David Geens – De kunst van het mogelijke

Gisteravond heeft Jean-Marie Dedecker antwoord gegeven op mijn vraag van woensdag “Wie volgt Leterme op?”. Het antwoord is: niemand. Leterme kan mooi op post blijven van de Vlaamse regering. De grote zekerheid om eerste minister van ons landje te worden, is weg doordat N-VA het vruchtbare kartel heeft opgeblazen omwille van hun goudhaantje Dedecker.

In Bergen (Mons, voor mijn franstalige lezers) werd er gisteravond groot vuurwerk afgestoken. Ik kon de knallen tot in Knesselare horen… Traditiegetrouw levert de grootse formatie van het land de eerste minister. Door de dwingende grootte van CD&V/N-VA leed dit geen twijfel dat dit Leterme zou worden. Nadat splijtzam (of is het gifzwam, stinkzwam, of een ander parasiterend organisme?) Dedecker er voor gezorgd heeft dat deze formatie niet meer bestaat, heeft hij wel onmiddellijk duizend roze rozen gekregen van een anonieme bewonderaar, verpakt in een wel zeer speciaal rood strikje (met witte bollen):

In zijn boek “Rechts voor de raap” schrijft JM “Waalse vrienden, laat ons scheiden”. Ironisch genoeg is Jean-Marie nu de rechtstreekse aanleiding dat dit niet zal gebeuren. Nog ironischer is dat dit gebeurt door aan te sluiten bij een echt Vlaams gezinde partij.

Maar spijtig genoeg zal de N-VA nu krimpen tot groene hoogten van misschien zo’n 7%. Dedecker en De Wever hebben een gezamelijke natte droom van 10%, maar ze beseffen dat die wens nog in het rijk van verzuchtende dromen ligt. De vraag is of vanuit zulke kleine splintergroep de Vlaamse eisen nog hard genoeg zullen weerklinken.

Voor alle duidelijkheid: ik betreur dit ten zeerste. Ik ben een heftige supporter geweest van het kartel. Voor mij was dit de thuiskomst van de verloren zonen die zich – terecht – hadden afsgesplitst enkele decennia geleden (bij het ontstaan van de VU) van de christendemocraten die toen de Vlaamse strijd nog beschouwden als een strijd voor meer Algemeen Nederlands te spreken zoals bijvoorbeeld “het is toch evident” Martens.

Een tijd geleden meende ik het als ik zei dat ik mij ook bij de N-VA thuis zou voelen. Maar ik gruwelde even hard toen ik Bouckaert hoorde verklaren op de VRT radio dat “de groep rond Jean-Marie Dedecker zal wel hard genoeg wegen om het programma van de N-VA rechts-liberaler te maken”. Jean-Marie sluit zich dus aan bij een club, maar gaat wel direct de spelregels proberen te veranderen. In Het Laatste Nieuws stond volgende uitspraak van Dedecker: “We ontdekten dat we 90% gelijk zaten, de andere 10% zoek ik nog”. Ik vraag me af of dit tevens de mening is van de doorsnee N-VA’er.

Soit, iedere partij heeft het recht om leden te werven en te beslissen welke rol ze zullen spelen in de partij. Maar evenzeer heeft een kartelpartner om neen te zeggen tegen het feit dat iemand op een lijst moet gaan staan met iemand anders die bepaalde personen eerder nog het charisma van een lavabo toedichtte.

Je kan moeilijk verwachten dat Jean-Marie Dedecker plots loyaal zou willen meewerken aan het opnieuw inrichten van een tsjevenstaat (om zijn eigen woorden te gebruiken).

Ik hoop dat JM beseft dat hij dit land de kans ontnomen heeft om opnieuw behoorlijk bestuurd te worden. Een verdere (of beter gezegd: opnieuw) versplintering van het politieke landschap na de consolidatieronde van 2004, zal niet leiden tot een superstabiele en homogene regering in 2007.

Over enkele jaren zullen geschiedschrijvers en politicologen boeken kunnen schrijven over 30 november 2006 en de rol van Jean-Marie Dedecker. Dan zullen ze kunnen nagaan hoe iemand die zichzelf Vlaams noemt samen met een vlaamsnationale partij er voor gezorgd heeft dat een degelijke staatshervorming ten voordele van Vlaanderen onmogelijk wordt gemaakt.

Een paar jaar geleden dreigde in Nederland ook één enkele man een zware hypotheek te leggen op de toekomst van zijn land, die het er echter niet zo Fortuynlijk heeft van af gebracht.

Ik hoop oprecht voor Jean-Maries lijfbehoud dat geen enkele ultrarechtse vlaamsnationalistische rakker op de idee komt om deze ex-judocoach finaal van de mat te halen en een definitieve ippon toe te kennen, omdat hij beseft dat door de versplintering de kans op een centrumrechtse regering verkeken is en de rode rakkers opnieuw de bovenhand zullen krijgen.

update 1/12 15:42: een artikel met een goeie weergave van het gebeuren vind je op de site van Het Nieuwsblad

En deze pagina met enkele citaten van JM over zijn nieuwe partij voor hij er lid van was.