David Geens – De kunst van het mogelijke

Een eerste schot voor de boeg, toen ik het gevaar zag van een CD&V die beloftes liet vallen, was op 14 juli 2008. Maar op 23 september heb ik onder de titel Degoutant van De Panne tot Opgrimbie ongezouten mijn mening gegeven over hoe teleurgesteld ik wel was in de CD&V en de verdwenen Vlaamse reflex.

Ik heb me als een duivel geweerd op het congres, maar het mocht niet baten. Ik zag de fenix van de oude CVP weer uit haar asse verrijzen.

Ik geloofde Kris Peeters niet met zijn “keiharde garanties”…

Wat hebben we vandaag gezien? Die keiharde garanties waren een lachertje. Ofwel heeft Kris Peeters iedereen toen een rad voor ogen gedraaid en ronduit gelogen, ofwel is hij belogen als de eerste de beste naïeve schooljongen.

Mij verrast het nieuws van vandaag dus niet meer. Ik heb het voorspeld, of zoals Luc Van Braekel het zegt: “De N-VA blijkt gelijk te krijgen, de drie malcontente CD&V-burgemeesters blijken gelijk te krijgen, David Geens blijkt gelijk te krijgen.”

Het officieel begraven van de dialoog van gemeenschap tot gemeenschap is een pure verkiezingsstunt.

Ik kan het niet anders benoemen dan een totaal verlies. De Franstaligen wilden een status quo, ze hebben meer binnengehaald want ondertussen domineren ze een no passaran regering met Vlaamse minderheid.

Als CD&V nu ook maar één greintje zelfrespect heeft, laten ze de regering toch onmiddellijk vallen?

Het relanceplan trekt op niks, de begroting is ondanks de regering en een controle toch ontspoord, Fortis is gered/niet gered (wie zal het zeggen), … Welk excuus is er nu nog om in de regering te blijven?

Marianne Thyssen verklaarde recent nog op de VRT dat de CD&V in de regering was gebleven om tenminste te proberen werken aan een staatshervorming.

Vandaag verklaart haar kopstuk ook daar mee te stoppen.

Welke redelijke uitleg kan nu nog passen bij de email die ik kreeg van Leterme? Geen regering zonder staatshervorming…

Als Vlaming ben ik dus diep bedroefd. Hoe kunnen we uit deze impasse? De Franstaligen hebben nu het bewijs dat als zij neen blijven zeggen, er niks verandert…

Op 7 juni moeten we dan ook als Vlamingen een keihard signaal stellen en stemmen voor meer Vlaanderen.

Na vandaag voel ik me meer dan ooit geroepen om daar mijn schouders onder te zetten en als de N-VA dat wenst, dan zal ik dat doen als kandidaat voor het Vlaams Parlement.

Want we zullen het duidelijk zelf moeten doen…