In Vlaanderen 
3 Comments Zwarte Piet is van ons
Het heeft lang geduurd, maar de discussie omtrent Zwarte Piet barst, net nu de goede Sint in ons land aankomt, ook hier los. Abou ZsaZsa – naamgenoot van een maffiafiguur uit The Godfather – heeft de kat de bel aangebonden. Dat die man zichzelf eindelijk een job heeft aangemeten, namelijk van die beroepsoproerkraaier, is een goede zaak indien hij daarmee geen sociale fraude pleegt en voldoende sociale lasten afdraagt. Beter zo dan als gastarbeider te gaan werken in Syrië of zo.
Wat ik veel ergers vind, is dat een instituut zoals het Centrum voor Racismebestrijding, zich aansluit bij die strijd. Multiculturalisme heeft een heel rare vorm aangenomen. Het komt er op neer dat we alsmaar meer moeten afstappen van wat tot onze Vlaamse cultuur behoort. We reageren allergisch op alles waar een kruisje hangt, klokken mogen niet meer luiden, humor moet politiek correct zijn, nergens mag aanstoot aan genomen worden.
Voortaan hoort Zwarte Piet in dat rijtje thuis. Het belachelijke is eigenlijk dat de klagers er zelf een racistisch onderwerp van gemaakt hebben. Ik heb altijd geleerd dat Zwarte Piet gewoon zwart ziet van het roet in de schoorstenen. Waarschijnlijk is de grotere welvaart met meer centrale verwarming en vloerverwarming de echte boosdoener dat de nieuwe lichting volwassenen niet meer bekend zijn met het concept van de schoorsteen en het bijhorende roet. Daarom dat ze plots van Zwarte Piet een neger hebben gemaakt die volgens hen dan automatisch in onze ogen in een domme knechtenrol thuis hoort. Over interpretatie gesproken: wie het zegt, is eigenlijk wie het denkt.
Tegelijk is er de andere kant van het multiculturalisme. Wij moeten wel aanvaarden dat schapen slachten zonder verdoving nu eenmaal tot hun cultuur hoort. Net zoals de weigering tot het geven van een hand aan een vrouw of het aanvaarden dat vrouwen zelf kiezen hoe kort hun rok is en niet als een gesluierde knecht moeten rondlopen.
Dit multiculturalisme is gedoemd tot mislukken. Dit is geen zaak van verschillende culturen die gaan samenleven. Dit is gewoon objectief vast te stellen dat de ene heersende cultuur moet wijken voor een nieuwe inwijkende cultuur. Het zijn zaken als dit die geen bestrijding van het racisme zijn, maar eerder een aanwakkering. Het Centrum voor Racismebestrijding zou beter eens twee keer nadenken voor ze zich in deze strijd werpen. Het zou immers wel eens kunnen dat wat ze bestrijden, eerder helpen aanwakkeren. Want dit kan wel eens een brug te ver worden, als mensen gaan beseffen dat we alsmaar meer schrik moeten krijgen om onze cultuur te beleven.
Ik had vandaag de indruk dat er minder volk was bij de intrede van de Sint en dat er een zekere spanning hing in Antwerpen. Naar verluidt is het in Nederland in sommige steden veel erger en is de spanning te snijden. Dit gaat niet langer om de strijd om een racistisch symbool, dus is de strijd die start door de clash tussen verschillende culturen, waarvan de ene wijkt en de andere strijdt.
Het sleutelwoord dat mist om multiculturalisme een echte kans van slagen te geven, is respect. Cultuur bestaat uit symbolen, die soms al lang niet meer louter de betekenis hebben van uit hun ontstaan, maar puur een folkloreplaats hebben in onze cultuur. Als je die zaken gaat aanpakken, dan raak je aan de identiteit van de mensen. Dan moet je niet verwonderd staan dat 40% van de kiezers gaat stemmen op een partij die niet racistisch is, maar wel duidelijk opkomt voor de eigen identiteit.
Enkel met respect voor elkaars cultuur, kunnen ze samenleven. Maar zolang één cultuur verschillende normen hanteert en zichzelf als de norm boven de andere stelt, wordt dat onmogelijk. En respect voor de ander, begint altijd bij jezelf.