Verrassend nieuws deze week: Peter Dedecker, lid van de N-VA kamerfractie, stopt met actieve politiek. Niemand, buiten waarschijnlijk enkele ingewijden, zagen dit aankomen. Aangezien ik Peter al ken voor hij volksvertegenwoordiger werd, wil ik hem ter afscheid een brief schrijven.
Beste Peter,
Ik heb met verrassing kennis genomen van je afscheid, hoewel pas over anderhalf jaar in 2019, van de actieve politiek. Dat je nog je mandaat uitdoet enerzijds en anderzijds nu al geen twijfel wil laten bestaan over je toekomst en dus ook categoriek niet opkomt “ter steun van de partij”, is voor mij echter geen verrassing. Anderen mogen speculeren dat het not done is om je partij zo de rug toe te keren en niet eens meer wil steunen door enigszins hypocriet je verkiesbaar te stellen terwijl je weet dat je niet zal zetelen, voor mij is het gewoon typerend voor de eerlijke mens die je bent.
Ik heb het voorrecht gehad je weg naar het parlement van op de eerste rij mee te maken. Door allerlei spelingen van het lot, zat ik in het arrondissementeel partijbestuur als secretaris (en zelfs even als de facto voorzitter) en heb ik de vergaderingen meegemaakt waarin je naar voren werd geschoven als verkiesbare kandidaat voor de Kamer.
Ik herinner me nog dat dit niet zonder slag of stoot is verlopen. ik zelf had mijn bezwaren, ingegeven door het feit dat in ons arrondissement alle postjes naar Gent gingen en het Meetjesland, traditioneel op vele vlakken een wingewest voor de oude Volksunie, in de steek werd gelaten. Anderen opperden het bezwaar over je onervarenheid en je jeugd. Die twee dingen waren voor mij echter pluspunten, waarvan ik hoopte dat ze je onbevangen naar het parlement zou meenemen.
Dat heb je gelukkig ook gedaan en je hebt bewezen een goede keuze te zijn. diverse media hebben je uitgeroepen tot één van de betere kamerleden. Zeker niet onterecht, want ik ken je als een harde werker, iemand die vol engagement zit. Zo is trouwens ook de ondertitel van je blog “uit engagement voor Vlaanderen en Gent” (spijtig genoeg niet voor het Meetjesland, voeg ik daar fijntjes monkelend aan toe).
Er circuleren nu vele speculaties over het waarom van je beslissing en ik kan er enkel maar eentje aan toevoegen. Ik kan dus ook grandioos mis zijn, maar ik heb zo mijn vermoeden dat je engagement de reden is waarom je deze rol hebt opgenomen én ook de reden waarom je er mee stopt. Je bent een idealist, je wil dingen veranderen om het voor iedereen beter te maken. Dat is nog steeds de meest zuivere reden om in de politiek te gaan en zou eigenlijk de enige reden mogen zijn.
Jammer genoeg is de politiek niet gemaakt voor idealisten. Onze soort, ik reken me er ook bij, is ook de eerste om door diezelfde politiek teleurgesteld te worden. Als idealist loop je vaak met je hoofd tegen de muur. Idealisten zijn ook vaak de meest teleurgestelden in de politiek. De Belgische ziekte, die trouwens ook al lang Vlaanderen heeft besmet, in de politiek is een microbe die teert op voorzichtige evenwichten. Idealisten tonen vaak een sturm und drang die gevaarlijk is voor deze evenwichten. Ik spreek uit ervaring.
De N-VA is dan ook niet de makkelijkste partij voor idealisten. Het is een beest met twee hoofden. Enerzijds is ze gedroomde speelvijver voor idealisten. Het ontstaan van deze Vlaamse partij is enkel en alleen gevoed door idealisme. Zonder idealisme had deze partij nooit bestaan. Maar met idealisme alleen was ze een randfenomeen gebleven. Gelukkig telde de vlaams-nationalistische partij een Bart De Wever onder haar zonen.
Bart De Wever is zonder meer de beste politicus van deze eeuw en misschien zelfs van de naoorlogse decennia. Hij is een meester-strateeg én idealist. Een bijzondere combinatie, maar soms ook gevaarlijk. Ik verdenk Bart op geen enkele manier dan dat hij gedreven wordt om van Vlaanderen een betere plaats te maken. Zijn drijfveer is wat mij betreft gebaseerd op puur idealisme.
De manier waarop echter is bij hem ontdaan van de zeemzoete sfeer die er meestal hangt rond idealisme. Op dat punt is hij de nieuwe Godfather en is politiek niks meer dan “it’s strictly business”. Wie zijn voorbeelden uit de Romeinse oudheid bestudeert, weet dat pragmatisme, populisme en opportunisme geen drijfveren zijn, maar middelen om het doel te bereiken.
Dat maakt natuurlijk dat politiek voor hem is wat een schaakspel is voor een grootmeester. Een veldslag met slechts één koning en koningin, enkele belangrijke stukken en een heleboel pionnen, die soms met pijn in het hart weliswaar geofferd moeten worden om het groter doel te bereiken. Dat hij dit alles zo kan bekijken en er kan naar handelen, is wat hem de politicus maakt die hij is. De leider die we eigenlijk heel hard nodig hebben om ons naar ons doel te leiden. Hard en pijnlijk als je echter een pion bent.
De N-VA toont ook elders twee hoofden. Ze heeft een stevige basis, met partijmilitanten die een sterke greep houden op de partijraad, het hoogste partijorgaan. Maar soms zou je hen eerder bestempelen als konijnen die naar de lichtbak, genaamd BDW, staren. Hoewel, de verkiezing van Eddy Vermoesen als penningmeester was toch een vuist naar hen die rond de lichtbak zaten.
Zij die denken dat de partijraad alles van Bart De Wever slikt als zoete koek, hebben tegelijk gelijk en ongelijk. Ja, de voorstellen van het partijbestuur en BDW worden bijna altijd geslikt. Maar dan vooral omdat ze beseffen dat de grote leider gewoon gelijk heeft. Het is moeilijk een alternatief kiezen als je idealist bent en beseft dat de aangeboden weg de juiste weg is.
Ik ben er zeker van dat de dag waarop de houdbaarheidsdatum van Bart overschreden wordt, ook de dag is waarop hij door de partijraad die hem nu aanbidt, kalt gestelt zal worden door hem erevoorzitter te maken en te mummificeren of iets dergelijks.
Ik weet op dit moment dus niet goed of je keuze voort komt uit een besef dat je maar een pion bent op het speelbord die ondanks alle inzet er niet is in geslaagd te upgraden naar een toren of loper of dat er ergens een teleurstelling is van sturm und drang met de kop tegen de muur.
Ik weet wel dat je gevoelens naar de partij gemeend zijn. Walter Pauli mag insinueren dat je afscheid strikt gedirigeerd is als positief verhaal (even terzijde, de partij kennende zal men wel degelijk de communicatie begeleid hebben), maar misschien zijn de woorden wel gewikt en gewogen, maar de gevoelens niet. Je bent immers een oprechte partijmilitant en ik twijfel niet of je hart ligt nog steeds bij de partij. Misschien gebeten door het ene hoofd, maar nog steeds verliefd op het andere. De keuze die je nu gemaakt hebt, zal hoe dan ook een verscheurende keuze geweest zijn en je gedrevenheid om drie maand geleden te stellen dat je nog schepen wilde worden, is enkel een bewijs van je inzet en engagement. Ongekend in de politiek en daarom onherkenbaar voor verslaggevers zoals Pauli.
Ik schreef je op twitter reeds dat het steeds de besten zijn die eerst gaan. Dat compliment meende ik. Je doorzicht en je motivatie heb ik van dichtbij meegemaakt. We hebben samen stappen gezet in de N-VA. Ik koester nog deze foto: drie jonkies binnen de partij in 2009. Inmiddels hebben we alle drie vaarwel gezegd aan de actieve politiek. Misschien omdat we alle drie idealisten zijn die verandering wilden, maar tegelijk realist genoeg om te beseffen dat politiek alleen niet gelukkig maakt.
Dat de politiek iets verliest, dat de N-VA een sterk parlementslid verliest met jouw vertrek, staat buiten kijf. Ik herinner me ooit nog een zinnetje dat ik wisselde met een partijkopstuk na de grote sprong voorwaarts van de partij: “iedereen die verkozen moest worden, is verkozen; spijtig genoeg zijn er nog meer verkozen”. Jij zat duidelijk bij de groep die verkozen moest worden omdat je een meerwaarde was.
Ik hoop dat we onze traditie van ons jaarlijkse lunch verder zullen zetten. Het thema de volgende keer “waarom zijn we gestopt?”. Daar gaan boeiende verhalen uit komen die ooit misschien verteld kunnen worden. Intussen mag de politiek misschien rouwig zijn om je vertrek, de ICT wereld kan zich enkel maar verheugen. Ik heb het zo niet op burgerlijk ingenieurs omdat ze vaak wel de klok horen luiden maar de klepel niet kunnen bedienen, maar ook op dat vlak ben je, net zoals in de politiek, a-typisch naar mijn mening.
Je hebt wel mijn leven moeilijker gemaakt. Ik denk nog steeds dat de N-VA het beste toekomstbeeld heeft voor onze maatschappij. Een inclusieve maatschappij voor wie onze waarden naar waarde weet te schatten, maar niet blind voor hen die deze waarden verwerpen. Economisch nog steeds de beste structuren weet op te bouwen en vertrouwen heeft in de ondernemers in ons land. Misschien spijtig genoeg wel een verlies heeft opgetekend in haar Europese reflex. En hoewel BDW de richting van het conservatisme heeft gekozen, op ethische kwesties wat mij betreft soms te geforceerd progressief.
Maar gecombineerd met een persoon zoals jij, was het voor mij nog altijd makkelijk om jouw naam aan te stippen op het computerscherm. Stilaan wordt het echter moeilijk om nog zonder meer te weten op wie ik nu moet stemmen. Daarvoor kan ik je dus niet bedanken.
Maar wel voor je inzet, je gedrevenheid, je passie, kortom je engagement. Doe voort zoals je bezig was in je laatste maanden en dan kan je zeker met fierheid terugkijken op deze periode. In politiek kent men geen vrienden en ik matig me niet de titel van je vriend aan, maar wel van geëngageerde kennis.
Vanuit die genegenheid wens ik je nog een mooie toekomst toe in de wondere wereld van de techniek.
Met werkelijk hoogachtende groeten,
In Knesselare en Ursel 
No Comments 
Ik word een beetje misselijk omtrent het hoera-sfeertje in Knesselare over de ANPR-camera’s in Beernem en Knesselare. “Gedaan met het zware verkeer” koppen de kranten. Hoe dan?, vraag ik me af. Want men plaatst een camera in Beernem en de andere in de Hellestraat. Volgens mij staat die in Knesselare dus op een plaats die geen informatie oplevert om zwaar verkeer tegen te houden.
