David Geens – De kunst van het mogelijke

Gisteren was ik te gast op de nieuwjaarsreceptie van de N-VA. Deze had plaats in Antwerpen.

Leuk aan zo’n avond is dat je een pak mensen terugziet. Velen van hen had ik niet meer gezien sinds de verkiezingscampagne van juni 2009.

Interessant was ook de speech van Bart De Wever. Veel criticasters beweren dat N-VA zoals zovele kleine partijen niet in staat is tot regeren omdat een kleine zweeppartij per definitie minder tot compromis bereid zou zijn, maar ik denk dat onder leiding van het huidig partijbestuur er toch een gezonde dosis realisme is.

We staren ons immers niet blind op onafhankelijk en zelfgenoegzaamheid. De speech van Bart was gisteren een waarschuwing om Vlaanderen niet te laten inslapen. Hij refereerde daarbij aan een (vaak fout geciteerde) uitspraak van een familielid van mij: wat we zelf doen, moeten we beter doen (en niet: wat we zelf doen, doen we beter).

Vlaanderen moet inderdaad opletten of we glijden geruisloos van een topregio naar een regio met een mooi verleden maar rotslechte toekomst.

Ik denk dat het de moeite waard is om naar de belangrijkste passages uit Barts toespraak te luisteren (&copy: VRT):

We moeten dus zeer duidelijk het onderste uit de kast halen. Daarom plaats ik nog even de link naar de website Laat Ons Ondernemen. Deze is een online petitie uit naam van ondernemers die de overheid vragen om ons te steunen in plaats van te beknotten.

Er is dringend nood aan een mentaliteitswijziging. Jan met de pet vindt de ondernemer, ja zelfs de kleine zelfstandige, iemand die zijn zakken vult, bulkt van het zwart geld en/of leeft op de kap van zijn uitgebuit personeel.

De waarheid is heel wat minder. Als ondernemer kan je beter niet ziek vallen en goed sparen voor je pensioen. Personeel aannemen is vaak een helse opdracht. Iemand belonen kost pakken geld. 500 euro extra loonkost resulteert nog amper in 150 euro nette voor de betrokken werknemer. Goede werkkrachten individueel belonen wordt ontmoedigd. Voor iedereen gelijke barema’s. De Sovjetunie heeft al bewezen dat zoiets niet werkt.

(Jonge) mensen moeten stilaan beseffen dat werk, een job, zowel rechten áls plichten inhoudt. Het is als ondernemer tegenwoordig een moeilijk evenwicht in mensen begeleiden in een persoonlijk groeitraject. Mensen opleiden, opleiding laten volgen, en dan horen “ik ben nu meer waard, ik ben weg” of “ja, dat heb ik nu al een jaar geleerd, nu wil ik iets anders leren”… het doet pijn dat je niet meer kan verwachten dat werknemers niet lijken te beseffen dat er nog zoiets is als renderen. Iemand een jaar opleiden kost veel geld en als die dan eindelijk gaat renderen, is er geen enkele vorm van loyaliteit.

Ik scheer niet iedereen over dezelfde kam, maar ik ben nu al 15 jaar werkgever en ik merk duidelijk het verschil. Werk is nu iets wat moet inpassen in het persoonlijke leven. Flexibiliteit is nodig voor het drukke gezinsleven mogelijk te maken, maar niet om het bedrijf te steunen in moeilijke tijden.

We (=de ondernemers) mogen niet klagen, zegt men dan. Maar misschien doen we dat niet genoeg. Als een bedrijf ergens 50 man buitengooit (om welke reden dan ook), dan staat de vakbond paletten te verbranden en is de media aanwezig. Als een bedrijf failliet gaat, wordt met de vinger gewezen naar het (slechte) management.

Waar is de aandacht voor de ondernemer die zich elke dag inzet voor zijn bedrijf én zijn werknemers?

Daarom vind ik de affiches van deze “Laat ons ondernemen” campagne goed gekozen. Er mag/moet dringend eens aandacht komen voor de moed van ondernemers. Waardering ook. Zowel van de overheid als van de werknemers. Want zonder ondernemers is er geen economie, zonder economie geen geld. Noch voor de werknemer, noch voor de overheid.

Dus ik voeg aan Barts oproep “Wakker worden” graag aan toe “Het is tijd om iets te ondernemen”.