David Geens – De kunst van het mogelijke

De laatste dagen krijg ik avker de opmerking te horen “nu krijgt N-VA mijn stem toch niet meer, ze overdrijven in moeilijk doen”…

Mijn hart bloedt, want ik besef maar al te goed hoe men tot deze redenering komt. Daarom dat ik een boos oog werp op de media in Vlaanderen, die niet eens de moeite meer doen om het één en andere te kaderen in een context.

In een krantenartikel van 1000 tekens lang, kan je enkel maar kwijt dat de Walen 16 miljard aan bevoegdheidsoverdrachten wilden geven en dat de N-VA “neen, dank u” zei.

Maar er zit veel meer achter. Het is enorm complex en daarom heb ik 1 item gekozen om uit te werken als voorbeeld, met name de werkloosheidsuitkeringen en de controle hierop.

De Franstaligen zijn immers wel bereid de sanctionering van de werklozen – of beter gezegd de werkonwilligen – over te dragen aan de regio’s. Doch de RVA zelf en de uitkeringen zelf moeten federaal blijven.

Fijn, denkt u, dan kan Vlaanderen toch eindelijk zelf optreden tegen sociale profiteurs en zal Wallonië dat ook kunnen doen.

En daar zit het net: kunnen doen. Waarom zouden ze het doen? Ze verdienen er zelf niks extra aan. Integendeel: per werkonwillige die ze dumpen, hebben ze iemand minder in hun baronieën van georganiseerd profitariaat, maar krijgen ze ook minder uit het federale spaarvarken.

Ik heb het even uitgetekend. Dit is de situatie zoals ze nu is, beetje simpel voorgesteld.

De bovenste cijfers zijn samengesteld op basis van de verhouding in inkomensbelastingen opgesplitst per gewest. Voor iedere 1000¤ die we als Vlaming in de federale spaarpot steken, steekt een Waalse landgenoot slechts 639¤ in diezelfde spaarpot.

Onder de federale vetpot heb ik dan de verdeling getekend hoe dit gezamelijke geld terug verdeeld wordt op basis van de cijfers van de werkloosheidsuitkeringen per gewest.

Daar zie je dat een Vlaamse werkloze slechts 745¤ terugkrijgt van de 1000¤ die zijn werkende Vlaamse buurman heeft gestort. Een Waalse werkloze krijgt dus 255¤ Vlaams geld.

OK, we weten inmiddels dat zulke transfers bestaan.

Maar als we dan zeggen “fijn, we gaan nu hervormen”: het valt te verwachten dat Vlaanderen vanuit zijn besef van goed bestuur, op zoek gaat naar de mensen die profiteren van het systeem.

Stel nu eens dat we 10% van de werklozen zouden schorsen of zouden afvallen omdat we de uitkeringen zouden beperken in de tijd. Slechts 10%, in werkelijkheid zal het verschil veel groter zijn.

En aan Waalse kant veranderen ze… NIETS. Want in verandering zijn ze ze niet zo goed, dat hebben ze nu al 208 dagen bewezen.

Wat schiet er dan nog over van die 1000¤ van de werkende Vlaming? 671¤. Dankzij die “geweldige hervorming” gaat er nog eens 74¤ van die 1000¤ extra naar Wallonië.

Ik geef toe dat het simpel uitgelegd is, maar het toont duidelijk aan wat de N-VA zo belangrijk vindt: responsabilisering.

Als je de geldstromen federaal laat of de regelgeving federaal laat, dan krijg je perverse effecten. Dan krijgen de Vlamingen “hun” hervorming die hen structureel armer maakt.

Centen en verantwoordelijkheden moeten hand in hand gaan. Alle voorstellen die gemaakt zijn in de nota’s van Van de Lanotte, bevatten quasi geen gezamelijke overdrachten van centen en bevoegdheden.

Begrijpt u nu waarom we bij de N-VA beter het been stijf houden? We mogen ons niet zomaar laten doen. We gaan nu na al die tijd en het mandaat dat de kiezer massaal aan de N-VA gegeven heeft, toch niet opteren voor een akkoord waar we slechter van worden.

De perceptie van de media werkt dus tegen ons, maar als de N-VA nu al een verdienste heeft die geen enkele politieke partij de afgelopen vijftig jaar heeft gehad, is het dat ze volhoudt.