David Geens – De kunst van het mogelijke

Alle post-verkiezingscommentaren bij mekaar genomen: in België haalt geen enkele partij de absolute meerderheid. Geen enkele partij kan dus geheel haar programma uitvoeren…

De CD&V/N-VA zal dus inderdaad water in de wijn moeten doen, maar als centrumpartij is ze daarvoor het ideale bindmiddel.

Persoonlijk hoop ik dat de opdoffer voor de VLD daar eens een hele generatie naar huis stuurt en ze hopelijk tegelijk niet vervangt door het incestueuze nakomelingenschap dat dezer dagen alle partijen vergiftigt.

Als de open vld eindelijk eens terug liberaal wordt en zo een liberaal accent kan toevoegen aan een rooms-blauwe regering, dan zou ik zelf nog veel gelukkiger zijn dan dat ik nu al ben.

Maar ik vrees dat dit een droom zal blijven: Verhofstadt is die enige die zegt “we hebben verloren”… De rest staat te kwijlen rond “we halen 20% in de Senaat” en “de blauwe familie blijft de grootste” tot “ze gaan heel sterk rekening moeten houden met ons”…

Mijn respect gaat uit naar Vande Lanotte: die heeft verloren en zegt het ook zo. De SP.a zal als ze dat elan aanhoudt het snelst bekomen van de nederlaag. Als open vld de nederlaag niet wil (h)erkennen, dan zal ze nog lang in een sukkelstraatje zitten.

Ik hoop dus op een vlotte vorming (ik zeg hoop, ik zeg niet dat ik er van uitga dat dit zomaar kan of zal gebeuren) met rooms-blauw langs beide kanten van de taalgrenzen.

Ik hoop ook dat alle partijen (verliezers en nieuwe winnaars) de federale staat accepteren: inbreken of uitstappen in of uit een regionnale regering of dat als eis vastbinden aan de federale coalitiegesprekken zou bij de start van de informele of formatieve ronde moeten als preambule vastgelegd worden.

Ik hoop tevens oprecht dat échte liberalen (misschien zit een deel daarvan bij JMDD, hoewel ik JMDD niet zelf als een echte liberaal zie) nu zich eens gaan verenigen en terug voor een echte rechtsliberale partij zorgen.

En voor N-VA hoop ik dat de Vlaamse kiezer begrip heeft voor het feit dat 30% geen 51% is…

In die zin hoorde ik van de week op de radio een mooie. Ik twijfel of het van Bart De Wever zelf was, ik stemde net iets te laat af:

“Als student lifte ik van huis naar Leuven. Als er in West-Vlaanderen een auto stopte die me meenam tot Gent, was ik al aardig op weg. Als ik een auto had die tot Brussel ging, was ik er bijna. Iedere stap bracht me dichter bij mijn doel… Heel soms viel het zelfs voor dat door een leuk gesprek, de chauffeur zelfs zo vriendelijk was door te rijden tot Leuven.

Mocht ik enkel instappen in de auto’s die direct naar Leuven reden, dan had ik er nog lang mogen staan. Misschien zelfs nu nog…”

Vlaanderen wordt morgen niet onafhankelijk. Zelfs niet met de 30% die het Vlaamse kartel gisteren haalde.

In die zin nu al geen speculeren over het al dan niet wegsturen van N-VA, hetzij nu reeds in de formatie of later na x aantal maanden in de regering (zoals het FN door Wilfried MArtens), is rekenen op het niet-in-gedachten-houden van bovenstaand verhaaltje… De weg is lang en moeilijk. Wie niet bereid is dat stap per stap aan te pakken (iedere lange reis begint met een kleine stap), zal een sterker Vlaanderen niet vooruit helpen, integendeel, dan staan we er nog verder van af…

En er is één scenario dat ik enkel als nachtmerrie wil meemaken: mathematisch is paars-groen wel mogelijk… Laat ons hopen dat men zich niet gaat vastklampen aan de macht (en dan kijk ik vooral naar de PS die daar wel eens zou kunnen voor gaan) en dat we dus een regering van verliezers aan de macht krijgen…