In Vlaanderen 
No Comments Een verademing
OK, ik ben zelf politiek actief en ik ben een stevige N-VA-militant, maar ik kan ook kritisch kijken naar politiek.
En als kritische burger heb ik net enorm genoten van een stukje uit de zevende dag.
Vorige week hebben de vier Franstalige partijvoorzitters op eigen verzoek een onderhoud gehad met VOKA, omdat ze vonden dat we in Vlaanderen een verkeerd beeld hadden van hun voorstellen.
Nu hebben ze dus de kans gehad en nu moet je dus eens kijken en luisteren naar wat de ondernemers zeggen over die voorstellen.
Ik pik er enkele dingen uit.
“Een amalgaam aan voorstellen”. Hun voorstel is ver van eenvoudig en houdt enkel een verdere versnippering in. Ze (=de Franstaligen) weten dat de boel nog complexer wordt, maar voeren dat als handelsmerk in (cfr Brussel) in en vragen daar dan nog geld voor.
“Als wij zo een bedrijf zouden leiden, dan was het al lang failliet”. De vergelijking met de belastingbetaler als aandeelhouder, de burger als klant en de visie er moet voor zorgen dat er goesting is om klant te zijn bij dit bedrijf, dat is een kijkvenster die eens wat vaker op de politiek zou toegepast moeten worden.
Ik denk trouwens dat dat één van de sterke punten is van de N-VA: er zitten heel wat bedrijfsleiders en zelfstandigen in de N-VA.
“Ze hebben last van een N-VA fobie”. Het is duidelijk dat de Franstaligen zich blind staren op de N-VA. Ze kijken en luisteren niet eens, ze willen maar één ding. De N-VA buiten.
“Een gemis aan front aan Vlaamse kant”. Moet ik daar nog meer bij zeggen? Als Vlamingen eens niet een uitverkoop houden door middel van viswijfpolitiek, maar met mekaar afspreken wat voor ons het laagste bod is.
“Wat we als Vlamingen doen, doen we niet automatisch beter”. Laat ons inderdaad niet genoegzaam op onszelf terugplooien. Zelfs al komt er een staatshervorming, dan komen er enorme uitdagingen op ons af.
Gewoon hervormen om te hervormen is dus een slechte zaak. Zonder de nodige hefbomen die het ons mogelijk maken, ja zelfs verplichten om de zaken eens echt ten gronde aan te pakken (en om grondig te werken, moet je kunnen beslissen over homogene pakketten en niet over snippers), is een hervorming een slechte zaak. Zelfs als gaat het om 15 miljard. We moeten als Vlamingen neen zeggen tegen een hervorming die er enkel op uit is het immobilisme te vergroten.
“De statusquo is voor hen voldoende”. Ze hebben niks te verliezen met een statusquo. Of ze kiezen voor project Frankenstein. Vlaanderen en Wallonië hebben op 13 juni 2010 totaal verschillend gekozen en dat is ieders goed recht. Het grote probleem is dat je deze “keuze” niet meer in overeenstemming met mekaar kan brengen.
Niet veranderen is niet minder dan een staatsgreep van Wallonië op Vlaanderen. Als er niks verandert, dan legt Wallonië ons voor de rest van ons bestaan hun wil op. En dan zullen we op korte termijn de grote verliezers in de wereld zijn doordat we een pak uitdagingen niet zullen kunnen aangaan.
Kortom, een verademing om eens de analyse te horen van mensen van buiten het speelveld die nu eens rechtstreeks onze tegenspelers hebben mogen ontmoeten. Het beste bewijs dat het niet de N-VA is die spoken ziet, maar al jaren duidelijk de vinger op de wonde legt.
Ik hoop dat alle Vlaamse politici dit fragment bekijken en nog eens herbekijken.