David Geens – De kunst van het mogelijke

Vanmorgen zat ik in de auto en reed op een normale doorstroming in het linkerrijvak toen plots de chauffeur in de wagen voor mij besliste dat hij toch naar links wilde afslaan op het kruispunt dat slechts 10 meter verder lag. Ik moest dus behoorlijk afremmen en na het kruispunt weer snel optrekken want het verkeer achter me had natuurlijk veel minder oog op het onverwacht maneuver vlak voor mij. In een flits dag ik “shit, weer remmen versleten en extra diesel verstookt, door de schuld van die ***”…

En tegelijk viel het me dus op dat ik voor zo’n akkefietje dacht in termen van schuld, vooral de schuld van een ander. Niet aan mijn schuldig verzuim om misschien toch wat net meer afstand te houden.

En doordat ik me schuldig voelde over die schuldvraag, dacht ik meteen aan wat me nu al een ganse week boeit: het proces Van Themse.

Ik ben ooit gaan luisteren naar een voordracht van ex-assisenvoorzitter Erwin Van Fraechem. Vanaf dat moment ben ik overtuigd voorstander voor het behoud van de volksjury. Hoewel ik het eens ben dat men het een beetje meer eigentijds mag maken, ben ik er zeker van dat 12 mondige burgers een grondig vonnis kunnen vellen over een schuldvraag.

Maar het draait hem allemaal om de schuldvraag en het valt me in dit proces, maar ook in vele recente assisenprocessen op dat men de schuld vaak extern gaat zoeken. Was het een slechte jeugd? Uitlokking? Onweerstaanbare drang? Ontoerekeningsvastbaar?

Voor Hans Van Themse speelt de vraag niet “heeft hij het gedaan”? Dat is zonneklaar. Daar twijfelt geen kat aan. In vele landen zou dit zelfs geen proces waardig zijn. De beklaagde ontkent geen schuld of heeft alleszins daar toch geen reden toe.

Maar bij ons duurt zo’n proces wel weer twee weken en is de schuldvraag hervormd tot: is het de schuld van racisme of is het de schuld van vermeend autisme? Het is alleszins een externe schuldfactor.

In dit proces wil of durft men niet kijken of het gewoon de dader zelf is die slecht is. Het klassieke (christelijke) onderscheid tussen kwaad en goed mag niet meer spelen in onze politiek correct denkende maatschappij.

Vorige week stonden de media bol van verontwaardiging na de uitspraken van Vic Van Aelst, advocaat van Songul Koç. Die stelde eigenlijk gewoon de vraag of het wel nodig was dat men het proces uitsluitend liet draaien rond racisme… Prompt werd hij door zijn cliënte ontslagen en vervangen door een links correct denkende advocaat, namelijk Jos Vander Velpen. Die kennen we nog van het proces tegen het Vlaams Blok wegens, jawel racisme… Opvallend, niet?

De schuldvraag omtrent racisme moet en zal beantwoord worden. Zelfs de akte van inbeschuldigingsstelling gaat hierin enorm ver. Al van bij de start werd snel de link gelegd naar familieleden van Van Themse die lid of erger nog, zelfs mandataris zouden zijn voor het Vlaams Belang. De niet-uitgesproken gedachte dat het VB een partij van moordenaars is, zat overal wel te broeden…

Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat de verdediging de schuld op “iets” anders wilde afschuiven, want het draaide niet langer om de moorden van Van Themse, maar wel om de klopjacht op het racisme.

En daar is dan autisme om de hoek komen kijken. Andere advocaten zijn er inmiddels ook al opgesprongen met zaken uit het verleden (“nu snap ik waarom mijn client toen ook zo emotioneel onbewogen kon blijven”)…

Als ouder van autistische kindjes kan ik alvast zeggen dat het toch al te makkelijk is om zoiets daar op af te schuiven. Een autist kan vastzitten in zijn eigen wereld en er zijn autisten die geen onderscheid kunnen maken tussen leven en dood en daar geen empathie voor hebben, maar als ervaringsdeskundige weet ik alvast één ding. Hans Van Themse kon dat wel, zijn moordtocht is op zich al het bewijs dat hij wist dat het fout was.

ASS of autismespectrumstoornis is zo breed dat men van een spectrum stoornis spreekt… Er zijn dus heel wat grijze gebieden, geen zwart of witte.

Maar, en hier kom ik terug op mijn eigen gedachte van vanmorgen, we leven in een maatschappij die gebukt gaat onder een verwerpelijke dictatuur van correct denken die leidt tot een onzichtbaar maar dwangbuisachtig puritanisme. Individuele fouten mogen niet, kunnen niet, ze zijn de fout van het grote (rechtse) kwaad.

Niemand draagt zelf nog schuld, het is altijd de fout van een ander. Niemand verliest zelf verkiezingen, het zijn de ander die zorgen dat men zelf niet wint. Niemand moordt nog omdat die zelf de grens van goed en kwaad niet meer beheerst, maar door de fout van de maatschappij. Mensen sterven op de weg niet door slecht rijgedrag van anderen, maar door slechte wegen (cfr de aansprakelijkheid van de burgemeester van Damme). Kankerpatiënten sterven niet door hun rookgedrag, maar omdat de overheid te weinig heeft gedaan aan tabakspreventie. Een kind is niet onhandelbaar omdat het een moeilijk karakter heeft, maar omdat zijn opvoeders zich onvoldoende kunnen inleven. Een kind straffen hoort dan ook niet, men moet zelf iets veranderen.

Ik waag me misschien heel ver, maar is het niet eens tijd om durven te stellen dat er goed en kwaad bestaat. Dat we als mensen zelf die keuzes kunnen en moeten maken?

Maar omdat we constant verbeterd worden in onze gedachten door de linkse gedachtenmaffia (zelfs een mop over stereotiepe man/vrouwverhoudingen is al strafbaar), worden we subtiel geleerd niet meer zelf te denken. “Denk niet meer zelf, dat doen wij voor u”. Met als gevolg dat als onze gedachten toebehoren aan anderen, ook de schuld toebehoort aan die “anderen”…

Dat en volgens mij niks anders zien we nu de gevolgen van op het proces Van Themse.