David Geens – De kunst van het mogelijke

De media beweren geen standpunt in te nemen in het vernieuwde euthanasiedebat, maar ik zie het toch anders.

De eerste dagen werden de standpunten van Guy Verhofstadt en Etienne Vermeersch breed uitgesmeerd in de pers. En draai en keer het zoals je wil, ze hebben duidelijk standpunt ingenomen dat het een goede zaak is dat een demente oude zak niemand tot last wil zijn.

Leven we tegenwoordig werkelijk in een maatschappij die zo hard en kil is geworden dat we het een goede zaak vinden dat onze ouders ons niet tot last willen zijn? Ze mogen ons opvoeden, ze mogen babysit en opvang zijn voor onze kinderen en als de dag komt dat ze “lastig” worden, gelieve dan zo snel mogelijk te sterven en ons te laten erven?

Ik heb respect voor het zelfbeschikkingsrecht, net zoals blogger LVB. Hugo Claus had het recht te stoppen met leven en ik verdenk hem er geenszins van dat hij de pretentie had om de samenleving te leren niemand tot last te zijn. Maar mijn hoed neem ik er niet voor af, zoals LVB…

Ik gruwel er wel van dat Verhofstadt en zijn open VLD blijkbaar er zo wel over denken.

Men wil de euthanasiewet weer verder uitbreiden. Dementerende bejaarden mogen een spuit krijgen als ze dat jaren voordien hebben beslist op een moment dat ze nog helder waren. Zo helder dat ze niet eens kunnen weten hoe ze zich later zullen voelen. Maar dan is het te laat: een demente oudere zal dan niet meer zijn beslissing uit het verleden kunnen herroepen…

Tegelijk wil men ook euthanasie voor minderjarigen mogelijk maken. Zelfs voor borelingen…

Zijn we zo zwak geworden dat we geen naastenliefde meer hebben en niet meer willen vechten voor het leven?

Is ons leven een pure commodity geworden?

Ik respecteer het leven als een geschenk van God en ik wil niet iemand zijn die een goddelijk geschenk in de goot werpt als ware het een prul.

Ik kan me perfect vinden in de opinie van broeder Rene Stockmans. De Ode aan de Volmaakten is een stap in een verkeerde richting. Want altijd zullen er grijze zones zijn, hoe gedetailleerd we een euthanasiewet ook maken. Moeten we dan steeds blijven verruimen? Waar ligt de grens? In een maatschappij die de vergrijzing oplost door euthanasie als nobel voor te stellen?

Voor wie dat debat eens in ander daglicht wil zien, die kan eens kijken naar episode 22 van “Star Trek, The Next Generation” met als titel “Half a life”…

Ik vraag me af hoe lang het nog duurt voor iemand beweert dat Christus de eerste mens was die voor euthanasie koos…