David Geens – De kunst van het mogelijke

Ik vraag me vaak het volgende af: “zou een broodrooster schaamte voelen als hij een toast verbrandt?”.

Deze vraag komt telkens in mij op als ik ergens in een krant of het het web conclusies lees van één of ander academisch onderzoek waarvan ik me afvraag of men nu echt niks beters te onderzoeken had.

Zo las ik dit weekend dat Nobelprijswinnaars 2 jaar langer leven… (bron: Het Nieuwsblad).

Leuk om weten, maar ik moet zeggen dat er dingen zijn die me veel meer interesseren. Zoals bijvoorbeeld het verhaal achter De Stemmenkampioen.

Als je het eerste deel alvast leest in Doorbraak, dan gaan er toch alvast een aantal lampjes branden… Ik schrik zelf van de wisselwerking tussen De Morgen en de VLD.

Dat de VLD onder leiding van Slang nummero uno zich als een serpent kan kronkelen om alles wat tegen een derde termijn van Guy Verhofstadt pleit, dat wist ik al en daar heb ik geen uitgebreid onderzoek voor nodig. Dat is maar normaal: iedere partij vecht voor zichzelf, het zou gek zijn moest het anders zijn.

De dynamiek van de pers daarin, dat is een vraag die me veel meer boeit. Want het is toch wel opmerkelijk dat de VLD zich richt op wat jarenlang als de blauwe krant bij uitstek werd genoemd en zich daarbij bedient van wat jarenlang het rode partijblad heette te zijn.

Volgens mij speelt hoofdredacteur Yves De Smet hierin een grote rol. Ik heb ooit een voordracht van hem bijgewoond, hier in Knesselare in de rederijkerskamer en ik schrok nogal van bepaald arrogante trekken van de man. Hij vertelde onomwonden hoe machtig de hoofdredacteurs wel zijn. Hij vermeldde niet geheel onterloops dat in Vlaanderen de diverse hoofdredacteurs een geheim committé samenroepen telkens als ze iets in handen hebben dat de toekomst van ons land kan bepalen.

Zo gaf hij het voorbeeld van een senator die in een gevoelig dossier omtrent abortus tot zwijgen werd gebracht. Ik ga hier geen details geven, ik kan niet spreken in Yves’ naam, maar ik zou zulk dossier klasseren onder de rubriek chantage.

De vierde macht, de macht van de pers, dat is een fenomeen waar eens degelijk onderzoek naar zou moeten gebeuren, maar de vraag is of dit nog haalbaar is in alle onafhankelijkheid. Op de blog van Hoegin kan je lezen hoe een academicus zoals Frank Thevissen zo onder druk is gezet dat hij er de brui aan geeft.

Een proefschrift dat deze invloeden van de pers eens naar waarheid in kaart brengt, dat zou wat mij betreft meer aandacht verdienen dan de schaamte van de broodrooster…