David Geens – De kunst van het mogelijke

Al weken lees en hoor ik mensen zeggen “ik ga niet stemmen”… Sommigen uit overtuiging en die kan ik nog begrijpen. Maar velen eerder uit een gevoel van “pff, politiek zegt ons niks” en dan vind ik het uitermate jammer.

In sommige landen worden bloedige oorlogen gevochten voor democratie. Wij komen hier op straat om zulke “opstandelingen” te steunen in hun strijd. Maar het stukje democratie dat we zelf in handen hebben, willen we verkwanselen voor een goedkoop ticket van Ryan Air, om maar niet te moeten gaan stemmen of zetelen.

Tegelijk zijn er enkele taboes in Vlaanderen: je praat vrijuit (sic) over js sexleven, maar niet over je loon en politieke voorkeur. Mensen zijn nog altijd beschaamd om een politieke mening te hebben.

Meer nog, de mensen die een mening hebben, worden daarop afgerekend. Vandaag nog maar eens aan de lijve ondervonden in mijn eigen dorp.

Mijn goeie vriend Cedric bood afgelopen week aan om in zijn rijhuisje een vensteraffiche op te hangen, meer uit vriendschap dan overtuiging want Cedric komt ten minste nog uit voor zijn mening en die is niet altijd dezelfde als de mijne.

Vandaag belt hij: hij heeft telefoon gehad van zijn huisbaas dat die affiche daar onmiddellijk weg moet. Hij mag morgen zelfs een aangetekend schrijven hierover verwachten.

Voor de volledigheid moet ik vermelden dat deze huisbaas een vriend is van onze burgemeester die – hoe kan je het raden – in een andere partij zit dan ik zelf.

Juridisch kan niemand Cedric dwingen (dat heb ik al gecheckt) maar het is toch maar intimiderend, want wie wil er zijn huisbaas tegen zich in het harnas jagen?

Het lijkt een klein akkefietje, maar ik kan me er behoorlijk druk in maken. Niet omdat het om mijn affiche gaat of dat men schrik heeft dat de N-VA (of ik) een goeie uitslag zou halen, maar wel dat de vrije meningsuiting (voor mij één van de meest kostbare verworvenheden in een democratie en rechtsstaat) zo pragmatisch beknot wordt.

Dit verwacht je in een bananenrepubliek, maar niet in Vlaanderen. Hoewel… ik schreef al eerder over Knesselare: “De Bananrepubliek? C’est içi messieu”.