat er maar één uitweg meer is: de dood. Zijn dood is een symbool bij uitstek van het falen van onze justitie. We betalen topbelastingen, maar we krijgen er niet eens een menselijke justitie voor terug. Justitie faalt overal: rechtszaken verjaren, daders ontspringen de dans, fraudeurs krijgen vlot de kans hun straf af te kopen en nu als klap op de vuurpijl moet diegene die zijn probleem inziet zich wenden tot de fatale spuit als uitweg.

De dood van Frank is betreurenswaardig. Het is in één klap het overlijden van een justitie die al op sterven na dood was. Dit overheidsapparaat zou beter ook de finale spuit krijgen om vervolgens als een feniks te herrijzen, met een volledig nieuw aangepast Strafwetboek en een modern justitie apparaat.

De buitenlandse pers zal hier weer van kunnen smullen. Na het land dat zich ontdoet van doodzieke kinderen, zijn we nu ook het land waar hulpbehoevenden omwille van een falende overheid enkel nog gereguleerde zelfmoord als enige uitweg zien. Als volk zouden we ons komende zondag diep moeten schamen en sorry zeggen: “Sorry Frank dat we je niet hebben kunnen helpen; jouw dood is onze schuld.”