David Geens – De kunst van het mogelijke

In De Standaard van 3 juni 2008 werd een kort artikel geschreven over de gebrekkige participatie in het Vlaams onderwijs.

‘Weinig effect participatiedecreet’

BRUSSEL – Volgens het katholiek onderwijs schiet het participatiedecreet zijn doel voorbij.

Het participatiedecreet, dat op initiatief van de vorige minister van Onderwijs, Marleen Vanderpoorten (Open VLD), in 2004 van kracht werd, heeft niet tot meer participatie geleid.

Dat antwoordden zeven op de tien directeurs van katholieke scholen in een rondvraag van de koepel van het katholiek onderwijs (VSKO). Ook zijn er in de bevraagde scholen over het algemeen weinig kandidaten voor de pedagogische raad, leerlingenraad, ouderraad en schoolraad. Hoewel die laatste raad door de invoering van het decreet verplicht is, heeft tien procent van de basisscholen en drie procent van de secundaire scholen geen schoolraad. Het participatiedecreet van de liberale minister heeft nooit op de steun van de katholieke onderwijskoepel kunnen rekenen. Vooral het formele karakter van alle raden en procedures werd als een verstikking van het vrije schoolklimaat gezien. Vandaar ook dat de negatieve reacties van de directeurs vier jaar later niet echt als een verrassing komen.

Als beleidsconclusies uit de rondvraag onthoudt het VSKO dat het participatiedecreet vereenvoudigd zou moeten worden en dat het schoolbestuur, dat achter de schermen een belangrijke rol speelt, beter deel zou uitmaken van de schoolraad. (pl)

Aangezien het hier over het katholiek onderwijs ging, voelde ik mij genoodzaakt een lezersbrief naar De Standaard te sturen, die vandaag gepubliceerd werd:

Participatie

Uit uw artikel blijkt dat de participatie geen hoge toppen scheert in het onderwijs, ook de decretaal verplichte participatieraad zelf ontbreekt vaak (DS 3 juni).

Het is echter zo dat vele schooldirecties niet meewerken bij de oprichting hiervan. Soms zelfs ontmoedigen of tegenwerken. Zo ook in het Gents Stedelijk Onderwijs, waar bewust gezorgd wordt voor een ontradingseffect. Voor tweeverdienende ouders die zich vrijwillig willen inzetten, is het quasi onmogelijk om zich op wisselende momenten overdag vrij te maken voor vergaderingen. Daardoor zijn het aantal kandidaten beperkt. In Gent is dat voldoende reden om de raad niet te installeren, hoewel het decreet duidelijk stelt dat het ontbreken van bepaalde kandidaturen, geen reden mag zijn tot niet-oprichting indien er ook maar één andere kandidaat is.

Naar wat ik verneem is dit op vele plaatsen net hetzelfde: directies staan niet te springen om die ‘ouders-bemoeials’ binnen te halen.

David Geens (Knesselare)

Wie op deze blog terugzoekt naar artikels over het Gentse Stedelijke Onderwijs zal in meer detail kunnen lezen wat ik bedoel.

Er is geen enkele onderwijsvorm dan het stedelijk/gemeentelijk onderwijs waar de inrichtende/betalende macht zo dicht op het schoolbeleid zit. In stedelijk onderwijs is er zelfs een schepen van Onderwijs, die daadwerkelijk mee over de schouder van de directie kijkt. In het katholiek onderwijs is er de Guimardstraat, maar die zit redelijk ver af. Weinig katholieke scholen hebben nog een priester of monnik aan het hoofd staan. In het Gemeenschapsonderwijs krioelt het van de “regeltjes van Brussel”, maar da’s op papier.

Dus naar mijn mening is er ook geen enkele andere type onderwijs dan het stedelijk onderwijs zo afkerig van participatie. De directies hebben al genoeg af te rekenen met de politieke bemoeials en de politieke bestuurders geven meestal blijk van weinig inspraak.

Ik vraag me dus af of die percentages van ontbrekende participatieraden in het stedelijk onderwijs niet hoger zijn dan 10%…