David Geens – De kunst van het mogelijke

Afgelopen weekend stelde ik vast dat verkiezingskoorts nogal hardnekkig kon zijn – althans dat dacht ik aangezien ik al de ganse week een beetje ziekjes rondliep en zondag het echt niet meer kon houden. Na 2 dagen onderzoek in een Gents ziekenhuis bleek dat het geen verkiezingskoorts was, maar wel een ernstige darmontsteking. Waarschijnlijk zal de stress van de afgelopen weken en het jachtig en ongezond eten en bijhorend leven er geen goed aan gedaan hebben.

Ik vond het wel grappig om vanop mijn ziekenhuisbed vast te stellen dat de verkiezingskoorts wel degelijk in het land is gebleven. Dat was onmiddellijk duidelijk bij het horen en lezen van de beleidsverklaring van de paarse premier Verhofstadt.

En het optreden van buurman Pieter De Crem was evenzeer het bewijs dat ook hij reeds aangestoken is van de verkiezingskoorts. Ik had gedacht dat zijn roemtochten doorheen Aalter hem misschien (tijdelijk) zouden verlost hebben van deze akelige ziekte, maar spijtig voor hem en zalig voor zijn toehoorders is dat niet gebeurd.

Het is toch wel hallucinant als we de beleidsverklaring van de paarse regering nalezen. Het is duidelijk dat Verhofstadt en Vande Lanotte een eigen inkleuring geven (waarschijnlijk een bont en blauwe) aan het woord voluntarisme.

De tegenstelling tussen de paarse meerderheid en de oranje oppositie (ik laat Vlaams Belang buiten beschouwing – die vormen een oppositie pur sang) is deze keer wel heel scherp afgelijnd. Beide kampen beweren van mekaar dat ze liegen.

Leugens zitten er wel degelijk in de beleidsverklaring van Verhofstadt. Zijn fabeltje over de groei van de werkgelegenheid is er al één, maar zijn zwanezang van dalende belastingen is echt niet meer geloofwaardig. De zogenaamde milieutaksen kosten ieder gezin gewoonweg 200 euro extra per jaar (bron: VRTNieuws.net). Geen ekele belastingsverlaging van Reynders heeft ons al zoveel opgebracht. De OESO studie toont het onomkeerbaar aan: de belastingsdruk is recent in ons land gestegen van 45% naar 45,4%. Enkel Zweden en Denemarken doen het nog slechter. En ter info: in dit cijfer zijn de nieuwe taksen nog niet inbegrepen!

Zelfs de Groenen juichen niet om deze milieutaks (rats, ik was al vergeten dat Groen! ook in de oppositie zat):

“Deze maatregel heeft alles te maken met belastingen, niets met milieu,” stelt Groen!-voorzitter Vera Dua. “De heffing op verpakkingen zoals de federale regering nu voorziet, dient enkel om federale inkomsten te verwerven. De berg verpakkingen mag niet afnemen, want dan zijn er minder inkomsten voor de paarse regering! Dat is een perverse redenering. Verhofstadt en Tobback misbruiken het milieu als melkkoe,” concludeert Vera Dua.

(bron: website Groen!)

Ter info: wist u dat België nog in een lijstje op kop loopt? 93% van onze verpakkingen worden reeds op milieuvriendelijke wijze gerecycleerd. Dat is dus het bewijs dat deze nieuwe taks niet is ingefluisterd door een bezorgdheid om het milieu, enkel om de portemonnee.

Een samenvatting waar ik me kan in vinden, kan je lezen in het artikel “Het voluntarisme herontdekt”.

Ik zou daarop willen aanvullen dat enkele opmerkingen van Pieter De Crem er recht op zaten. Je kan er enkele van mee genieten op de videouitzendingen van VRTNieuws.

Leuk vond ik ook deze:

Herinnert u zich nog hoe Freya Van den Bossche een halfjaar geleden euforisch in deze Kamer kwam melden dat ze 12 miljoen euro had losgepeuterd bij de petroleumreuzen? Toen wij dat weglachten, riep ze: ‘Ja maar, weten jullie hoeveel geld dat is, 12 miljoen euro? Dat is 500 miljoen Belgische frank. Een aanzienlijk bedrag.’ Wel, minister Reynders van Financiën kwam door een rekenfoutje onlangs 900 miljoen euro tekort. Kijk, dát noem ik nu een aanzienlijk bedrag. 36 miljard Belgische frank, dat is Freya maal 72, hé! En hoe werken we dat weg? Bij een pak frieten, in één nachtelijke vergadering. Dat bedoel ik met de Fabeltjeskrant. Zoiets had Meneer de Uil nooit zelf kunnen verzinnen.

(bron: Het Laatste Nieuws 19/10/06)

Opvallend is ook dat men een goed nieuws show tracht uit te brengen, die de regering zelf geen pijn doet. Zo probeert men de huurders te paaien door de huurwaarborg terug te brengen naar twee maanden. Dat verhuurders daardoor nog selectiever zullen worden in hun keuze aan wie ze verhuren en aan wie niet, dat hebben de liberalen én socialisten wel weer even vergeten. Uiteindelijk zal deze maatregel volgens mij contraproductief werken en zeker niet bijdragen tot meer verdraagzaamheid van Guy “ik kijk naar de toekomst” Verhofstadt.

Ook het nieuws over de strafuitvoeringsrechtbanken – die voortaan minister Onckelinckx van nog meer Hoxha stommiteiten moet besparen – is lachwekkend, als je de dag nadien in De Morgen het volgende leest:

De Hoge Raad voor de Justitie (HRJ) vreest dat de strafuitvoeringsrechtbanken, die vanaf januari in werking treden, mogelijk overbelast zullen worden. Er zullen namelijk meer zaken behandeld moeten worden door evenveel magistraten. Dat meldt de Hoge Raad voor de Justitie bij de presentatie van haar jaarverslag 2005.

Verhofstadt is dus strijdvaardiger dan ooit, net zoals De Crem. Verhofstadt loste trouwens ook enkele schoten voor de boeg naar Vlaams minister-president Leterme. De verkiezingsstrijd is dus duidelijk ingezet.

Ik hoop alleen dat de wakkere burger zal beseffen wat voor een wakke kartonnen doos, bijeengehouden met wat koorden (dixit Gerolf Annemans van het VB) deze beleidsverklaring is. De afgelopen jaren heeft paars zoveel dingen al beloofd, die er nooit gekomen zijn. Denk maar aan de miljoenen van Freya’s stookolieproducenten, van de afschaffing van de solidariteitsbijdragen (die dus nog altijd moet gebeuren, ondanks de belofte uit 2003) en zo veel meer…

Ook de begrotingen in evenwicht moeten met enige kilo’s zout genomen worden: de eenmalige maatregelen swingen de pan uit en vooral het effect van de rente mag niet uit het oog verloren worden. Gedurende de legislaturen van paars stond de rente historisch laag. Een jaarlijkse meevaller van 6 tot 7 miljard euro die vanaf nu zal minderen.

Er is dus nog veel werk aan de winkel en zowel Leterme als De Crem hebben nog enkele zware maanden voor de boeg om Vlaanderen duidelijk te maken dat het tijd is voor verandering. Of zoals Eriv Van Rompuy zegt: “Doorgaan Yves”.