David Geens – De kunst van het mogelijke

Le-ter-mi-nus.

Zo geschreven, zo gesplitst. Op minder dan 5 minuten en onverwijld.

De geschiedenis nog eens beschrijven, hoef ik niet te doen. Surf naar eender welke nieuwssite en je kan de volledige chroniek nalezen. Ik geef gewoon enkele bedenkingen mee.

Eerst over Alexander De Croo. De commentaar van Luc Van der Kelen in Het Laatste Nieuws schreef het in enkele treffende zinnen.

Respect voor gemaakte afspraken, het is in de politiek een ongewoon fenomeen geworden. […] Dat is de omgekeerde wereld. Iemand die zich na drie jaar van misgelopen afspraken wil houden aan een plechtige overeenkomst, op papier, en nog twee keer een verlenging toestaat, wordt uitgemaakt omdat hij zich wil houden aan het gegeven woord. De moraliteit van de politici moet wel heel diep gezonken zijn.

We (wij allemaal) vinden het normaal dat politiek een vies spelletje is geworden. Het is, zoals Van der Kelen zegt, de omgekeerde wereld waarin woord houden als onverantwoord wordt beschouwd.

Los van het feit of De Croo zich liet leiden door politiek (partij)eigenbelang (“Hij ging toch wel voor het belang van zijn partij zeker. Een misdrijf. Nogmaals, wat een gehuichel. Is er één partijvoorzitter die niet gaat voor het belang van zijn partij?” dixit Van der Kelen), hij is ook in mijn achting gestegen. Als ondernemer heb ik uiteraard altijd voorliefde voor een echt liberaal beleid, maar de drie decennia die Verhofstadt aan de leiding stond, was de VLD in mijn ogen ver afgedwaald van het echte liberalisme. Misschien dat met deze voorzitter en ondervoorzitter daar verandering in komt.

Makkelijk zal het duidelijk niet zijn, want terwijl Alexander De Croo nog aan het uithijgen was van zijn spurtoverwinning, verkwanselde partijgenoot en -krokodil Patrick Dewael de zege door niet door te drukken en het parlement op zijn honger te laten zitten. Van een kamervoorzitter zou je toch eerder verwachten dat hij het belang van de Kamer (hét instituut van onze democratie) voorrang zou geven op de grillige wensen van de ondemocratische vorst? Quod non.

Maar terug naar Leterme, de man waarop ik ooit mijn hoop had gesteld (samen met 800.000 andere Vlamingen). Vijf minuten politieke moed, onverwijld, … zucht. Wat een ellendig hoopje schiet daar van over. Wederom in Het Laatste Nieuws (een krant waar tegenwoordig volgens mij te weinig plaats wordt gegeven aan goede politieke journalistiek), las ik vanmorgen een goed interview met Tobback. Daaruit ook enkele uitspraken waar ik me kan in vinden (zelfs al komen ze van een socialist, maar tenminste nog een echte rooie en geen kaviaarsocialist):

Leterme is een politieke charlatan. Ofwel is hij uiterst dom, ofwel is hij al jaren bezig de kluit te belazeren. […] Enfin, ik ga stoppen met die analyse, want ik begrijp hem niet, Leterme. En dat is maar best ook, want als ik hem wél begreep, zou ik hoogstwaarschijnlijk tot hele lelijke conclusies moeten komen. […]

CD&V was klaar om in te binden, vermoed ik. Daar zat nochtans straf spul tussen. Een klap in het gezicht van de Vlaamse regering, want de N-VA van Bart De Wever zou dat nooit aanvaarden. Conclusie: blijkbaar staat CD&V klaar om Kris Peeters op te offeren. Mocht Peeters zich ooit de illusie hebben gemaakt dat ze hem doodgraag zien, in zijn partij, dan is hij daar nu van verlost.

Het probleem ligt niet alleen bij Leterme, maar wel bij de ganse top van de CD&V (die de afgelopen vijf jaar is geselecteerd door de keizer zelf). Tegenspraak duldt hij niet (kijk maar naar wat mij is overkomen) in eigen partij, maar daar buiten is hij een pantoffelheld. Een non meer of minder, hij tilt er niet aan. Premier op papier, maar in werkelijkheid een handpop van het politieke echtpaar Di Rupo-Milquet (de dag dat je die twee gesplitst krijgt samen met een splitsing van het koppel Reynders-Mangain, dan pas zal je BHV kunnen splitsen).

Is dit alles een crisis waard? Ja, want het is tijd om te zeggen “tot hier zijn we samen gegaan, maar nu moeten we stoppen”. Dit gaat niet over BHV, maar over de fundamenten over hoe wij een staatsbestuur mogelijk zien. Territorialiteitsbeginsel versus personaliteitsbeginsel. Minder overheid versus meer overheid. Goed bestuur tegenover geen bestuur.

Ik hoop dat als er verkiezingen komen, dat de N-VA dat duidelijk kan maken in haar campagne. Het gaat niet over BHV, het gaat over het disfunctioneren van de Belgische staatsstructuren. Als dat geen crisis waard is, wat dan wel?