David Geens – De kunst van het mogelijke

De rellen in Londen hebben me al enkele dagen bezig gehouden. De vraag over het ontstaan speelt regelmatig door mijn hoofd.

ik kan er niet aan doen maar ik heb sterk het gevoel dat we nu oogsten wat we al tientallen jaren zaaien. Men spreekt van jongeren die vinden dat ze op alles recht hebben en dus gewoon pakken wat ze menen nodig te hebben, zonder vrees om gestraft te worden. En zonder het het verdienen.

Dan denk ik aan Vlaanderen: kan dit hier ook gebeuren? En volgens mij wel.

Onderwijs moet geherwaardeerd worden

Neem nu het onderwijs. ik ben nu zelf ouder en als ik vergelijk wat het onderwijs nu voorstelt tegenover toen ik zelf studeerde: amai, het is zo simpel geworden. Intelligentie aanmoedigen is “not done” tegenwoordig, zo lijkt het wel.

De democratisering van het onderwijs is voornamelijk een socialisering geworden en alles wat we socialiseren in ons land betekent de facto gewoon een nivellering. Sorry, maar de democratisering van het onderwijs is een nobele opdracht, doch is samen te vatten dat iedereen gelijke kansen moet krijgen om degelijk onderwijs aan te vatten.

Het is geenzins de bedoeling dat iedereen gelijke rechten op een diploma heeft. Een diploma is nog altijd het bewijs dat je je iets hebt eigen gemaakt, een bewijs van kunde.

Ik heb het al vaker gezegd: we zijn allemaal even veel waard, maar we zijn niet allemaal gelijk. Als we allemaal gelijk moeten zijn, dan noemen we dat communisme.

En net dat zien we gebeuren in onze maatschappij. We halen de normen constant naar beneden om iedereen gelijk te maken.

We hanteren loonbarema’s, een pak beperkingen in individuele afspraken tussen werkgever en -nemer, om toch maar te voorkomen dat mensen die het waard zijn, meer verdienen. Dit is trouwens nog gekend onder een andere naam: afgunstsocialisme.

Tegelijk gaan we aan de onderkant een pak geld weggeven zonder tegenprestaties en zonder voorwaarden, zoals bv de werkloosheidsuitkering zonder beperking in de tijd. De werkloosheidsval is ook gekend: het verschil tussen werken en sociale uitkering is vaak te klein om aan te sporen tot werken.

Let wel, ik ben de eerste om in de bres te springen voor wie het nodig heeft. Maar om dat sociaal systeem vol te houden, moeten we ook moedig durven zijn en niet betalen aan wie het niet verdient.

Onze economie kan niet doorgroeien omdat we als werkgever moeite hebben met personeel te vinden. Tegelijk staan een hoop mensen aan de dop. Waarom? Omdat ze niet bruikbaar zijn als werknemer. Onvoldoende geschoold, onvoldoende gemotiveerd.

Ons onderwijs moet dringend uit de neerwaartse spiraal gehaald worden. Eenheidsworst is uit den boze. De gelijkwaardering (en niet gelijkstelling) van algemeen, technisch en beroepsonderwijs moet dringend en ten gronde uitgevoerd worden.

Een pakkend gerecht

Als we dan daar ook nog eens de analyse naast leggen van een falend gerecht, dan krijgen we een explosieve mengeling. We hebben een de facto straffeloosheid. Politiemensen geraken gedemotiveerd om nog op te treden, want het gerecht laat de daders sneller vrij dan dat zij hen kunnen oppakken. De agenten worden als tuig behandeld, terwijl het omgekeerd moet zijn.

Als criminele jongeren een ganse gemeente terroriseren en zelfs bepalen wat mag uitbranden en waar niet, moet een burgemeester het niet als onschuldig afschilderen.

Als een minderjarige een andere doodsteekt voor een MP3-speler, moet je niet drie weken later hem belonen met uitstapjes naar de voetbal.

Bouw snel een pak gevangenissen. Voer alle straffen terug uit: zowel die van zeven dagen als die van zeven jaar. Pak eerder die onderkant aan dan de bovenkant door te gaan discussiëren over een verstrenging van de wet Lejeune.

Geef een veroordeelde de kans op reïntegratie in de maatschappij, maar heb ook oog voor het feit dat we moeten bestraffen.

Iedereen verdient een tweede kans, maar wie die kans genadeloos verkwanseld, heeft geen recht meer op genade. Recidivisme moet zwaar aangepakt worden. Ja, zelfs als dat betekent dat iemand de facto levenslang zal doorbrengen in een gevangenis. Er is immers niet alleen de straf voor de misdadiger die telt, maar ook de bescherming van de maatschappij.

Is dat hard? Sinds wanneer is rechtvaardigheid hard? Wie iets mispeutert, moet de gevolgen leren dragen. Anders krijg je Engelse toestanden.

Het begint met opvoeden

Een belangrijke taak is dus weggelegd voor de maatschappij. Persoonlijk vind ik het de taak van de overheid om de slinger van het socialisme die te ver is doorgewipt, een stuk terug te draaien. Is dat een rechts beleid? Volgens mij niet. Is het net niet sociaal om te geven aan hen die verdienen? Zowel ten goede als ten kwade? De zwakken beschermen tegen de sterksten die het recht in eigen handen nemen, is de eigenlijke taak van het socialisme.

Maar als we vanuit de overheid blijven bepamperen, moeten we niet verwonderd staan dat we infantiel gedrag krijgen.

Trouwens, niet alleen de maatschappij moet stilstaan bij het bepamperen. Iedere ouder heeft daarin een loodzware taak. Een kind straffen: dar hoort er bij. Als jouw kind een ander kind pest of uitsluit, dan verdient jouw kind straf.

Als jouw kind een snoepje steelt in de winkel, laat het dan maar publiek excuses vragen. Vernederend? Neen, helemaal niet. We moeten onze kinderen leren dat ze verplichtingen hebben tegenover de maatschappij en daar verantwoording moeten aan afleggen.

Een kind heeft het recht fouten te maken en een ouder heeft de plicht het kind daar uit te laten leren. Wie op 18 jaar die lessen nog moet leren, is een vogel voor de kat.

Fouten maken we allemaal en vergeven, zowel vanuit onze rol als individu als vanuit de maatschappij, is belangrijk en onmisbaar. Maar een oude christelijke wijsheid gaf al aan dat vergeving zonder spijt en boetedoening eigenlijk zonder waarde is.

Kunnen we daar eens werk van maken, zodat we teruggaan naar een rechtvaardige én sociale samenleving? Zonder rellen…