David Geens – De kunst van het mogelijke

Op het einde van deze week moet het mij van het hart. Mijn beslissing is nu definitief. Ik heb lang geaarzeld en geruime tijd nog een (con)federaal model verdedigd hoewel mijn hart 100% Vlaams was en is. Maar nu is het beetje restliefde voor België echt definitief van de baan en is dit huwelijk wat mij betreft een dode overeenkomst geworden, een zondige verbintenis zelfs.

Ik walg momenteel zelfs: niet van Wallonië of de Walen zelf, maar wel van de Waalse pers. Het spel dat zij momenteel spelen, is er echt één van een bijzonder laag allooi. En het kan niet anders of het wordt van hogerhand gestuurd.

Het geplande scenario is overduidelijk: Yves Leterme was niet de kloppen voor de verkiezingen, maar nu zit hij in een positie waar hij wel dood te knijpen valt.

Want als Leterme mislukt, dan is het over and out. Ondanks 800.000 persoonlijke voorkeursstemmen zal hij geen tweede kans krijgen. Terugkeren naar de positie waarin hij de numero uno was – Vlaams minister-president – zal dan ook geblokkeerd worden door onze blauwe smurfen van de open vld.

Leterme is un homme dangereux, l’homme à battre… Men heeft tactisch – strategisch misschien zelfs – gewacht op het juiste moment om de kanonnen te laten losbarsten. Men jaagt Yves op als gevaarlijk wild, vergroot iedere mogelijke fout uit tot ongeziene proporties en als de man dan – als een echte mens en niet als een volslagen robot zonder gevoelens (en ik meende dat tot voor kort de pers ook liefst politici hadden die zich als mens gedroegen) – kregelig reageert, de Waalse pers amper nog een blik gunt, dan pakt men hem daar nog eens op.

Ik heb al eerder geschreven over de verdorven vierde macht van de schrijvende pers. Een kritische blik op de politiek is een morele plicht van de pers, maar de grens moet gezocht worden tussen kritiek en beïnvloeding. Daadwerkelijk sturen is helemaal uit den boze.

Als de pers nu Leterme zo blijft afschilderen, zullen Waalse partijen niet anders “kunnen”, ja zelfs “moreel gedwongen” zijn om een veto te stellen tegen Leterme als eerste minister. En dan hangt hij in de touwen, als niets-betekende senator.

Daarna staat de weg open…

Open voor wie? Misschien Didier Reynders, zullen de meesten denken.

Ik denk dan eerder toch aan een Vlaming. Zoniet staat men gevaarlijk dicht bij een revolutie. Misschien dat de grootste politieke familie, onze smurfjes dus, de eer opnieuw aan Guy gunnen, die al acht jaar heeft bewezen alles van Elio en Laurette te slikken om maar aan de macht te blijven. Didier was daar een bevoorrecht getuige van en zal graag de rol van Elio daarin overnemen.

Vlaanderen kiest voor iemand die meer Vlaanderen wil, Wallonië kiest voor het tegengestelde. Nu willen ze het gelijk aan hun kant halen door die Vlaamse Breydel monddood te maken om daarna hun Waalse perversiteiten door een andere minder Vlaamskwelende strot te duwen.

Voor mij is het nu duidelijk dat België net als een huwelijk is waar de partners nog wel mekaar lippendienst bewijzen door te zeggen dat ze nog bij mekaar willen blijven omwille van de kinderen, maar waar ze mekaar het samen leven onmogelijk maken.

Zo is het ook in onze samen-leving: tijd om in te zien dat de verschillen te groot zijn geworden voor een verzoening. Ik heb het nu eindelijk ook aanvaard. Het is gedaan, er is geen reden meer om samen te blijven.

Hoog tijd voor een fatsoenlijke echtscheiding, voor het tot een vechtscheiding moet komen.

Want als men het gevreesde scenario durft voltrekken, hetzij door Waals toedoen dat een Vlaamse zwakkeling het roer overneemt, hetzij dat bijvoorbeeld het Vlaamse kartel CD&V/N-VA uitverkoop houdt, dan mag men van mij deze keer de fictieve nieuwsuitzending van de RTBF omzetten in werkelijkheid. Dan barricaderen we de taalgrens en ik zal één van de eerste zijn om mijn echte landsgrenzen te gaan verdedigen.