David Geens – De kunst van het mogelijke

Het leed dat duizenden gezinnen treft door het debacle in Vorst (je kan het volgen op de voet op de site van Het Nieuwsblad met hun speciale pagina), doet een mens wel eens stil staan bij een aantal feiten.

In de eerste plaats wil ik – voor ik verder ga – zeggen dat mijn hart bloedt bij dit sociale leed en dat dit de reden is waarom ik me hieronder over een aantal zaken opwindt.

Zoals eerder deze week reeds in de editoriaal van Het Laatste Nieuws te lezen stond, is Europa duidelijk maar een héél dun laagje geworden. De beslissing van de VW directie is duidelijk uiterst nationalistisch te noemen. De productie van de Golf gaat naar de fabriek in Wolfsburg, die per geproduceerde eenheid duurder is dan Vorst. Economische motieven kan je het dus moeilijk noemen.

De gevolgen zijn wel puur Belgisch. Ook hier in de buurt werken er mensen die in toeleveringsbedrijven werken. We spreken over een totale tewerkstellingsverlies van 13.000 banen. 13.000 gezinnen, dus ruwweg 40.000 mensen worden hierdoor getroffen.

Het Vlaams Belang kan zich in de handen wrijven: als tegenreactie op een “eigen jobs eerst” beslissing vanuit Duitsland, zal ook het “eigen volk eerst” aanhang vinden bij tienduizenden Vorst-slachtoffers.

Ik ben altijd pro-europees geweest, maar nu kan ik het effe ook niet meer verdedigen bij wie me om mijn mening vraagt.

Sinds dit jaar en zeker de komende jaren valt er heel wat Europese subsidiesteun weg in onze “achteruitgestelde” regio’s en voor onze landbouw. Logisch, want dat geld is nodig voor de nieuwe – en armere – lidstaten om “hen snel op te krikken tot op ons niveau”. De oude – rijke – leden van de EU moeten de nieuwe steunen. Maar blijkbaar steunen de oude leden mekaar niet eens meer…

Ik vraag me zelfs af of “de economie” wel zit te wachten en mee zal helpen om het niveau in die nieuwe landen snel op te krikken. Wat voor zin heeft dat? Vele grote bedrijven zijn naar ginder getrokken met hun productie net omdat de menselijke productiekost daar veel lager is. Als de menselijke kost daar even hoog wordt als hier, zal er enkel een nieuwe delokalisatie gebeuren.

Er is ook de perceptie dat “Poolse arbeiders onze jobs hier al komen inpikken”. Een VB boutade, want het blijft een vaststelling dat ondanks ons hoog werkloosheidscijfer, er vele jobs niet ingevuld geraken. Een gecontroleerde instroom van nieuwe gastarbeiders is sowieso nodig om onze economoe draaiende te houden. Maar dan wel een instroom van mensen die hier werken (en niet profiteren van ons sociaal systeem) aan onze voorwaarden en dus ook meebouwen aan onze welvaartsstaat (en dat die mensen dan, wanneer ze het nodig hebben, genieten van ons sociaal systeem, daar heb ik geen probleem mee).

Tel daar nu het net gebeurde bij op en Verhofstadt mag blij zijn dat het geen verkiezingen zijn noch dat er een referendum over de Europese grondwet moet gehouden worden. Want wat is Europa voor ons waard? Niet veel, blijkbaar, als de grootste EU-lidstaat zomaar op zichzelf kan terugplooien.

Alleen daarom al, zeg ik als pro-europeaan, verliest de EU en de Europese Commissie haar geloofwaardigheid en bijgevolg slagkracht indien hiertegen niet opgetreden wordt.

Bedrijven worden constant op de vingers getikt als ze de Europese liberale spelregels overtreden, als ze kartels vormen, prijsafspraken maken, enz… Wordt er nu iets gedaan nu een Duitse firma een duurdere Duitse fabriek verkiest boven een Belgische?

Mijn lievelingsvak op de humaniora was geschiedenis. Uit geschiedenis kan je veel leren en ik geloof dat geschiedenis zich makkelijk herhaalt, maar deze keer hoop ik van niet. In de jaren ’30 heeft Duitsland zich nog al eens – eerst op economisch vlak – nogal op eigen gebied teruggetrokken en nationalistisch gedragen. Een paar jaar later is daar grote miserie van gekomen, remember…

Ook nu zullen er ongetwijfeld stemmen opgaan dat Duitsland een te groot land is, dat er niks tegen te doen valt… Nu is het een economische beslissing, wat gaan we doen als het andere beslissingen worden?

Tegelijk is dit dossier het bewijs dat we beter zorg hadden moeten dragen voor enkele economische kroonjuwelen, voor een betere infrastructuur en investeringsklimaat voor multinationals. Verhofstadt kan nu wel zeggen “tja, dat is nu eenmaal zo als de beslissingscentra in buitenlandse handen zijn…”, welnu, is het dan niet duidelijk waarom ik zelfs in gemeentepolitiek wilde dat we tegen de verkoop van Electrabel en nadien van Suez zouden stemmen?

Wat houden we nog over in Vlaanderen? Alles is verkocht. Albert Frère heeft al lang uitverkoop gehouden, Davignon ook. Sabena bestaat niet meer. Belgacom is voor de helft in buitenlandse handen. Telenet en onze kabels dus ook. Geen enkel groots economisch gegeven is nog Belgisch, laat staan dat we er enige Belgische invloed kunnen op uitoefenen. Ik hou dus mijn hart vast als steeds meer economieën op hun eigen grondgebied gaan terugplooien.

Want ons landje is een land dat leeft van het buitenland. Als we niet kunnen exporteren, dan zijn we dood. Als we niet kunnen werken voor het buitenland, gaan we failliet.

Als laatste punt wil ik eens met een scheef oog naar de vakbonden kijken. Hebben zij ook geen boter op hun hoofd?

Want Vorst mag dan wel een rendabele fabriek zijn binnen de VW-groep, een leuke reputatie had ze niet. Toen Dutroux ontsnapte, lag de band stil bij Vorst. Tot op vandaag snap ik nog altijd het oorzakelijk verband niet.

Ik hoorde vandaag nog iemand op kantoor zeggen “ja zeg, als er ene ging pissen in Vorst, lag de band stil”…

De gouden tijden zijn voorbij, vakbonden moeten leren dat het geen tijden meer zijn om alsmaar meer te vragen. Het is misschien tijd om iets terug te geven in ruil voor behoud van veel meer dan wat nu verloren zal gaan.

In Duitsland gaat men langer werken voor hetzelfde loon. Neen, leuk is dat niet, ik sta daar ook niet voor te springen (hoewel ik al lang gemiddeld veel meer dan 40u per week werk). Maar is meer werken voor evenveel geld niet oneindig veel beter dan niet werken voor niks?

Als ik mijn huis kan houden en de hypotheek kan afbetalen door elke week 2u langer te werken of ik vergelijk met een gedwongen verkoop die ik met alle tijd van de werkloosheidswereld kan aanschouwen, dan zou ik snel gekozen hebben.

Sorry voor al wie nu zere tenen heeft…

Maar realiseer eens dat vakbonden soms tegengestelde belangen hebben. In België worden de werkloosheidsuitkeringen door vakbonden uitbetaald. Voor deze dienstverlening worden ze door de Belgische staat uiteraard vergoed.

Maar dat betekent dat iedere werkloze geld opbrengt voor een vakbond… rare hersenkronkel, nietwaar? Ik ben niet tegen de vakbonden, maar op dat punt ben ik achterdochtig. Er is een oud spreekwoord “wiens brood men eet, diens woord men spreekt”… dus stel ik me al wel eens de vraag wiens woord door de vakbonden wordt gesproken.

Ik ben voor een vakbond die opkomt voor het belang van de (hard)werkende mens, voor alle hardwerkende mensen. En er dus voor zorgt dat ze kunnen blijven werken. En soms betekent dat ook dat de baas (vooral in KMO’s) ook moet kunnen blijven werken. Je kan als vakbond een bedrijf kapot maken, maar win je daarmee?

Ik hoop dat dit sociaal drama in Vorst iedereen eens goed wakker schudt. Wat lastenverlagingen op ploegenarbeid helpt dus niet, dus quod erat demonstrandum est, het in de schoenen van de hoge (patronale) lasten schuiven, is ook niet langer een makkelijk excuus.

Het is hoog tijd dat Europa bewijst wat Europa waard is. Zijn we een verenigde staten van europa waarin het iedere staat voor zichzelf is binnen het systeem (zoals het trouwens dus ook is in de VS) of zijn we een sociale unie waar supranationale belangen hoger wegen dan de nationale?

Europa heeft nu de kans een antwoord te geven…